Karaluchy. Ю Несбё

Чтение книги онлайн.

      Pokój w hotelu był skromnie umeblowany, lecz wciąż nosił ślady lepszych dni w postaci zszarzałej od brudu jedwabnej tapety. Harrym wstrząsnął dreszcz. Nie ze względu na żółty garnitur, z którego powodu bliższa identyfikacja zwłok była zbędna, wiedział bowiem, że jedynie członkowie Chrześcijańskiej Partii Ludowej i Partii Postępu są w stanie dobrowolnie włożyć takie ubranie. Dreszczu nie wywołał także nóż z orientalnymi motywami, który przygwoździł marynarkę do pleców w taki sposób, że na ramionach utworzyło się nieładne wybrzuszenie. Po prostu w pomieszczeniu było lodowato. Crumley wyjaśniła mu, że w tym klimacie termin przydatności zwłok mija prędko, więc kiedy dowiedzieli się, że na norweskiego detektywa trzeba będzie czekać przez blisko dwie doby, włączyli klimatyzację na full, to znaczy na dziesięć stopni z pełnym nawiewem.

      Muchy to jednak wytrzymywały i cały rój uniósł się w powietrze, gdy dwaj młodzi tajlandzcy policjanci ostrożnie wyjęli nóż i obrócili ciało na plecy. Martwe oczy Atlego Molnesa wpatrywały się w grzbiet jego nosa, jakby ambasador usiłował dojrzeć czubki swoich butów Ecco. Chłopięca grzywka sprawiała, że wyglądał młodziej niż na pięćdziesiąt dwa lata; wypłowiała na słońcu, układała się na czole tak, jakby wciąż pozostało w niej życie.

      – Żona i nastoletnia córka – odezwał się Harry. – Żadna nie przyszła go tu obejrzeć?

      – Nie. Powiadomiliśmy ambasadę norweską, powiedzieli, że przekażą wiadomość rodzinie. Na razie polecono nam nikogo tu nie wpuszczać.

      – A był ktoś z ambasady?

      – Radca. Nie pamiętam, jak się nazywa…

      – Tonje Wiig?

      – Tak, właśnie tak. Dzielnie się trzymała, dopóki nie obróciliśmy go, żeby go zidentyfikowała.

      Harry przyglądał się ambasadorowi. Czy był przystojnym mężczyzną? Takim, który – gdy umiało się przymknąć oko na paskudny garnitur i kilka wałków tłuszczu na brzuchu – mógł sprawić, że serce młodej pani radcy ambasady biło szybciej? Opalona skóra poszarzała, a siny język sprawiał wrażenie, że chce się przecisnąć między wargami.

      Harry usiadł na krześle i rozejrzał się po pokoju. Wygląd człowieka po śmierci prędko się zmienia, a on naoglądał się już dostatecznie dużo zwłok, by wiedzieć, że wpatrywanie się w zmarłego niewiele mu da. Tajemnice swojej osobowości Atle Molnes zabrał już ze sobą, pozostała po nich jedynie pusta skorupa.

      Przysunął się z krzesłem do łóżka. Dwaj młodzi funkcjonariusze pochylili się nad nim.

      – I co widzisz? – spytała Crumley.

      – Norweskiego dziwkarza, który przypadkiem jest ambasadorem, więc ze względu na króla i ojczyznę trzeba chronić jego dobre imię.

      Crumley, zaskoczona, podniosła oczy i przyjrzała mu się badawczo.

      – Bez względu na to, jak dobrze działa klimatyzacja, tego smrodu i tak nie da się stłumić – powiedział Harry. – Ale to mój problem. A jeśli chodzi o tego faceta… – Poruszył szczęką zmarłego ambasadora. – Rigor mortis. Jest sztywny, ale ta sztywność już zaczęła ustępować, co jest normalne po dwóch dniach. Ma siny język, a nóż raczej nie wskazuje na uduszenie. Ale trzeba to sprawdzić.

      – Już sprawdzone – odparła Liz. – Ambasador pił czerwone wino.

      Harry mruknął coś pod nosem.

      – Nasz lekarz mówi, że śmierć nastąpiła między godziną szesnastą a dwudziestą drugą – ciągnęła Crumley. – Ambasador opuścił biuro o wpół do dziewiątej rano, a ta kobieta znalazła go około jedenastej wieczorem, więc opinia lekarza trochę zawęża przedział czasowy.

      – Między szesnastą a dwudziestą drugą? To przecież sześć godzin!

      – Umiesz liczyć, detektywie. – Crumley skrzyżowała ręce na piersi.

      – No cóż. – Harry spojrzał jej w oczy. – W Oslo w wypadku zwłok znalezionych po kilku godzinach zazwyczaj udaje nam się określić czas zgonu z dokładnością co do dwudziestu minut.

      – To dlatego, że wy mieszkacie na biegunie północnym. Tu, gdzie jest trzydzieści pięć stopni ciepła, zwłoki raczej nie stygną. Czas zgonu ocenia się na podstawie stężenia pośmiertnego, a to СКАЧАТЬ