Kaybedilen . Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Belki de adli tıbbın oyuncak üreticilerini araştırmaya devam etmesi daha iyi olacak diye düşündü Bill. Gerçi şimdiye kadar hiçbir şey bulamamışlardı.

      “Bunun ne tür bir dava olduğunu sorabilir miyim? ” dedi Ruth.  “Ama belki de sormamalıyım.”

      “Hayır.” dedi Bill. “Sormamalısınız.”

      Dava artık bir sır değildi. Senatör Newbrough’nun adamları bir basın açıklaması yaptıktan sonra dava bir sır değildi. Medya artık bu haberlere doymuştu.  Her zamanki gibi büro yanlış gelen telefon ihbarları ve tuhaf internet teorileri nedeniyle işkence çekiyordu. Her şey tam bir ısdıraptı.

      Ama neden bunu kadına anlatmalıydı ki? Kadın çok kibar görünüyordu. Mağazası o kadar temiz ve düzgündü ki, oyuncak bebeklere takıntısı olan bir seri katil gibi gaddar ve şok edici bir şeyle onu üzmek istemiyordu Bill.

      Hala öğrenmek istediği bir şey vardı Bill’in.

      “Söyler misiniz?” dedi Bill. “Yetişkinler için ne kadar satış yapıyorsunuz? Yani çocuğu olmayan gençler için?”

      “Oh, satışlarımın çoğunu onlara yapıyorum. Koleksiyonculara.”

      Bu Bill’in ilgisini çekmişti. Bunu hiç tahmin etmemişti.

      “Neden böyle düşünüyorsunuz?” diye sordu.

      Kadın tuhaf ve soğuk bir biçimde gülümsedikten sonra yumuşak bir ses tonuyla:

      “Çünkü insanlar ölüyor Bill Jeffreys.” dedi.

      Bill şimdi tamamen ürkmüştü.

      “Efendim?” dedi.

      “Yaşımız ilerledikçe insanları kaybediyoruz. Arkadaşlarımız ve sevdiklerimiz ölüyor. Üzülüyoruz. Bebekler zamanı bizim için durduruyorlar. Üzüntülerimizi unutmamızı sağlıyorlar. Bizi teselli ediyor ve rahatlatıyorlar. Etrafınıza bakın. Neredeyse yüz yıllık bebeklerim var ve çoğu daha yepyeni duruyor. En azından bazıları için aradaki farkı söyleyemezsiniz bile. Onlar yaşlanmıyorlar.”

      Bill etrafına baktı ve tüm bu yüzyıllık bakışlardan ürpererek bu bebeklerin kaç kişiyi yaşlandırdıklarını düşündü. Onların nelere tanık olduklarını merak etti: aşk, öfke, nefret, üzüntü, şiddet. Ve hala onlar gözlerindeki boş ifadeyle kendisine bakıyorlardı. Onlar Bill’e hiçbir anlam ifade etmiyorlardı.

      İnsanlar yaşlanır, diye düşündü. Kendisinin yaptığı gibi, dünyaya doğuştan gelen tüm karanlık ve korku gibi, yaşlanır, buruşur ve beyazlarlar. Tüm bunlarla eğer hala aynı görünüyor olsaydı bu günah olurdu. Cinayet sahneleri onun içine sanki canlı bir şey gibi işlemişti ve artık daha fazla genç kalmak istemiyordu.

      Sonunda Bill, “Onlar zayen hayatta değiller.” dedi.

      Ruth’un gülümseyişi mayhoşlaşmış neredeyse acı bir hal almıştı.

      “Bu gerçekten doğru mu Bill? Müşterilerimin çoğu böyle olmadığını düşünüyor. Ben de böyle olduğundan emin değilim.”

      Ortalığı tuhaf bir sessizlik kapladı. Kadının kıkırdaması bu seesizliği böldü. Ruth, Bill’e her yerinde oyuncak bebek resimleri olan renkli bir broşür uzattı.

      “Bu arada bir kongre için yakında Washington’a gidiyorum. Belki siz de gelmek istersiniz. Belki de araştırdığınız şey her neyse, size bir takım fikirler verebilir bu konferans.”

      Bill ona teşekkür edip, konferans hakkındaki önerisinden memnun kalarak dükkandan ayrıldı. Riley’in de kendisiyle geleceğini umuyordu. Bill, Riley’in bu öğleden sonra Senatör Newbrough ve karısıyla görüşmeye gitmesi gerektiğini hatırladı. Bu görüşme yalnızca senatörün önemli bilgiler verebileceğinden dolayı değil, ayrıca diplomatik yönüyle de önemliydi. Newbrough büro için işleri gerçekten de çok zorlaştırıyordu. Riley, ellerinden geleni yaptıklarına onu ikna etmek için aracılık ediyordu.

      Ama Riley bunu gerçekten gösterecek mi? diye merak ediyordu Bill.

      Bundan emin olamaması gerçekten çok tuhaf görünüyordu. Bundan altı ay önce Riley, hayatında güvenilir olan tek şeydi. Hayatı boyunca ona güvenmişti. Ama son dönemdeki acıları onu tedirgin etmişti.

      Bundan başka, onu çok özlemişti. Bazen onun civa gibi zihninden gözü korktuğu gibi bu tür işlerde ona ihtiyacı vardı. Son altı hafta boyunca onun arkadaşlığına ihtiyacı olduğunu anlamıştı. Ya da daha derinine, bundan daha fazlasına mı?

      Bölüm  8

      Riley, iki şeritli oto yolda enerji içeceğini yudumlayarak ilerliyordu. Güneşli ve sıcak bir Pazar sabahıydı. Arabanın pencereleri açıktı ve yeni balyalanmış samanların kokusu havaya yayılıyordu. Etraftaki küçük meralarda sığırlar birer nokta gibi görünüyordu ve vadinin her iki yanı dağlarla çevrelenmişti. Dışarıdaki görüntüden hoşlanmıştı.

      Fakat kendisini iyi hissetmek için buraya gelmediğini hatırladı. Yapması gereken bazı önemli işler vardı. Riley eskimiş bir çakıl yola girdi ve bir-iki dakika sonra kavşağa ulaştı. Milli parka döndü. Kısa bir mesafe gittikten sonra arabayı yolun eğimli kısmında durdurdu.

      Arabadan çıktı ve kuzeydoğu köşesinde uzun bir meşe ağacının olduğu açık alan boyunca yürüdü.

      Yer burasıydı. Burası Eileen Rogers’ın cesedinin bulunduğu, vücudunun beceriksizce bu ağaca dayandırıldığı yerdi. Bill ve o altı ay önce buradaydılar. Riley sahneyi kafasında tekrar canlandırmaya başladı.

      En büyük fark havanın durumuydu. Geriye Aralık ayının ortalarına döndü. Dondurucu bir soğuk vardı. Yerleri ince bir kar tabakası kaplamıştı.

      Geriye dön, dedi kendi kendine. Geriye dön ve hisset.

      Yakıcı soğuğun nefes borusundan geçişini hissedene kadar derin derin nefes alıp verdi. Her nefesinden sonra oluşan buhar kümelerini görebiliyordu.

      Çıplak ceset neredeyse donmuştu. Bedende oluşan yaraların hangisinin bıçak darbesinden hangisinin dondurucu soğuktan oluşan çizikler olduğunu söylemek kolay değildi.

      Riley, sahneye geri dönerek en ince ayrıntısına kadar hatırlamaya çalıştı. Peruk. Boyalı gülücük. Dikilerek açık bırakılmış gözler. Cesedin sonuna kadar açılmış iki bacağının arasında, karın üzerinde duran yapay gül.

      Kafasındaki resim artık son derece canlıydı. Şimdi, dün yaptığı şeyi yapmak zorundaydı: Katilin deneyimini hissetmeliydi.

      Bir kez daha gözlerini kapattı, gevşedi ve kendini boşluğa bıraktı. Katilin zihnine girerken sersemlik ve baş dönmesi ile karşılaştı. Kısa bir süre sonra onunlaydı, onun içindeydi, tam olarak onun gördüklerini görüyor, hisettiklerini hissediyordu.

      Gece burada kendinden emin bir biçimde araba sürüyordu. Tekerleklerin altındaki buz yüzünden yola endişeyle bakıyordu. Kontrolünü kaybederse ne olurdu? Bir hendeğe СКАЧАТЬ