Krew to włóczęga. James Ellroy

Чтение книги онлайн.

      Nocne Chicago szalało. Błąkały się legiony długowłosych. Bryza znad jeziora zwijała ich flagi. Gliniarze błąkali się ruchami oskrzydlającymi. Wszystko wyglądało na zsynchronizowane. Gliny konne wyskakiwały z zaułków. Ich konie srały na chodnik. Ludzie wyrzucali różne rzeczy przez okna. Owoce i starocie spływały na ziemię. Nie trafiały w gliniarzy ani w hipisów. Padały jako ogólnikowe oświadczenie. Nie dało się określić, do kogo było skierowane.

      Crutch jechał przez to wynajętym wozem. Samochody przemieszczały się w tempie subślimaczym. Pełno się robiło stłuczek. Tata Marshalla Bowena mieszkał na rogu Pięćdziesiątej Dziewiątej i Stony Island. Miejsce dla kolorowej klasy średniej – piętrowe domy blisko ulicy.

      Czas – 2.41.

      Crutch zaparkował przed domem. Na piętrze się świeciło. Położył swoje zdjęcie Joan na desce rozdzielczej i patrzył na nie spod zmrużonych oczu.

      Czekał. Trochę wariował. Mózg mówił „Idź”, a ciało „Śpij”. Marshall Bowen wyszedł z budynku o 3.09.

      Dotarł do rogu i skręcił w główny trakt. Crutch dał mu kilka sekund przewagi. Zawrócił samochód i przeciął skrzyżowanie. Bowen szedł trzy witryny przed nim, po lewej.

      Crutch stanął na luzie i patrzył. Ruch pieszy był żwawy. Bowen zajrzał do baru i dalej szedł. Wyszło paru gliniarzy, palili rozleniwieni. Zza rogu w oddali wyłoniło się kilku długowłosych i zobaczyło gliny. Crutch miał na to piękny widok.

      Bowen patrzył w okna i guzdrał się. Długowłosy podniósł butelkę po coli. Długowłosy wcisnął do niej szmatkę i podpalił ją. Wszyscy długowłosi przystanęli przed ogniem. Długowłosy cisnął butelką prosto w gliny.

      Spadła blisko celu. Eksplozja była niewypałem. Długowłosi wrzasnęli „Świnie precz!” i uciekli, śmiejąc się. Marshall Bowen się odwrócił… Ej, a to co?

      Gliniarze rzucili się na niego. Podniósł ręce do góry: „Proszę, nie”. Gliny waliły go i zamieniały w jedną wielką miazgę.

      21

      (Chicago, 26.08.1968)

      Zestaw chemiczny.

      Wayne stał w łazience Farlana Browna. W lustrzanych ścianach odbijał się jego obraz. Wyglądał fatalnie. Jesteś stary, chudy i nawalony.

      Chwycił kubek do mycia zębów. Zmieszał szkocką z samolotu z kawałkami opium i zmiażdżonym valium. Zabełtał to końcem szczoteczki i pochłonął szybko.

      Efekt uderzył go gdzieś w trzewiach i ruszył do głowy. Nadeszło pożądane mrowienie. Oparł się na obramowaniu umywalki i spojrzał w lustra. Nadeszła pożądana odmiana.

      Wszedł do salonu. Wszędzie były elfy Draka. Plus Brown i Mesplède. Sześciu brutalnych chłopa od Sama Giancany i ośmiu gliniarzy po służbie. Na podłodze martwy punkt: wielki kufer pełen bólu.

      Bandziory i gliniarze siedzieli przemieszani. Brown i Mesplède stali za barkiem. Popijali śniadaniową krwawą mary zwieńczoną łodygą selera. Mesplède częstował francuskimi papierosami. W całym pomieszczeniu kłębił się dym.

      Brown kiwnął głową – twoja kolej, Wayne.

      – Amfetamina, halucynogeny i haszysz. Dajcie to dzieciakom i przypilnujcie, żeby w pobliżu nie było dziennikarzy. Mamy tu trochę podrzuconych dowodów. Literatura wywrotowa i poradnik, jak zrobić bombę. W tej walizie jest co najmniej pięćdziesiąt pierwszorzędnych ciężkich przestępstw, każdy dzieciak, którego dorwiecie, sam dorobi ze dwadzieścia, a wy wszyscy odbijecie sobie na demokratach za to, że zrobili sobie imprezę w waszym mieście.

      Kilku gliniarzy zaklaskało. Kilku bandziorów gwizdnęło. Gliniarz podał Mesplède’owi teczkę i powiedział bezgłośnie: „Są tu”. Otyły bandzior strzelił stawami palców.

      Brown uderzył dłońmi w kolana. Mesplède pomachał swoją łodygą selera.