Krew to włóczęga. James Ellroy

Чтение книги онлайн.

      Buzz się przebrał i pojechał do Dale’s Secret Harbor. Crutch dalej się kiwał. Nagle zapragnął pogadać z Philem Irwinem i sprawdzić rejestr praw jazdy. Zatrzymał się przy budce telefonicznej i zadzwonił do wydziału komunikacji. Podał nazwisko Clyde’a Dubera i zbliżone dane Gretchie. Zero – tylko jedna osiemdziesięciodwuletnia Gretchen Farr aż w Visalii. Zadzwonił do Dale’s Secret Harbor i wywołał Buzza. Buzz zameldował: tak, rozpytał. Dowiedział się, że Farlan Brown jest fiszą od Hughesa. Głównie zajmuje się Hughes Airways. Było późno. Crutch przejechał obok parkingu. Czterystadziewiątki Phila nie było. Crutch się zastanowił. Jego skręt przeszedł w napięte nerwy i ziewanie. Sprawdził w delikatesach Cantera, Linny i Arta – Phil zawsze żarł późną nocą z żydowskim prawnikiem Chickiem Weissem.

      Trzy punkty, zero Phila. Pojechał do Tommy Tucker’s Playroom, do Washington i La Brea. Phil lubił czarne. Uwielbiał kolorowe cipki. Playroom wychodził na asfaltowy burdel. Phil mógł tam być.

      Owszem, był. Przy tylnym wejściu stał jego samochód. Zaparkowany. Kołysał się. Na tylnym siedzeniu widać było jego białą dupę. I szeroko rozstawione tłuste, ciemne nogi.

      To trwało i trwało. Crutch zaparkował i się rozejrzał. Phil i czarna zapodali ścieżkę dźwiękową „Och, skarbie”. Crutch zatkał sobie uszy. Czarna wysiadła z samochodu. Miała afro i ważyła ze sto kilo. Spokojnym krokiem wróciła do Playroom. Phil wypadł z auta. Wstał i przyjrzał się GTO Crutcha. Ej, znam ten wóz.

      Crutch wysiadł i się przeciągnął. Phil podszedł chwiejnym krokiem. Jego dres Dodgersów był w totalnym nieładzie.

      – Śledziłeś mnie?

      – No, szukałem.

      – O, kurwa, pierwszej w nocy?

      – Daj spokój. My nie mamy harmonogramu.

      Phil zapalił papierosa. Musiał użyć czterech zapałek. Cuchnął perfumami czarnej laski.

      – Mamy robotę, co? Mamy jakąś robotę i przyszedłeś po mnie.

      Crutch pokręcił głową.

      – Nie, to tylko ponowne przesłuchanie. Chciałem, żebyś opowiedział mi znowu o Gretchen Farr.

      Phil wypuścił poskręcane kółko dymu.

      – Dobra, dwadzieścia dolców.

      – Dwadzieścia dolców?

      – Właśnie. Wyruchałem doktora Freda na robocie i napiję się za dwadzieścia dolców.

      Crutch wyciągnął zwitek i wyjął dwie dziesiątki. Phil rzucił papierosa na oldsmobile’a z 1964. Pomazał murzyński różowy lakier.

      – Dobra, więc wypełniłem kilka raportów „brak tropów” dla doktora Freda, głównie dlatego, że nie uśmiechało mi się bieganie za tą podejrzaną Gretchen diabli wiedzą gdzie i dlatego, że ktoś mi zapłacił za odpuszczenie.

      – Kto? Kto ci zapłacił?

      – To była transakcja gotówkowa. Anonim. Kurier przywiózł mi kasę, a ja odesłałem nadawcy materiały. Kumasz, to było Hughes Tools Company. Pomyślałem, Jezu, to dopiero interesujące; potem przestałem się interesować i się uchlałem.

      Znowu Hughes. Człowiek Hughesa Farlan Brown. Czerwony Świat znowu się zakołysał.

      Phil ziewnął.

      – Wszystko z tamtego czasu mi się myli, ale mam poczucie, że naprawdę widziałem Gretchen Farr, gdzieś w Hollywood Hills. Była taką starszą laską z blizną po nożu na prawym ramieniu. Widziałem też cometa z sześćdziesiątego szóstego, może białego… i część tablicy… ADF-dwa… Kurwa, co ja tam wiem? Byłem napruty.