Krew to włóczęga. James Ellroy

Чтение книги онлайн.

      Szwarce, fajfus, szmal, bestia o dwóch tyłkach. Ewentualne siódme niebo. Robota etatowa dla Clyde’a Dubera i Spółki.

      Crutch pojechał na parking i pogadał z Philem Irwinem. Phil wykonywał dla Chicka Weissa jakąś robotę rozwodową. Crutch wziął go na bok i zadał standardowe pytania do sprawy z ucieczką. Phil był niewyraźny w temacie Gretchen Farr. Bez kitu – Phil był niewyraźny codziennie po 10 rano. Tak, doktor Fred go najął. Tak, obdzwonił policję LA i szeryfa i dowiedział się, że na Farr nie ma skargi. Pogawędził z recepcjonistą w Beverly Hills Hotel. Recepcjonista odmówił sprawdzenia księgi gości. Wtedy poszedł w tango. Doktor Fred go wylał.

      Crutch zadał najważniejsze pytanie:

      – Doktor Fred to Icek?

      – Nie – powiedział Phil. – Ale wszystkie jego żony były Żydówkami.

      Phil odhaczony. Następny krok: Beverly Hills Hotel.

      Crutch tam pojechał i się rozeznał. Machnął fałszywą odznaką pedziowatemu boyowi i zrobił porządne wrażenie. Pedziowaty boy ściągnął pedziowatego recepcjonistę. Pedziowaty recepcjonista spojrzał z niedowierzaniem na tandetne ciuchy Crutcha. Crutch powiedział mu, że pracuje dla Clyde’a Dubera. Pedziowaty recepcjonista skumał. Clyde miał klasę i je ne sais quois. Dobra, młody, pogadajmy.

      Crutch zadał standardowe pytania do poszukiwań. Pedziowaty recepcjonista odpowiedział. Nazywał Gretch Farr niepewną. Wynajęła bungalow nr 21 na trzy tygodnie. Zastanawiał się, gdzie ciągnie kasę. Robiła sztuczki z bogatymi gośćmi, Europejczykami i Latynosami obojga płci. Płaciła gotówką za mieszkanie i co rano za dodatki. Zostawiła polecenie odbierania rozmów od Centrali Bev. To był serwis odbioru wiadomości dla podejrzanych ludzi. Gretch była typową podejrzaną laską.

      W tym rzecz. Pedziowaty recepcjonista krokiem posuwistym oddalił się łasić do jakichś matron z pudlami. Crutch chwycił telefon i zadzwonił do informacji. Centrala Bev: 8814 Fountain, West Hollywood.

      Pojechał tam i się rozeznał. Pod adresem znajdowało się pomieszczenie przylegające do apteki z prochami. Wszyscy najmici brali stąd dopalacze.

      Zaparkował. Uczesał się. Przypiął podrabianą odznakę do marynarki i wrzucił do buzi kilka gum miętowych. Poćwiczył mruganie à la Scotty Bennett. Zapamiętać: kupić kilka much w kratkę.

      Wszedł. Przy prawdziwej centrali pracowała starucha. Ciasno tam było – trzy i pół na cztery metry maks. Crutch wyczuł spray na karaluchy.

      Starucha go zauważyła. On ją rozpoznał z opóźnieniem. Ciągutka Bev Shoftel. Legenda LA. W latach trzydziestych grała na fletach wszystkich wielkich gwiazd.

      – Odznaka jest fałszywa – powiedziała. – Co rano jem płatki ryżowe, więc znam ją z dołączanych gadżetów.

      – Jestem prywatnym detektywem – powiedział Crutch. – Pracuję dla Clyde’a Dubera.

      Bev zdjęła słuchawki i poprawiła włosy. Spadło z nich trochę łupieżu.

      – Obciągałam Clyde’owi Duberowi, jak ciebie jeszcze nie było na świecie. Obciągałam Buzzowi Duberowi na jego dwunaste urodziny, nie sądzę więc, żebyś dał radę mnie zastraszyć.

      Crutch zamrugał. Powieka mu drgała nerwowo. Ciągutka Bev krzyknęła triumfalne „Ha!”.

      – Odpowiedź brzmi nie. Czegokolwiek chcesz, tylko tyle dostaniesz.

      – Gretchen Farr. Słyszałem, że jest niepewna, muszę zerknąć do jej rozmów.

      – Niet – powiedziała Bev. – I nawet niech ci przez myśl nie przejdzie, żeby mnie prosić o loda, bo mam sześćdziesiąt trzy lata i wyszłam z branży.

      – Mógłbym ci pomóc, mała. Wierz mi, mam taką władzę.

      Bev znowu krzyknęła.

      – Koniec przedstawienia, mały. Ale że mnie ubawiłeś, dam ci coś za friko. Słyszałam, jak Gretchen rozmawiała przez telefon po hiszpańsku.

      Weszła rozmowa. Bev poprawiła słuchawki.

      – Proszę – powiedział Crutch.

      – Spadaj – powiedziała Bev.