T.T.. Piotr Kulpa

Чтение книги онлайн.

      Paweł śnił i doznawał owego niesamowitego uczucia – biorącej się nie wiadomo skąd pewności, że to sen, pomieszanej z obawą nie wiadomo o co i we śnie łudząco przypominającej coś na kształt nadziei. Nadziei, że to może być prawda, z której nie uda się wyrwać, nawet gdy zawyje budzik lub kiedy bezdech targnie wreszcie ciało w górę i ciśnie nim ponownie o poduszkę, strącając z czoła krople chłodnego potu. Teraz każdym porem skóry odczuwał gorąco bijące przez ściany, głowa jego spoczywała obrócona nienaturalnie na bok, wciśnięta w poduszkę, jakby usiłował się ukryć w pierzu przed ogniem lub bardziej może przed dymem niosącym ze sobą gęsty odór palonych włosów i plastiku. Z ust ściekała mu ślina.

      Dym pełzł przy podłodze. Tuż nad. Przyzywał Pawła. Każdy koszmar zaczynał się od dymu. Ten dym wcześniej czy później zmusi go, by wstał i ruszył za nim, jego ścieżką, coraz bardziej zwartą, jak rzeka, potok, strumień i strumyczek wreszcie, aż do jego źródła, do miejsca, gdzie powstaje, zły i samotny. Do miejsca, które może Pawła pochłonąć, ale w którym znajduje się coś, co musi zobaczyć, odwiedzić, może uratować, a może uwolnić i wypuścić na świat. Jeszcze nigdy tam nie był. Najdalej dotarł pod wielkie metalowe drzwi, rozgrzane i wygięte w dolnej i górnej części, uchylone niczym paszcza bezzębnego stwora o gorącym i cuchnącym oddechu. Spoza nich, przez ziejące gorącem i pulsującym blaskiem szczeliny, razem z hukiem szalejącego ognia dobiegało od czasu do czasu wołanie. Nie okrzyki zgrozy czy wezwania pomocy, ale raczej zaproszenie do środka. Namowa, o nieodpartej sile przyciągania, niczym spływające z okna, w popołudniowej porze, po dniu pełnym wyczerpującej zabawy i jazdy na rowerze, wołanie matki: „Obiaaad!!!”.

      Więc Paweł wstał i jak zawsze zdziwiony dwoistością świata, spojrzał na swoje skulone pod kołdrą ciało. Stara wersalka przemieniona w tapczan z lat dziecięcych była oczywistością niebudzącą żadnych wątpliwości. Podobnie twarz z dwudniowym zarostem i niewielkie zakola wśród spoconej czupryny – należały do niego, choć stał obok i miał teraz kilkanaście lat. Zerknął w dół. Bose stopy skrywał dym, szary i gęsty niczym kłąb waty. Podniósł ostrożnie lewą nogę, patrząc, jak ciągnie za sobą bure kępki, i postawił o krok bliżej drzwi. Ścieżka dymu prowadziła poza nie. Paweł zdawał sobie sprawę, gdzie się znajduje, że to przecież zimne i smutne mieszkanie w piotrkowskim podwórzu, ale, jak to bywa we śnie, jednocześnie był pewien, że za chwilę otworzy drzwi i ujrzy charakterystyczną klatkę schodową bloku, w którym mieszkał, z wyślizganym lastrykiem schodów, po których, zbiegając, tak bardzo lubił się zsuwać trampkami lub omijać je po kilka, zeskakując z zapierającym dech uczuciem szczęścia i zwycięstwa.

      Nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły, a kiedy otworzył je szeroko, usłyszał i poczuł owiewające go głębokie westchnienie. Tak oddychał ogień. Nabrał teraz świeżego powietrza, by zawołać:

      – Tuuutaaaj! Tuuu!

      Paweł dostrzegł, że w istocie jest to klatka schodowa radomszczańskiego bloku, ale schody wcale nie prowadziły w dół, tylko ciągnęły się poziomo, w dal, niknąc w ścianie dymu, kotłującej się na końcu tego nietypowego holu, w załomie i poza nim, skąd dobiegały nawoływania i dokąd Paweł musiał dotrzeć, pokonując duszący smród i narastające gorąco.

      Za plecami usłyszał odgłos uderzenia. To trzasnęły drzwi, gubiąc klamki i zamykając go po obu stronach – drżące na wersalce ciało dorosłego Pawła w pokoju i jego samego, przytomnego, niosącego pomoc komuś, kto jej bardzo potrzebował, po tej stronie, w korytarzu, którym można było już zmierzać tylko w jedną stronę. Więc zmierzał. Dym spowijający stopy zrobił się chłodny i lepki. Paweł miał wrażenie, że idzie w mokrych skarpetkach. Po obu stronach korytarza mijał jęczące i trzeszczące z gorąca, jak pomyślał, drzwi, umiejscowione wśród skośnych ścian stanowiących fragmenty dachu, wyłożonych szklaną watą, mocowaną za pomocą sznurków i taśmy klejącej, jakby budowniczymi domu były malutkie dzieci, wyposażone jedynie w prowizoryczne materiały. Pomyślał, że lada chwila, jeśli tylko któreś z tych drzwi uchylą się, by uratować kogoś z mieszkańców, ogień wypadnie zza nich i zaatakuje ocieplinę, belki, sznurki, drewniane słupy i deski. Chciał zawrócić. Jak zawsze w tym miejscu. Jak zawsze w tym momencie. Odetchnął. I wtedy przypomniał sobie, że tutaj zawsze oddycha i zaczyna się bać, bo powietrze jest gorące i czuć je rozpaloną blachą. Miał ochotę położyć się na ziemi, by zanurzyć twarz w chłodnej strudze dymu, pełznącej i zabierającej go ze sobą w stronę swego źródła. Ukląkł i na czworakach ruszył w stronę, skąd słyszał, a może tylko mu się zdawało, że słyszy, wezwanie.