Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ (Safe Apnea Period),

      różne metody: 3 minuty oddechu 100% tlenem lub 4–8 głębokich oddechów 100% tlenem,

      maska twarzowa szczelnie przyłożona do twarzy pacjenta,

      można zastosować CPAP,

      • Ocena skuteczności postępowania – jeżeli stężenie końcowowydechowe tlenu EtO₂ > FiO₂ 0,9% – pomiar stężenia tlenu na wydechu 90%

      Po drugie – właściwa sekwencja działań:

      • Ważne: w każdym przypadku zamiaru podania środków zwiotczających należy najpierw sprawdzić możliwość wentylacji maską twarzową.

      • Sekwencja podaży leków: anestetyk – próba wentylacji maską twarzową – środek zwiotczający.

      Plan A: rutynowa intubacja dotchawicza.

      Laryngoskopia bezpośrednia:

      • sprawdzić właściwe ułożenie głowy pacjenta;

      • pamiętać o prawidłowej technice laryngoskopii.

      Jeśli wejście do krtani jest słabo widoczne lub są trudności z wprowadzeniem rurki intubacyjnej:

      • zastosować zewnętrzne manewry na krtani („ucisk do tyłu, do góry i na prawo”);

      • sprawdzić otwarcie i ruchomość strun głosowych (zwiotczenie);

      • zastosować prowadnicę giętką lub zaprzestać i/lub

      • zastosować laryngoskopię alternatywną: zmiana łopatki (np. McCoy), wideolaryngoskopia, AirTraq.

      Nie więcej niż 4 próby.

      Każda próba intubacji powinna trwać nie dłużej niż około 30 sekund.

      Między próbami należy oksygenować pacjenta, a przy przedłużających się próbach – pamiętać o pogłębieniu znieczulenia.

      Kontrolowanie intubacji w kolejności:

      1) pod kontrolą wzroku; jeśli możliwe

      2) kapnografia;

      3) czujnik przełykowy, np. esophageal bulp.

      „Jeśli masz wątpliwość – przeintubowanie”.

      Jeżeli próby rutynowej intubacji nie powiodą się, przejść do planu B.

      2. Plan B

      Gdy bezpośrednia laryngoskopia zawiodła:

      • Alternatywne techniki umożliwiają wentylację i natlenianie zarówno pomiędzy próbami intubacji, jak i w ich trakcie.

      • Umieszczenie w jamie ustnej przyrządu nadkrtaniowego, który utrzymuje drożność dróg oddechowych, równocześnie ułatwiając intubację przez ich światło: ILMA, FastTrach, AirQ, Cobra PLA, AuraGain, I-Gel itp.

      Plan B: użycie nadkrtaniowych urządzeń do udrażniania GDO.

      Preferowane nadkrtaniowe urządzenia do udrażniania dróg oddechowych z możliwością zaintubowania przez ich światło.

      Nie więcej niż 2 próby.

      Zmiana typu urządzenia, np. z maski krtaniowej na rurkę krtaniową.

      Wentylacja maską twarzową między próbami.

      Potwierdzić wentylację, następnie intubacja dotchawicza (jeśli konieczna) przez światło nadkrtaniowego urządzenia do udrażniania dróg oddechowych z zastosowaniem fiberoskopu (1 próba). Potwierdzić położenie rurki intubacyjnej.

      Jeśli nieprawidłowa wentylacja i oksygenacja, przejść do planu C.

      3. Plan C

      • Uniknięcie urazu dróg oddechowych (mogącego prowadzić do pełnej obturacji wskutek obrzęku krtani).

      • Utrzymywanie wentylacji i oksygenacji za pomocą przyrządowej manipulacji – oksygenacja bierna/strumieniowa przez cewnik/ prowadnicę z kanałem wewnętrznym do podawania tlenu, umieszczone w drogach oddechowych.

      • Podtrzymywanie oksygenacji i wentylacji aż do powrotu pełnej świadomości, pełnego odwrócenia blokady mięśniowej i powrotu odruchów obronnych.

      4. Plan D

      • Techniki ratunkowe: konikotomia i konikopunkcja.

      • Jet ventilation.

      Podstawa prawna zabezpieczenia drożności dróg oddechowych:

      Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie standardów postępowania medycznego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii dla podmiotów wykonujących działalność leczniczą (Dz.U. z 2013 r. poz. 15).

      Na oddziale anestezjologii i intensywnej terapii zapewnia się dodatkowo przyłóżkowy aparat USG, aparat do pomiaru laboratoryjnych parametrów krytycznych oraz zestaw do zabezpieczenia drożności dróg oddechowych w przypadku wystąpienia zdarzenia, jakimi są „trudne drogi oddechowe”. W skład zestawu wchodzą co najmniej:

      • laryngoskop z łopatką z łamanym zakończeniem;

      • rękojeść krótka;

      • maski krtaniowe w różnych rozmiarach;

      • prowadnica długa i sprężysta (typ bougie);

      • prowadnica światłowodowa lub wideolaryngoskop;

      • rurki ustno-gardłowe;

      • rurka krtaniowa;

      • zestaw do konikopunkcji;

      • zestaw do tracheotomii.

      3

      FARMAKOTERAPIA W RESUSCYTACJI

      Uwaga: Podczas resuscytacji zawsze pierwszeństwo mają czynności ABCD

      (A – udrożnienie dróg oddechowych,

      B – odpowiednia wentylacja z użyciem tlenu,

      C – uciskanie klatki piersiowej,

      D – defibrylacja elektryczna).

      Cele farmakoterapii w resuscytacji:

      ■ poprawa ukrwienia i utlenowania narządów podczas resuscytacji,

      ■ przywrócenie i podtrzymanie przepływu wieńcowego i mózgowego krwi,

      ■ ułatwienie СКАЧАТЬ