Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Отсутствует страница 5

Название: Intensywna terapia i medycyna ratunkowa

Автор: Отсутствует

Издательство: OSDW Azymut

Жанр: Медицина

Серия:

isbn: 978-83-200-5143-8

isbn:

СКАЧАТЬ zwiększyć 2–3-krotnie.

      • Nie przerywaj podstawowych zabiegów resuscytacyjnych na dłużej niż 5 sekund (wyjątek: intubacja, defibrylacja i kaniulacja żyły).

      2

      PRZYRZĄDOWE UDRAŻNIANIE DRÓG ODDECHOWYCH

      1. Rurka ustno-gardłowa

      •  zakładana tylko głęboko nieprzytomnym,

      •  dobór: odległość od kąta ust do płatka ucha,

      •  dwa sposoby zakładania: w pozycji odwrotnej i przy użyciu szpatułki.

      2. Rurka nosowo-gardłowa

      •  lepiej tolerowana przez pacjentów zamroczonych, reagujących,

      •  3 różne rozmiary,

      •  dobór nie długości, ale średnicy.

      3. Maska krtaniowa LMA.

      4. Maska krtaniowa Fastrach.

      5. Rurka krtaniowa.

      6. Obturator przełykowy.

      7. Rurka przełykowo-tchawicza dwuświatłowa (Combitube).

      8. Intubacja dotchawicza.

      9. Konikopunkcja.

      10. Konikotomia.

      11. Tracheotomia przezskórna.

      Wskazania do intubacji

      Uwaga: Intubację może wykonać osoba mająca duże doświadczenie w tym zakresie.

      ■ Brak możliwości skutecznej wentylacji innym sposobem.

      ■ Brak drożności po założeniu rurki ustno-gardłowej lub nosowo-gardłowej.

      ■ Brak odruchów obronnych ze strony gardła (śpiączka), chorzy z urazem czaszkowo-mózgowym.

      ■ Konieczność mechanicznej wentylacji płuc.

      ■ Oparzenie dróg oddechowych.

      ■ Krwawienie z dróg oddechowych, wymioty u osoby nieprzytomnej.

      ■ Urazy części twarzowej czaszki.

      Zalety intubacji

      ■ Ochrona dróg oddechowych przed aspiracją i regurgitacją.

      ■ Ułatwienie wentylacji i natleniania.

      ■ Możliwość podawania leków (epinefryna, atropina, lidokaina).

      ■ Nie ma konieczności synchronizowania uciskania klatki piersiowej i wentylacji.

      Zmniejszenie częstości powikłań

      ■ Intubacja wykonywana tylko przez osoby przygotowane i wyszkolone.

      ■ Jak najszybsze intubowanie podczas resuscytacji.

      ■ Intubacja na zatrzymanym oddechu.

      ■ Jeśli próba intubacji jest nieudana, wentylować 100% tlenem przez 20–30 sekund.

      ■ Ciśnienie w mankiecie:

      • 25–35 cm H2O – prawidłowe,

      • > 40 cm H2O – niedokrwienie śluzówki, nadżerki, zwężenia tchawicy,

      • < 25 cm H2O – zagrożenie zachłyśnięciem.

      Tlenoterapia – wskazania

      ■ Nagłe zatrzymanie krążenia krwi.

      ■ Wstrząs.

      ■ Urazy wywołujące ciężkie obrażenia narządowe.

      ■ Zaburzenia świadomości.

      ■ Ostre stany internistyczne.

      ■ Zatrucia.

      ■ Oparzenia inhalacyjne.

– – – – –

      Schemat postępowania w przypadku nieprzewidzianej i niespodziewanej trudnej intubacji według wytycznych SPUDO PTAiIT (Sekcja Przyrządowego Udrażniania Dróg Oddechowych Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii).

      • Problemy z zaintubowaniem i właściwą oksygenacją pacjenta stanowią najczęstszą przyczynę zgonów anestezjologicznych. Liczba przypadków niepowodzeń może być znacznie większa, niż wynika to z oficjalnych danych.

      • Postępowanie w nieprzewidzianej trudnej intubacji musi zatem koncentrować się na podtrzymywaniu oksygenacji i prewencji uszkodzenia górnych dróg oddechowych.

      • Najczęstsze błędy w podejściu do intubacji dotchawiczej:

      • pośpiech, rutyna,

      • brak przygotowanego sprzętu,

      • brak planu awaryjnego,

      • bezmyślna wiara w swoje umiejętności.

      Definicja trudnej intubacji dotchawiczej wg standardów Europejskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (ESA):

      • Więcej niż dwa usiłowania intubacji za pomocą konwencjonalnego laryngoskopu,

      • Próby zaintubowania podjęte przez dwóch doświadczonych anestezjologów, nie powinny one trwać dłużej niż około 60 sekund każda,

      • Zmiana techniki na użycie innych metod, np. prowadnicy, alternatywnych metod udrożnienia górnych dróg oddechowych (GDO) itd.

      Uwaga: Najważniejsze to mieć plan działania

      Plan A: pierwsze (rutynowe) podejście do intubacji dotchawiczej,

      Plan B: drugie podejście, jeżeli plan A zawiódł,

      Plan C: podtrzymanie wentylacji i oksygenacji, odroczenie procedury,

      Plan D: techniki ratunkowe w sytuacji „nie mogę zaintubować, nie mogę wentylować”.

      Postępowanie w przypadku nieprzewidzianych trudności intubacyjnych podczas standardowej (rutynowej) próby intubacji dotchawiczej.

      1. Plan A

      • Pierwsza próba intubacji dotchawiczej powinna zawsze być wykonana w optymalnych warunkach i odpowiedniej pozycji głowy i szyi.

СКАЧАТЬ