Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      8. Po 30 uciśnięciach klatki piersiowej (mostka) odchyl głowę ratowanego, unieś jego podbródek i wykonaj 2 skuteczne wdechy.

      Kiedy wezwać pomoc?

      Jeśli poszkodowany jest osobą dorosłą, pojedynczy ratownik powinien założyć, że prawdopodobną przyczyną utraty przytomności jest patologia układu krążenia i natychmiast udać się po pomoc po stwierdzeniu, że poszkodowany nie oddycha.

      Jednakże, jeśli prawdopodobną przyczyną utraty przytomności są zaburzenia oddechowe, np. w:

      ■ urazie,

      ■ utonięciu,

      ■ zadławieniu,

      ■ zatruciu alkoholem lub lekami,

      ■ lub jeśli poszkodowany to niemowlę lub dziecko,

      ratownik powinien przed udaniem się po pomoc przez około 1 min prowadzić resuscytację.

      7.6. ZAAWANSOWANE CZYNNOŚCI RESUSCYTACYJNE U DOROSŁYCH VF/VT WEDŁUG WYTYCZNYCH 2015

      ■ Epinefryna 1 mg co 3 minuty iv. lub 2–3 mg przez rurkę intubacyjną.

      ■ Po trzech nieskutecznych defibrylacjach należy rozważyć podanie amiodaronu w dawce 300 mg iv. (po rozcieńczeniu w 20 ml 5% glukozy), ewentualnie powtórzyć 150 mg, a następnie zastosować wlew 1 mg/min przez 6 godzin.

      ■  Magnez przy nawracających VF i podejrzeniu hipomagnezemii (diuretyki).

      ■  Lidokaina w razie niedostępności amiodaronu; nie może być z nim łączona.

      Czynność elektryczna bez tętna (PEA)

      Jeśli PEA występuje z bradykardią > 60/min, atropina jednorazowo 3 mg iv.

      Asystolia

      3 mg atropiny iv. jednorazowo. Jeśli nieskuteczna – stymulacja.

      Wentylacja

      Należy użyć 400–600 ml tlenu w ciągu 1–2 sekund. W trakcie masażu, po intubacji, nie należy stosować przerw na wentylację, ponieważ wyższe ciśnienie w klatce piersiowej w czasie kompresji poprawia krążenie wieńcowe.

      Bradykardia

      Nie zaleca się stosowania izoprenaliny; jeśli niedostępny jest stymulator zewnętrzny, zaleca się małą dawkę epinefryny.

      Tachyarytmie

      ■ Natychmiastowe leczenie zależy od stabilności lub niestabilności stanu pacjenta.

      ■ U pacjentów niestabilnych preferowana jest kardiowersja.

      ■ Wszystkie leki przeciwarytmiczne mają także działanie proarytmiczne.

      ■ Niepożądane jest użycie więcej niż jednego leku przeciwarytmicznego.

      ■ Jeśli nie ma efektu po zastosowaniu leku przeciwarytmicznego, należy rozważyć kardiowersję jako kolejny etap.

      ■ Przy uszkodzonym mięśniu sercowym większość leków przeciwarytmicznych może nasilić dysfunkcję.

      Migotanie i trzepotanie przedsionków

      Grupa najwyższego ryzyka – po heparynizacji przeprowadzić kardiowersję.

      W grupie średniego ryzyka – postępowanie zależne od hemodynamiki, zmian strukturalnych w sercu i czasu trwania zaburzeń rytmu.

      U pacjentów z grupy niskiego ryzyka kardiowersję można przeprowadzić, jeśli FA trwa mniej niż 24 godziny. W innym wypadku – po 3–4-tygodniowej terapii antykoagulantami.

      Częstoskurcz nadkomorowy z wąskimi zespołami komorowymi

      Jeśli brak tętna i częstość > 250/min – kardiowersja.

      W innych przypadkach – stymulacja nerwu błędnego, esmolol, werapamil, amiodaron. Teofilina i inne pochodne blokują działanie adenozyny.

      Częstoskurcz komorowy z szerokimi zespołami komorowymi

      Jeśli brak tętna – kardiowersja. Jeśli pacjent jest w stanie stabilnym – amiodaron lub lidokaina, przy braku reakcji – kardiowersja.

      W przypadku hipokaliemii – chlorek potasu do 60 mmol z maksymalną szybkością 30 ml/godz., siarczan magnezu iv. (20% w ampułkach 10 ml – podać 22,5 ml).

      8

      WYBRANE STANY ZAGROŻENIA ŻYCIA

      8.1. UDAR MÓZGU – POSTĘPOWANIE PRZEDSZPITALNE I WCZESNOSZPITALNE

      Udar mózgu (insultus cerebri) jest to ogniskowe lub ogólne zaburzenie czynności mózgu, wywołane zaburzeniami przepływu przez naczynia mózgowe albo w wyniku zmian zakrzepowo-zatorowych, albo pęknięcia naczynia. Udar mózgu rozpoznajemy wówczas, gdy zmiany ogniskowe występują nagle i utrzymują się dłużej niż 24 godziny. Definicja ta jest wspólna dla ostrego niedokrwienia, krwotoków śródmózgowych i podpajęczynówkowych.

      Udar mózgu СКАЧАТЬ