Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ należy podawać aspiryny osobom dorosłym z bólem w klatce piersiowej niejasnego pochodzenia.

      7.4. ETYKA W RESUSCYTACJI I DECYZJE DOTYCZĄCE KOŃCA ŻYCIA

      W wytycznych przeniesiono nacisk z tradycyjnego poglądu ukierunkowanego na medyczne korzyści, na bardziej zrównoważone podejście, ukierunkowane na pacjenta, podkreślając jego autonomię w procesie terapeutycznym. Służy temu gotowość do wzajemnego zrozumienia pomiędzy pacjentem a pracownikami ochrony zdrowia.

      Pomimo faktu, że większość pacjentów, którzy doznali zatrzymania krążenia, nie przeżywa, badania dostarczają dowodów na stałą poprawę odległych wyników leczenia, szczególnie w okolicznościach, w których „formuła przeżywalności” (formula of survival) została skutecznie implementowana.

      W szczególnych przypadkach opornego na leczenie zatrzymania krążenia, które w przeszłości kończyłoby się zgonem, korzyści może przynieść leczenie uwzględniające dodatkowe interwencje.

      Dalszej poprawy przeżywalności można się spodziewać wraz z wdrożeniem jasnych wskazówek dotyczących rozpoczynania, nierozpoczynania, odstąpienia od resuscytacji i niepodejmowania resuscytacji oraz poprzez identyfikację opornych na leczenie przypadków, w których można skutecznie zastosować zaawansowane interwencje terapeutyczne.

      Tradycyjne zasady etyczne zostały przedstawione w kontekście resuscytacji ukierunkowanej na pacjenta.

      Zasada autonomii dotyczy respektowania osobistych preferencji pacjenta wyrażonych w przedłożonych wcześniej prawomocnych oświadczeniach woli i oznacza konieczność prawidłowego przekazywania informacji oraz skuteczną komunikację.

      Zasada czynienia dobra, w której zawiera się rokowanie, decyzje rozpoczęcia RKO, jej daremność lub konieczność kontynuowania RKO podczas transportu, a także w sytuacjach szczególnych, powinna uwzględniać rozróżnienie pomiędzy nagłym zatrzymaniem krążenia, a spodziewanym zanikiem funkcji serca i czynności oddechowej w przypadku schorzeń w fazie terminalnej.

      Zasada nieczynienia krzywdy uwzględnia protokoły DNAR/DNACPR oraz decyzje, kiedy zakończyć lub nie podejmować resuscytacji, również poprzez zaangażowanie pacjenta w proces leczenia, w oparciu o prawomocne oświadczenia woli bądź wyznaczenie jego pełnomocnika w podejmowaniu decyzji.

      Zasada sprawiedliwości i równego dostępu do leczenia zakłada unikanie nierównego traktowania.

      Europa stanowi konglomerat 47 krajów o odmiennych systemach prawnych, jurysdykcjach, kulturach, religiach i możliwościach ekonomicznych. W odniesieniu do powyższych czynników, kraje europejskie różnie interpretują rekomendacje etyczne w resuscytacji.

      Przedstawione w tych wytycznych wyniki badania ankietowego, dotyczące aktualnej praktyki resuscytacji w Europie, wykazały znaczące różnice w podejściu do RKO i do podejmowania decyzji dotyczących końca życia. Udało się zidentyfikować obszary wymagające poprawy, ale podkreślono również korzystny trend, dotyczący wdrażania zasad etycznych.

      Uwaga: Istnieje potrzeba ujednolicenia legislacji, jurysdykcji, terminologii oraz praktyki w zakresie etyki resuscytacji i decyzji dotyczących końca życia. Misją ERC i stworzonych przez nią wytycznych jest udział w tym ujednoliceniu.

      Nowe regulacje Unii Europejskiej, zezwalające na stosowanie zgody odroczonej ujednolicą i ułatwią prowadzenie badań nad interwencjami ratującymi życie w państwach członkowskich.

      Infrastruktura resuscytacji w oparciu o pracę zespołu, a także dokładne i jednolite protokoły resuscytacji oraz audyt interwencji resuscytacyjnych z wykorzystaniem narodowych i międzynarodowych rejestrów, a także wieloośrodkowe badania kliniczne mogą przyczynić się zarówno do poprawy jakości RKO, jak i wyników leczenia pacjentów po zatrzymaniu krążenia.

      Zaleca się aktywne zaangażowanie w proces tworzenia kolejnych wytycznych wszystkich zainteresowanych partnerów, tzn. osób publicznych, pacjentów, szczególnie tych, którzy przeżyli zatrzymanie krążenia, ogółu społeczeństwa, a także członków profesjonalnych towarzystw.

      Pracownicy ochrony zdrowia są odpowiedzialni za utrzymanie zdobytej wiedzy i umiejętności w zakresie RKO oraz rozumienie zasad etycznych zanim zostaną zaangażowani w realną sytuację, w której będą musieli podejmować decyzje dotyczące resuscytacji.

      7.5. SEKWENCJA PODSTAWOWYCH CZYNNOŚCI RESUSCYTACYJNYCH U DOROSŁYCH

      1. Zapewnij bezpieczeństwo ratownikowi i ratowanemu.

      2. Oceń poszkodowanego i sprawdź, czy reaguje:

      ■ delikatnie potrząśnij go za ramiona i spytaj „jak się pan czuje?”

      3a. Jeśli poszkodowany reaguje, odzywając się lub poruszając:

      ■ pozostaw go w pozycji, w której został znaleziony i w razie potrzeby wezwij pomoc,

      ■ regularnie ponawiaj ocenę poszkodowanego.

      3b. Jeśli poszkodowany nie reaguje:

      ■ głośno wezwij pomoc,

      ■ jeżeli nie można w pełni ocenić stanu poszkodowanego w pozycji, w której został znaleziony, odwróć go na plecy i udrożnij drogi oddechowe,

      ■ usuń z jamy ustnej poszkodowanego widoczne przyczyny niedrożności dróg oddechowych (w tym przemieszczone protezy zębowe),

      ■ unieś podbródek chorego, udrażniając jego drogi oddechowe.

      Ryc. 7.1

      Ryc. 7.2

      Unikaj odchylania głowy w przypadku podejrzenia urazu kręgosłupa szyjnego.

      4. Utrzymując drożność dróg oddechowych, wzrokiem, słuchem i dotykiem oceń, czy występują prawidłowe oddechy. Ocena ta nie powinna trwać dłużej niż 10 sekund

      5a. Jeśli poszkodowany oddycha prawidłowo:

      ■ obróć go do pozycji bezpiecznej,

      ■ wezwij pomoc,

      ■ sprawdź, czy nadal oddycha.

      Ryc. 7.3

      5b. Jeśli poszkodowany nie oddycha lub wykonuje okresowe westchnięcia bądź słabe próby oddechu:

      ■ wezwij pomoc,

      ■ obróć poszkodowanego na plecy,

      ■ wykonaj dwa powolne skuteczne wdechy, tak aby klatka piersiowa poszkodowanego podnosiła się i opadała,

      ■ jeśli występują trudności w wykonaniu skutecznego wdechu:

      • ponownie СКАЧАТЬ