Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Osoby prowadzące RKO powinny wykonywać uciśnięcia klatki piersiowej o odpowiedniej głębokości (około 5 cm, ale nie więcej niż 6 cm u przeciętnego dorosłego) oraz częstości 100–120 uciśnięć na minutę. Należy umożliwić całkowity powrót klatki piersiowej do jej pierwotnego kształtu pomiędzy uciśnięciami oraz minimalizować przerwy w uciśnięciach.

      Wykonując oddechy ratownicze lub wentylując pacjenta, trzeba poświęcić około jedną sekundę na wypełnienie płuc objętością wystarczającą do zapewnienia widocznego uniesienia się klatki piersiowej.

      W dalszym ciągu obowiązuje stosunek uciśnięć klatki piersiowej do wentylacji w cyklu resuscytacyjnym 30 : 2.

      Podczas prób wentylacji przerwy w uciśnięciach klatki piersiowej nie mogą trwać dłużej niż 10 sekund. Wykonanie defibrylacji w ciągu 3–5 minut od zatrzymania krążenia może skutkować wczesną przeżywalnością sięgającą 50–70%.

      Sekwencja RKO taka jak u dorosłych może być bezpiecznie stosowna u dzieci. Dla osób prowadzących RKO, mających dodatkowe przeszkolenie gwarantujące bardziej odpowiednie podejście do resuscytacji dzieci i ofiar tonięcia, istnieje zmodyfikowana sekwencja, polegająca na wykonaniu pięciu początkowych oddechów ratowniczych, zanim podejmie się uciśnięcia klatki piersiowej. Zmodyfikowana sekwencja uwzględnia również odroczenie poszukiwania pomocy, gdy ratownik jest sam.

      Głębokość uciśnięć klatki piersiowej u dzieci powinna wynosić co najmniej jedną trzecią przekroju jej głębokości (u niemowląt wynosi to około 4 cm, a u dzieci około 5 cm).

      7.1. KLUCZOWE ZMIANY W WYTYCZNYCH 2015 W STOSUNKU DO ROKU 2010

      W dalszym ciągu kładzie się nacisk na wykorzystywanie systemów szybkiego reagowania w opiece nad pacjentem, którego stan ulega pogorszeniu, oraz zapobieganie wewnątrzszpitalnemu zatrzymaniu krążenia.

      Nadal podkreśla się znaczenie wysokiej jakości uciśnięcia klatki piersiowej z minimalizacją przerw na czas jakiejkolwiek interwencji ALS; zalicza się do tego zminimalizowanie przerw w uciśnięciach klatki piersiowej, aby wykonać defibrylację.

      Zaleca się dążenie do stosowania elektrod samoprzylepnych podczas defibrylacji oraz strategię minimalizowania przerw przed defibrylacją.

      Dodano nowy rozdział poświęcony monitorowaniu podczas zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych, w którym szczególnie zaakcentowano wykorzystanie wykresu kapnografii w celu potwierdzenia i ciągłego monitorowania położenia rurki dotchawiczej, jakości prowadzonej RKO oraz jako wczesnego sygnału powrotu spontanicznego krążenia (return of spontaneous circulation – ROSC).

      Istnieje wiele metod zapewnienia drożności dróg oddechowych podczas RKO. Zalecane jest stopniowanie interwencji z uwzględnieniem czynników związanych z pacjentem oraz umiejętności ratującego.

      Zalecenia dotyczące stosowania leków podczas RKO nie uległy zmianie, ale ich rola w poprawie wyników leczenia po zatrzymaniu krążenia nie jest tak jednoznaczna.

      Mechaniczne uciskanie klatki piersiowej znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy prowadzenie wysokiej jakości manualnych uciśnięć jest niemożliwe do wykonania.

      Ultrasonografia w nagłym zatrzymaniu krążenia (NZK) jest przydatna w rozpoznawaniu jego odwracalnych przyczyn.

      Techniki pozaustrojowych zabiegów podtrzymujących życie przewidziane są jako terapia ratunkowa dla wyselekcjonowanej grupy pacjentów, u których standardowe działania ALS są nieskuteczne.

      7.2. ZATRZYMANIE KRĄŻENIA W SYTUACJACH SZCZEGÓLNYCH

      Przeżycie po nagłym zatrzymaniu krążenia (NZK) w przebiegu asfiksji należy do rzadkości.

      U pacjentów, którzy przeżyli NZK w przebiegu asfiksji często stwierdza się ciężkie uszkodzenia neurologiczne. Podczas RKO kluczowe jest wczesne rozpoczęcie wentylacji płuc z suplementacją tlenu.

      Zachowanie dużej czujności klinicznej oraz agresywne leczenie zaburzeń elektrolitowych może zapobiec zatrzymaniu krążenia. Nowy algorytm dostarcza klinicznych wskazówek ratunkowego postępowania w zagrażającej życiu hiperkaliemii.

      Pacjenci w hipotermii, którzy nie wykazują objawów niestabilności krążenia (skurczowe ciśnienie tętnicze ≥ 90 mmHg, brak komorowych zaburzeń rytmu lub temperatura głęboka ≥ 28°C) mogą być ogrzewani przy użyciu minimalnie inwazyjnych technik zewnętrznych (np. nawiewów ciepłego powietrza i dożylnej podaży ogrzanych płynów).

      Pacjentów z objawami niestabilności krążenia należy przekazać bezpośrednio do ośrodka dysponującego zapleczem do prowadzenia pozaustrojowych zabiegów podtrzymujących życie (extracorporeal life suport – ECLS).

      Wczesne rozpoznanie i natychmiastowe leczenie epinefryną podaną domięśniowo pozostaje podstawowym postępowaniem ratunkowym w anafilaksji.

      Śmiertelność w zatrzymaniu krążenia spowodowanym urazem jest bardzo wysoka. Najczęstszą przyczyną śmierci jest krwotok. Uwagę zwraca fakt, że u większości pacjentów, którzy przeżywają, nie wykrywa się hipowolemii, ale inne odwracalne przyczyny (hipoksja, odma prężna, tamponada worka osierdziowego), które muszą być natychmiast leczone. Uciśnięcia klatki piersiowej nie mogą opóźniać leczenia odwracalnych przyczyn. Opracowano nowy algorytm postępowania w zatrzymaniu krążenia spowodowanym urazem w celu uszeregowania priorytetowych interwencji ratujących życie.

      Zatrzymanie krążenia o etiologii nieurazowej, prowadzące do wtórnych urazów, powinno być rozpoznane i leczone według standardowych algorytmów.

      Dowody, na których podstawie można by zalecać rutynowo transport pacjentów w trakcie RKO po pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia, gdy podejrzewa się przyczynę kardiogenną, są ograniczone.

      Transport w takich okolicznościach może przynieść korzyści wyselekcjonowanej grupie pacjentów, gdy dostęp do szpitala z pracownią hemodynamiki jest natychmiastowy a infrastruktura opieki przed- i wewnątrzszpitalnej zapewnia dostępność zespołów doświadczonych w prowadzeniu mechanicznego lub hemodynamicznego wspomagania krążenia oraz przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) w trakcie RKO.

      Zalecenia podaży leków fibrynolitycznych, gdy podejrzewane jest zatrzymanie krążenia z powodu zatorowości płucnej, nie uległy zmianie. Nie zaleca się rutynowej embolektomii chirurgicznej lub mechanicznej trombektomii, gdy zatorowość płucna jest podejrzewaną przyczyną zatrzymania krążenia. Takie metody należy rozważyć tylko wtedy, gdy diagnoza zatorowości płucnej została potwierdzona.

      Nie zaleca się rutynowego płukania żołądka w celu eliminacji trucizn z przewodu pokarmowego.

      Zmniejszono nacisk na zastosowanie tlenu hiperbarycznego w zatruciu tlenkiem węgla.

      Rozdział poświęcony szczególnym okolicznościom zawiera zalecenia dotyczące leczenia zatrzymania krążenia, do którego doszło w specyficznych lokalizacjach. Zalicza się do nich specjalistyczne placówki ochrony СКАЧАТЬ