Szpieg z Bejrutu. Joakim Zander

Чтение книги онлайн.

      Jazda po Starówce jest dość skomplikowana. Klara nie pamięta, czy kiedykolwiek jeździła wąskimi, brukowanymi uliczkami Starego Miasta. Po dziesięciu minutach udaje jej się znaleźć wyjazd i skierować się na Skeppsbron, ale tym razem musi przejechać przez centrum i koło zamku królewskiego.

      Ruch nadal jest niewielki, dlatego ze zdziwieniem zauważa, że po kilkuset metrach jadące przed nią samochody zaczynają nagle hamować. W końcu ona też musi się zatrzymać. Wyciąga się w fotelu, żeby sprawdzić, co się stało. Przed sobą ma tylko dwa samochody, ale dalej stoi policjant w czarnym hełmie, z przewieszoną przez pierś bronią automatyczną.

      Klara czuje, jak przyspiesza jej puls. Kilka minut temu widziała policyjny patrol. Pewnie chodzi o jakąś akcję. Inni kierowcy wysiadają z samochodów, żeby sprawdzić, co się stało. Klara robi to samo.

      Na końcu ulicy widzi czarnego volkswagena i przynajmniej dwa radiowozy. Wokół nich stoi kilkunastu uzbrojonych po zęby policjantów. Są ubrani na czarno, na głowach mają kevlarowe hełmy, ale broń trzymają na razie opuszczoną. Wygląda na to, że są w stanie pełnej gotowości bojowej, a ich celem jest któryś z budynków. Skąd się tu nagle wzięli? Klara unosi wzrok i widzi przed sobą flagę z nazwą kancelarii adwokackiej, w której pracuje Gabriella.

      Po chwili łączy oba te fakty i w końcu to, co się wokół niej rozgrywa, dociera do jej świadomości. Oblewa ją zimny pot. To, co widzi, jest chore i nierzeczywiste. Okazuje się, że policjanci pilnują wejścia do kancelarii Lindblad & Wiman.

      24 sierpnia – Bejrut

      Niedziela była bezbarwna i wlokła się w nieskończoność. Nic więc dziwnego, że na początku nowego tygodnia Jacob odczuwa ulgę. Kiedy wchodzi do niewielkiego, pozbawionego okien pokoju socjalnego i podczas robienia kawy słyszy znajomy szum klimatyzacji, czuje się jak nowo narodzony.

      – Oglądałeś ostatnie wiadomości? – pyta Agneta.

      Rozsmarowuje twarożek na kromce chrupkiego chleba i patrzy na Jacoba przyjaznymi, szczerymi oczami. Kiedyś wydawało mu się, że dyplomaci powinni być inni, bardziej egzotyczni, kosmopolityczni, a przynajmniej powinni jeść libańskie przekąski. Tutaj musi ukrywać swoje rozczarowanie, bo codziennie się przekonuje, że najczęściej są zwykłymi, nudnymi urzędnikami, a wielu z nich robi wiele, żeby nawet tutaj żyć według szwedzkiego rytmu. Na przykład zajadają się kawiorem, twarogiem i chrupkim chlebem. Jacob kiwa głową i otwiera usta, żeby się pochwalić, że w sobotę był na demonstracji, a później spotkał się z Yassimem, ale w ostatniej chwili gryzie się w język. Przypomniało mu się, że Frida zabroniła mu wstępu do dzielnicy rządowej, a Yassim nie jest jego chłopakiem, tylko duchem. Naprawdę? Może go sobie wymyślił?

      – Tak – odpowiada na pytanie Agnety. – Robi się niebezpiecznie. A co na to personel ambasady? Gdzie się wszyscy podziali?

      Rano tylko Agneta przychodzi do biura przed nim. Jest już jednak wpół do dziesiątej, a on dopiero teraz sobie uświadamia, że do tej pory nie widział ani Fridy, ani Vargandera.

      – Przez cały dzień będą na spotkaniu z ambasadorami państw członkowskich Unii Europejskiej. – Agneta wzdycha. – Tak, drogi Johanie. Po demonstracjach, do których doszło w ostatni weekend, wszyscy mają pełne ręce roboty. Mówi się, że i tu dotrze arabska wiosna. Dziwne, że przysłali cię do nas w samym środku tych wydarzeń, jakbyśmy i tak nie mieli wystarczająco dużo zamieszania w związku z przeprowadzką z Damaszku.

      Jacob patrzy na nią zrezygnowanym wzrokiem.

      – Jacob – prostuje cichym głosem.

      – Słucham?

      – Mam na imię Jacob, nie Johan.

      Agneta patrzy na niego zawstydzonym wzrokiem i kładzie mu dłoń na ramieniu.

      – Tak mi przykro… Powiedziałam: Johan? Przepraszam, przejęzyczyłam się. Pamiętam, jak masz na imię, ale ostatnio mam tyle spraw na głowie… Sam wiesz.

      – Nic się nie stało – odpowiada z uśmiechem Jacob. – To fascynujące, że tyle się tu dzieje. Jeśli trzeba będzie przygotować jakiś materiał wyjściowy albo coś w tym stylu, daj mi znać, chętnie pomogę.

      Tak naprawdę nie wie, co to jest „materiał wyjściowy” i co powinien zawierać. Słyszał jednak, jak Frida użyła niedawno tego określenia i doszedł do wniosku, że byłoby to właściwe zadanie dla praktykanta. Czymś powinien się w końcu zająć, chociażby po to, żeby wszyscy zapamiętali, że ma na imię Jacob.

      – Oczywiście. – Agneta kiwa głową. – Czy uporządkowałeś już dokumenty od Fridy?

      – Prawie. СКАЧАТЬ