Szpieg z Bejrutu. Joakim Zander

Чтение книги онлайн.

      – Niezwykła sprawa… – zaczyna Klara, gdy sprzykrzyła jej się cisza panująca w samochodzie.

      – Co takiego?

      – Powiem ci, ale najpierw musisz mi obiecać, że nie będziesz się ze mnie naśmiewać. I pamiętaj, że wczoraj pochowałam dziadka, więc jestem osobą niezrównoważoną psychicznie.

      – Zaczyna być ciekawie – mówi Gabriella, zerkając na Klarę. – Słucham.

      – Pamiętasz George’a Lööwa? – pyta Klara i od razu czuje, że oblewa się rumieńcem. Sama nie wie, dlaczego podjęła ten temat.

      – Nieszczęsnego George’a z Brukseli? Tego samego, który wsławił się tym, że najpierw reprezentował klienta, który jak się później okazało, pracował dla CIA, a potem innego, który jak się później okazało, pracował dla Kremla?

      – Zapomnij o tym. To wszystko nieważne.

      – Nie ma mowy. No więc o co chodzi?

      – Wiem, że to zwykły gbur, nie musisz mi o tym przypominać – kontynuuje Klara i nabiera głęboko powietrza. – Ale…

      – Przestań! – przerywa jej Gabriella. Odrywa wzrok od drogi i patrzy na Klarę rozszerzonymi ze zdumienia oczami. – Wiedziałam! Już latem o tym wiedziałam! Rozmawiałaś z nim? Spotkaliście się? Opowiadaj!

      Klara czuje, jak palą ją policzki, zasycha jej w ustach.

      – Daj spokój! Ani się nie spotkaliśmy, ani nawet nie rozmawialiśmy. Jesteśmy tylko znajomymi na Facebooku. To wszystko. Mimo to… często o nim myślę. Zbyt często.

      Gabriella dudni pięściami po kierownicy.

      – Yes! Widzę, że wreszcie wracasz do gry. – Kładzie rękę na udzie Klary i kontynuuje: – To wcale nie jest powód do śmiechu i nie zamierzam się z ciebie nabijać. Czy mogę być całkiem szczera?

      Odwraca się i patrzy Klarze w oczy.

      – To dobrze. George jest przystojny i kiedyś w końcu dorośnie. W przyszłości będziecie mieć śliczne dzieci.

      – Prawie go nie znam i nawet nie wiem, co mnie naszło. Mam nadzieję, że mi to przejdzie.

      Gabriella znowu na nią zerka.

      – Zobaczymy… zobaczymy.

      – Ha, ha, ha… Nie sądzę, żebyśmy cokolwiek zobaczyły.

      Klara kręci głową i patrzy przez szybę na miasto. Poprosiła, żeby Gabriella pojechała obwodnicą Essingeleden – chociaż ta droga jest dłuższa i zazwyczaj bardziej zatłoczona – bo stąd Sztokholm emanuje pięknem. Wydaje się też bardziej rozległy i obiecujący. Srebrnoszara tafla kanału Riddarfjärden kontrastuje z żółtymi i różowymi fasadami domów na wyspie Kungsholmen.

      Klara podziwia Söder Mälarstrand i brązowe dachówki browaru Münchenbryggeriet. Potem zatrzymuje wzrok na Mariaberget, gdzie mieszka Gabriella. Nagie drzewa stoją samotnie w jaskrawym blasku słońca.

      Rozsiada się wygodniej w fotelu i zatapia w nastroju będącym połączeniem spokoju i nadziei. Właśnie takie uczucia wywołuje w niej Sztokholm, odsuwając na dalszy plan pustkę i smutek ostatnich miesięcy. Wprawdzie nigdy tu nie mieszkała, ale w stolicy Szwecji czuje się jak u siebie w domu. Zresztą nie tylko w Sztokholmie, ale także na wyspie Aspöja. Czasem podobne uczucie ogarnia ją we wschodnim Londynie, w Ixelles i Saint-Gilles pod Brukselą. Jak widać, określenie „czuć się jak u siebie w domu” może mieć wiele znaczeń. Ostrożnie odchyla głowę i zerka przez ramię.

      Jest też inny, ukryty powód, dla którego poprosiła Gabriellę, żeby pojechała tą trasą. W niedzielne poranki ruch jest tu znacznie mniejszy, a most wydaje się dłuższy i bardziej prosty. To dobre miejsce, żeby się upewnić, czy nikt ich nie śledzi. Wydawało jej się, że widziała, jak z parkingu koło Sillekrog ruszyło za nimi volvo. Wydawało jej się także, że kierował nim mężczyzna, który palił papierosa koło kiosku.

      W tym momencie jednak tuż za nimi jedzie ciężarówka, która zasłania im widok. Zanim Klara zdąży cokolwiek zobaczyć, wjeżdżają na Kungsholmen i zaczynają się przebijać przez centrum do Starówki. W tym miejscu trudno się zorientować, czy ktoś za nimi jedzie.

      Gabriella zerka na nią ukradkiem.

      – Klaro – pyta zmęczonym głosem – czy znowu rozglądasz się za tamtym samochodem?

СКАЧАТЬ