Szpieg z Bejrutu. Joakim Zander

Чтение книги онлайн.

      Po kilku minutach poszukiwań udaje im się znaleźć dwie latarki. Potem, przez mniej więcej trzydzieści minut spędzonych w śniegu i wietrze, sprawdzają parking, ale nic na nim nie znajdują, zwłaszcza śladów kół. Do pensjonatu wracają przemoczone i zmarznięte.

      – Przez ostatnie lata wiele przeszłaś – stwierdza Gabi. – Miałaś tyle spraw na głowie.

      Klara kiwa głową i wstaje z kanapy. Sama nie wie, co powinna odczuwać: spokój – bo nie znalazły śladów samochodu – czy raczej niepokój – bo może wszystko sobie wmówiła? Tak czy inaczej, Gabriella ma rację: wiele ostatnio przeszła.

      – Wiem – odpowiada. – Mam nadzieję, że teraz w końcu zaśniemy.

      Uśmiecha się do Gabi, która również wstaje z kanapy.

      – Ja też mam taką nadzieję – odpowiada.

      Łóżko jest tak ciepłe i wygodne, a Klara tak senna, że mimo pogrzebu i wszystkiego, co się zdarzyło, po raz pierwszy od dawna odczuwa wewnętrzny spokój. Fakt, że Gabi nocuje w sąsiednim pokoju, działa na nią uspokajająco. Stopniowo zapada w głęboki sen.

      Niestety, zanim zdąży zasnąć, znowu słyszy ten sam dźwięk co poprzednio. Zagłusza go szum wiatru, ale jest pewna, że to dźwięk silnika.

      Natychmiast siada na łóżku, spuszcza nogi na podłogę i podchodzi do okna. Dźwięk nie milknie. Klara patrzy przez okno. Między pensjonatem a drogą widzi jasny błysk. Dość krótki, jakby ktoś zapalił papierosa. Potem znowu robi się cicho.

      Cicho i ciemno, jakby nic się nie stało.

      17–22 sierpnia, Bejrut

      Wszyscy powtarzają, że to nerwowy okres, ale dla Jacoba tydzień wlecze się w nieskończoność. W ambasadzie przebywają głównie on, Agneta i Frida. Każdego dnia Frida wita się z nim pospiesznie, ale dopiero w połowie tygodnia przychodzi do jego biurka.

      – Przykro mi, panie Johanie, ale obiecuję, że w końcu znajdę panu jakieś konkretne zajęcie. Na razie proszę posegregować te dokumenty. Nie mogę zlecić tego Agnecie, bo ma pełno pracy.

      Frida stawia na biurku niewielkie tekturowe pudełko wypełnione po brzegi pomiętymi kartkami i patrzy na niego przepraszającym wzrokiem. Na czole ma głęboką zmarszczkę, która powstała tam pewnie z powodu zawodowych stresów. Jacob czuje, że jego motywacja do pracy słabnie. Wyraźnie dostrzega, że nikt się nim nie interesuje. A to, że Vargander oddał mu do dyspozycji służbowy samochód i zorganizował tamten dziwny wyjazd? Czy to nic nie znaczy?

      – Mam na imię Jacob – odpowiada z naciskiem.

      Frida patrzy na niego, jakby nie wiedziała, co do niej mówi. W końcu jego słowa do niej docierają.

      – Powiedziałam coś innego? Jeśli tak, to przepraszam. Nie chciałam pana urazić. Ostatnio mam tyle spraw na głowie.

      Jacob kiwa głową.

      – Wszystko przez obecną sytuację polityczną – kontynuuje Frida. – Pewnie pan czytał o demonstracjach? Sytuacja wymyka się spod kontroli, możemy tu mieć spóźnioną arabską wiosnę. Powinniśmy się do niej przygotować.

      Jacob czuje, jak ciekawość znowu bierze w nim górę. To, o czym mówi Frida, widać na ulicach. Zalega na nich coraz więcej śmieci, wśród mieszkańców rośnie niezadowolenie. Do protestów przyłączają się kolejne grupy, które wyrażają swój sprzeciw wobec skorumpowanego aparatu państwowego. Wkrótce będzie go bronić tylko wojsko, chociaż kto wie – może i armia stanie z boku? Kiedy wieczorami wraca z ambasady do domu, widzi na ścianach coraz więcej graffiti i słyszy skandowane hasła.

      – Chętnie pomogę – deklaruje i wstaje od biurka, żeby rozprostować plecy. – Może potrzebujecie kogoś, kto pójdzie na demonstrację albo na spotkanie, żeby sporządzić raport? Mogę…

      Frida unosi rękę i natychmiast mu przerywa.

      – Od takich spraw proszę trzymać się jak najdalej. Mówię poważnie. Nie możemy dopuścić do tego, żeby nasz praktykant mieszał się w sprawy drugiego państwa. – Frida robi przerwę i wzdycha. – Tylko tego mi jeszcze brakuje. Proszę się skoncentrować na tym, o co prosiłam.

      Jacob czuje, że znowu schodzi z niego powietrze, więc tylko kiwa głową. Jest zrezygnowany. Frida zostawia go i idzie do swojego gabinetu. Po drodze przykłada telefon do ucha.