Szpieg z Bejrutu. Joakim Zander

Чтение книги онлайн.

      Potem idą powoli ulicą Charles’a Hélou na zachód. Zostawiają za sobą hotel Four Seasons i nowe wieżowce. Ruch uliczny słabnie. Zdążyli odejść dość daleko od miejskiego harmidru i dróg wylotowych biegnących do granicy między wschodnim a zachodnim Bejrutem.

      Jacob kaszle, jak zwykle wieczorem zaschło mu w gardle. Przez cały dzień nawdychał się smogu i odoru śmieci. Trudno mu uwierzyć, że znowu idzie obok Yassima. Zerka na niego i widzi, że Yassim uśmiecha się lekko rozbawiony.

      – Pewnie zwątpiłeś, że się odezwę? – pyta. – Myślałeś, że gdzieś przepadłem?

      Jacob wzrusza ramionami i odwraca wzrok. Wpatruje się w ciemności zalegające nad morzem.

      – Gdzie byłeś? – pyta cichym głosem.

      Jego słowa zagłusza przejeżdżający obok motocykl, który próbuje prześlizgnąć się między samochodami.

      – Gdzie byłeś? – powtarza głośniej Jacob. – Co to był za wyjazd?

      Ale Yassim milczy. Z początku nie odpowiada, tylko wpatruje się w niego swoimi dużymi, zatroskanymi oczami.

      – Byłem w Syrii – mówi w końcu. – W okolicach Aleppo.

      Jacob zatrzymuje się w miejscu. Nagle dostał gęsiej skórki na rękach.

      – W Aleppo? A co tam robiłeś? I jak się tam dostałeś? Nie wiem, co powiedzieć.

      Yassim unosi przewieszony przez pierś aparat.

      – Robiłem zdjęcia – odpowiada. – Jestem fotografem.

      – Nie wiedziałem.

      Jacob od samego początku zastanawiał się, gdzie Yassim pracuje. Tworzył w myślach tysiące scenariuszy, żeby znaleźć wytłumaczenie, dlaczego gdzieś przepadł. Robił to po to, żeby pozbyć się podejrzenia, iż jego nowy przyjaciel nie chce utrzymywać z nim dalszych kontaktów.

      – A skąd mogłeś wiedzieć? Przecież ostatnim razem prawie w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy.

      Jacob oblewa się rumieńcem i powoli rusza chodnikiem. Yassim wyprowadza go z Charles Hélou, gdzieś między nowe wieżowce. Kierują się do centrum miasta, gdzie panują tłok i zgiełk.

      – Nic o tobie nie wiem – mówi Jacob.

      Yassim znowu się uśmiecha.

      – Niewiele można o mnie powiedzieć. Jestem fotografem, a ponieważ w Syrii trwa wojna, mam tam mnóstwo pracy. I to chyba jedyna pozytywna rzecz, którą można o tym zajęciu powiedzieć. Dużo pracy z bliska.

      Nie brzmi to cynicznie, przypomina raczej wypowiedzianą z rezygnacją refleksję.

      – Nie boisz się? – pyta Jacob. – Przecież to takie… niesamowite!

      Yassim wzrusza ramionami i kieruje się w stronę dzielnicy bankowej. O tej porze jest tam cicho i spokojnie. Wszędzie widać wypasione czarne bmw, szklane fasady budynków i dźwigi. Czuć zapach pieniędzy zarobionych na handlu ropą.

      – Można się przyzwyczaić. Staram się o tym nie myśleć.

      W końcu docierają do wzniesionego niedawno wieżowca. Gmach liczy przynajmniej dwadzieścia nieregularnych kondygnacji z białymi tarasami i panoramicznymi oknami. Wygląda tak, jakby był pozbawiony zewnętrznych ścian. Można nawet zajrzeć do pomieszczeń znajdujących się na dolnych piętrach, bo pali się w nich światło. Budynek jest całkowicie transparentny. Jacob zastanawia się, jak są rozmieszczone sypialnie i czy one też wychodzą na miasto.

      Ku jego zdziwieniu Yassim kieruje się do wejścia, przy którym stoi znudzony ochroniarz. Mężczyzna pali papierosa, o krzesło oparty jest karabin maszynowy. Yassim wita się ze strażnikiem, podchodzi do drzwi i odwraca się do Jacoba.

      – Wejdziesz?

      Na górę jadą elegancką, lśniącą windą. Jacob czuje się tak, jakby płynął w wodzie. Winda porusza się bezszelestnie, prawie nie czuć oporu. W końcu zatrzymuje się łagodnie na ósmym piętrze. Yassim uśmiecha się do Jacoba i wychodzi na korytarz. Są tu trzy mieszkania, na drzwiach zamiast tabliczek z nazwiskami wiszą numery. Yassim podchodzi do mieszkania z numerem osiemset jeden, wyjmuje niewielką kartę, przykłada ją do klamki i otwiera drzwi.

      – Jak w hotelu – zauważa Jacob.

      To pierwsze słowa, jakie wypowiedział od wejścia do budynku. Yassim nie odpowiada, może w ogóle ich nie słyszał? Wchodzi do środka.

      Mieszkanie ma ponad sto metrów kwadratowych. Ulokowane jest w rogu budynku, dwie szklane ściany wychodzą na ulicę. Jest w nim betonowa podłoga i aneks kuchenny, który wygląda jak zbędny dodatek. Całość przypomina typowe wzorcowe mieszkanie w salonie meblowym. Na środku stoi duży stół, na którym СКАЧАТЬ