Vortex. Zbiór opowiadań science-fiction. Jarosław Prusiński

Чтение книги онлайн.

      Amanda stała z ustami rozciągniętymi w uśmiechu. Nie patrzyła na nikogo konkretnego. Jej spojrzenie utkwione było gdzieś w dal, poza pokład statku. Przestała słuchać, tak jak rodzice często przestają słuchać małych dzieci, żeby dać odpocząć umysłowi bombardowanemu setkami pytań i dziecięcych konfabulacji. Zasłuchała się jedynie we własne myśli, pogrążyła w marzeniach. W tych, które miał spełnić fioletowy ocean.

      – Ten ocean to obcy? – odezwał się Siergiej. – To obca inteligencja?

      – Inteligencja? Taka sama, jaką mają rośliny wabiące owady. To organizm, który do perfekcji opanował sztukę wabienia ofiar. Nic więcej! Tam czeka ją tylko śmierć. Ona chce popełnić samobójstwo!

      – Niech to zrobi – odezwała się Kate, patrząc na dowódcę. Zrozumiała, że Amanda jest już daleko stąd, że nigdy nie będą w stanie jej przekonać. Za to ona może spróbować im udowodnić, że się mylą. Wpieranie innym swoich przekonań, to fundament każdej religii. Z pewnością byłaby w stanie ich wszystkich zabić, lądując statkiem na środku oceanu. – Niech weźmie kapsułę. To tylko zbędny balast.

      Kapitan otworzył usta, ale się nie odezwał. Za to odezwał się Bil swoim charczącym głosem:

      – Polecę z nią.

      Wszyscy z osłupieniem spojrzeli na Karltona. Nawet Amanda.

      – Mam ostatnie stadium choroby – zakaszlał i uśmiechnął się. – Przerzutów jest tak dużo, że nic już mi nie pomoże.

      – Nic nie mówiłeś! – kapitan nie odrywał od niego wzroku. – Wyleczymy cię! To się leczy!

      – Można by było – Bil uśmiechnął się smutno. – Jeszcze kilka miesięcy temu, było to możliwe. Gdybym oczywiście miał sto tysięcy na kurację, bo moje ubezpieczenie tego nie pokrywa. Teraz nie pomógłby mi nawet milion. Mam guzy wszędzie, nawet w mózgu. Od dwóch miesięcy jadę na lekach przeciwbólowych, a mimo to ból narasta. Nic nie ryzykuję. Jeśli ten ocean to tylko pułapka, taka jaką muchołówka zastawia na muchy, emitując zapach zepsutego mięsa… Pójdę z nią, dowódco. Nie mam nic do stracenia.

      Biała czasza spadochronu otworzyła się nad oceanem. Patrzyli, jak kapsuła ratunkowa wolno opada w dół. W stronę fioletu. Kate spojrzała z ukosa na dowódcę. Ukradkiem wycierał łzy w mankiet bluzy. Przysunęła się do niego i włożyła swoją dłoń w jego.

      – Dlaczego on to robi? – odezwała się cicho. – Do czego mu są potrzebni ludzie?

      – Czort go wie – głos dowódcy nie zdradzał emocji, z którymi się zmagał. – Może się tak odżywia? Możliwe, że zeżarł już wszystkie żywe organizmy na tej planecie, więc nie pogardził też nami.

      – Jeśli brakowało mu pożywienia, to powinien zdechnąć… Zanim tu przybyli ludzie.

      – A skąd wiesz, jaki to ma metabolizm? Jak długo toto żyje? A może on był w hibernacji? Może dlatego baza mogła funkcjonować tak długo? A potem się ocknął. Załoga bazy zaczęła go badać, dźgać impulsami elektrycznymi, więc się obudził. I był cholernie głodny!

      Kate splotła swoje palce z jego palcami i przytuliła się do niego.

      – Przepraszam cię za wszystko – szepnął jej do ucha.

      – Jesteś po prostu dupkiem – powiedziała łagodnie. – Jakoś będziemy musieli z tym żyć.

      Kontakt

      Masterson klął pod nosem, wysiadając z samochodu, jednocześnie walcząc z parasolem, który próbował otworzyć pomimo wiatru i zacinającego z ukosa deszczu. Było już po północy i nie mógł sobie darować, że odebrał telefon od szefa. Rano powiedziałby, że już spał i nie słyszał melodyjki telefonu. Niestety odruchowo odebrał i teraz brodził po kostki w kałużach, idąc w stronę wejścia obserwatorium. Listopadowy deszcz padał pod takim kątem, że parasol i tak się do niczego nie przydał. Masterson zdążył wypowiedzieć wszystkie znane mu przekleństwa, zanim cały mokry znalazł się w środku. Griszin czekał na niego w holu z uśmiechem na twarzy.

      – Dobrze, СКАЧАТЬ