Początek. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 9

      W olbrzymiej metalowej spirali zapadła cisza.

      „Muszę cię poprosić o radę… Od tego może zależeć moje życie”.

      Słowa Edmonda wisiały w powietrzu. W oczach przyjaciela Langdon dostrzegł niepokój.

      – Co się dzieje? Dobrze się czujesz?

      Światła pod sufitem znów na chwilę przygasły, ale Edmond zignorował sygnał.

      – To był dla mnie niezwykły rok – zaczął, zniżając głos do szeptu. – Samotnie prowadziłem badania, które przywiodły mnie do przełomowego odkrycia.

      – Wspaniale!

      Kirsch skinął głową.

      – To prawda. Nie potrafię wyrazić słowami, jak bardzo się cieszę, że za chwilę ujawnię światu wyniki. Zapoczątkują one poważną zmianę w sposobie myślenia. Bez cienia przesady mogę powiedzieć, że moje odkrycie przyniesie skutki porównywalne do przewrotu kopernikańskiego.

      Przez chwilę Langdon myślał, że jego gospodarz żartuje, ale Kirsch nadal miał śmiertelnie poważną minę.

      „Przewrót kopernikański?” Skromność nigdy nie była mocną stroną Edmonda, ale ta zapowiedź ocierała się o śmieszność. Mikołaj Kopernik był ojcem modelu heliocentrycznego: to on ogłosił, że planety krążą wokół Słońca, co zapoczątkowało szesnastowieczną rewolucję naukową i obaliło wielusetletnie nauczanie Kościoła, zgodnie z którym ludzkość zajmowała centralne miejsce w stworzonym przez Boga wszechświecie. Odkrycie Kopernika zostało potępione i zakazane przez Kościół na trzysta lat, ale nadszarpnęło jego autorytet i świat nie był już potem taki sam.

      – Widzę, że jesteś sceptyczny – powiedział Edmond. – Porównanie do Darwina zabrzmiałoby lepiej?

      Langdon się uśmiechnął.

      – Nie, ten sam kaliber.

      – Dobrze, więc pozwól, że zacznę inaczej. Jakie dwa fundamentalne pytania zadawała sobie ludzkość od zarania dziejów?

      Langdon przez chwilę się zastanawiał.

      – No cóż, na pewno jedno z nich dotyczyło pochodzenia: Jak się to wszystko zaczęło? Skąd przyszliśmy?

      – Otóż to! Drugie pytanie jest natomiast konsekwencją pierwszego. Nie „skąd przyszliśmy?”, lecz…

      – Dokąd idziemy?

      – Tak! Te dwie tajemnice leżą u podstaw ludzkiego doświadczenia. Skąd przyszliśmy? Dokąd idziemy? To uniwersalne pytania o stworzenie człowieka i jego przeznaczenie – oznajmił dobitnym głosem i spojrzał wyczekująco na Langdona. – Otóż moje badania przyniosły jasną odpowiedź i na jedno, i na drugie.

      Langdon próbował zrozumieć znaczenie słów Edmonda i wyobrazić sobie możliwe konsekwencje takiego odkrycia.

      – Nie wiem, co powiedzieć – wyznał w końcu.

      – Nie musisz nic mówić. Mam nadzieję, że po moim dzisiejszym wystąpieniu obydwaj znajdziemy chwilę, żeby wszystko dokładnie przedyskutować, teraz jednak muszę zamienić z tobą kilka słów na temat mrocznej strony tej sytuacji.

      – Obawiasz się, że nastąpią jakieś reperkusje?

      – Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Odpowiadając na te dwa pytania, wypowiadam wojnę ustalonym przez stulecia przekonaniom religijnym. Kwestia stworzenia człowieka i odpowiedzi na pytanie o jego przeznaczenie tradycyjnie jest domeną religii. Jestem więc intruzem, a przywódcom religijnym tego świata na pewno się nie spodoba to, co zamierzam dzisiaj ogłosić.

      – Więc to dlatego podczas lunchu w Bostonie przez bite dwie godziny wypytywałeś mnie o różne religie!

      – Owszem. Być może pamiętasz, co ci wtedy obiecałem. Jeszcze za naszego życia religijne mity zostaną zmiażdżone przez odkrycia naukowe.

      Langdon skinął głową. „Taką obietnicę trudno zapomnieć”. W jego ejdetycznej pamięci śmiała obietnica Edmonda Kirscha wyryła się co do słowa.

      – Oczywiście, że pamiętam. Odpowiedziałem ci wtedy, że przez stulecia religie przetrwały niejeden przełom w nauce, a ponieważ odgrywają w społeczeństwie ważną rolę, to mogą ewoluować, ale nigdy nie wymrą.

      – Tak, też dobrze pamiętam twoje słowa. Powiedziałem ci też wtedy, że znalazłem cel w życiu: zaprząc naukową prawdę do wykorzenienia religijnych przesądów.

      – Mocne słowa.

      – Wtedy się z nimi nie zgodziłeś. Argumentowałeś, że ilekroć odkryję naukową prawdę, która stoi w sprzeczności z zasadami religijnymi albo wręcz im przeczy, powinienem omówić swoje odkrycie z teologiem, bo dzięki temu być może się przekonam, że nauka i religia często próbują opowiedzieć tę samą historię różnymi językami.

      – Dziś powtórzyłbym tę radę. Ludzie nauki i spirytualiści często używają różnych określeń do opisania tych samych tajemnic wszechświata. Konflikty między nimi zazwyczaj sprowadzają się do semantyki, a nie do meritum.

      – No więc posłuchałem twojej rady – oznajmił Kirsch. – Poinformowałem przywódców duchowych o moim najnowszym odkryciu.

      – Naprawdę?

      – Słyszałeś o Parlamencie Religii Świata?

      – Oczywiście, СКАЧАТЬ