Początek. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 24

      Dwieście metrów od pałacu królewskiego w Madrycie, w katedrze Almudeny arcybiskup Valdespino na chwilę wstrzymał oddech. Nadal miał na sobie szaty liturgiczne i nadal siedział wpatrzony w monitor laptopa, zahipnotyzowany obrazami transmitowanymi z muzeum w Bilbao.

      „Media to wszystko pokażą!”

      O ile mógł ocenić, wszystkie światowe media oszalały. Główne stacje informacyjne zapraszały do studia autorytety w dziedzinie nauki i religii, spekulując na temat zapowiedzianych przez Kirscha rewelacji, podczas gdy wszyscy inni próbowali odpowiedzieć na pytanie, kto go zamordował i dlaczego. Zgodnym chórem twierdzono, że za śmiercią futurysty kryje się ktoś, komu zależało na tym, żeby jego badania za wszelką cenę nigdy nie ujrzały światła dziennego.

      Po dłuższej chwili refleksji Valdespino sięgnął po telefon komórkowy i wybrał numer.

      Rabin Köves odebrał po pierwszym dzwonku.

      – To potworne! – nieomal wrzasnął do aparatu. – Wszystko widziałem w telewizji. Musimy się skontaktować z władzami i poinformować o wszystkim, co wiemy!

      – Rabinie – mitygował go biskup spokojnym głosem. – Zgadzam się, że sprawa przybrała przerażający obrót, ale zanim zaczniemy działać, musimy się zastanowić.

      – Nie ma co się zastanawiać! – zaprotestował Köves. – Widać wyraźnie, że ktoś tu nie cofnie się przed niczym, żeby pogrzebać na zawsze odkrycie Kirscha. To rzeźnik! Jestem pewien, że ten sam człowiek zabił Syeda, a my jesteśmy następni na liście. Mamy moralny obowiązek, żeby ujawnić władzom, co przekazał nam Kirsch!

      – Moralny obowiązek? – kpiąco rzucił Valdespino. – Powiedziałbym raczej, że chcesz upublicznić tę informację po to, żeby ten ktoś stracił powód do uciszenia nas dwóch, ciebie i mnie.

      – Oczywiście, że nasze bezpieczeństwo jest tu ważne, ale mamy moralny obowiązek wobec świata! To prawda, że odkrycie Kirscha uderza w fundamentalne przekonania religijne, ale jeśli w moim długim życiu czegoś się nauczyłem, to tego, że wiara zawsze zwycięża, nawet w obliczu największych trudności. Dlatego jestem pewien, że wiara przetrwa i to, że ujawnimy rewelacje Kirscha.

      – Uważnie cię słucham, mój przyjacielu, słyszę zdecydowanie w twoim głosie i traktuję je z wielkim szacunkiem – powiedział w końcu biskup, zachowując taki spokój w głosie, na jaki tylko było go stać. – Chcę, żebyś wiedział, że jestem otwarty na dyskusję, a nawet na zmianę stanowiska w tej sprawie, ale błagam cię o jedno: jeśli mamy ujawnić to, co nam przekazał Kirsch, dokonajmy tego wspólnie. W świetle dnia. Z honorem. Nie w desperackiej reakcji na to potworne morderstwo. Zaplanujmy nasze wystąpienie, przećwiczmy je, nadajmy mu odpowiednią oprawę.

      Köves nie odpowiadał, ale Valdespino słyszał jego oddech.

      – Rabinie, najpilniejszą kwestią jest teraz nasze bezpieczeństwo – przekonywał biskup. – Mamy do czynienia z bezwzględnymi zabójcami. Jeśli staniesz się zbyt widoczny, bo na przykład skontaktujesz się z władzami albo pójdziesz do telewizji, to finał może być tragiczny. Martwię się przede wszystkim o ciebie. Ja mam ochronę na terenie pałacu, ale ty jesteś w Budapeszcie zupełnie sam. Nie ma już wątpliwości, że odkrycie Kirscha to sprawa życia i śmierci. Pozwól mi zadbać o twoje bezpieczeństwo, Yehuda.