Kobieta w złotej masce. Кэрол Мортимер

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ zainteresowaniem, czyż nie?

      Dominic mruknął coś pod nosem. Biorąc pod uwagę okoliczności, oskarżenie było jak najbardziej usprawiedliwione, przyznał w duchu. Zamierzał tylko udzielić jej lekcji, pokazać, jak jest bezbronna zostawiona sama siebie, a jednak stwierdził, że sprawia mu przyjemność słodki jak miód smak gorących ust panny Morton, a także dotyk kształtów szczupłego ciała przyciśniętego do jego twardych mięśni. W efekcie pocałunek był znacznie dłuższy i bardziej zmysłowy, niż to początkowo planował. Wyprostował się i opuścił powieki, by ukryć wyraz oczu.

      – Moim zamiarem było jedynie udowodnienie pani, że prezentując się co wieczór na scenie, wystawia się pani na zniewagi zarówno słowne, jak i fizyczne.

      – To absurdalne. – Machnęła lekceważąco ręką. – Nie jestem aż tak głupia, jak się panu zdaje. Właśnie po to, żeby chronić reputację, noszę w klubie maskę i perukę. Wątpię, by ktokolwiek mógł rozpoznać we mnie kobietę, która śpiewa co wieczór na estradzie.

      Było w tym sporo prawdy. Sam Dominic z trudem ją poznał, gdy wyszła z klubu. Ale nawet w takiej sytuacji...

      – To, że nosi pani maskę i ukrywa jasne włosy pod hebanową peruką, ochroni pani tożsamość tylko do drzwi sypialni.

      Gardło Caro ścisnęło się konwulsyjnie, ale nie spuściła wzroku z hrabiego.

      – Moją... tożsamość? – wyjąkała.

      Dominic westchnął zirytowany.

      – Pani głos i maniery wskazują, że jest pani damą...

      – Albo skompromitowaną pokojówką damy – wtrąciła szybko Caro.

      – Być może... – Zadumał się na moment. – Nie mam pojęcia, jaka przyczyna skłoniła panią do tego zajęcia i wątpię, żeby chciała mi to pani wyjaśnić, prawda?

      – Prawda – przyznała oschle.

      – Tak też myślałem. – Pokiwał głową. – Oczywiście najprościej dla mnie, by opanować tę kłopotliwą sytuację, byłoby zwolnić panią. Przynajmniej nie czułbym się wtedy za panią odpowiedzialny.

      Caro najpierw chrząknęła nerwowo, nim odparła:

      – To rozwiązałoby tylko pański problem, milordzie, natomiast ja nadal musiałabym szukać sposobu zarabiania na życie.

      Ma rację, przyznał kwaśno Dominic. Ale jest inne rozwiązanie. Może zaproponować, że to on zostanie jej protektorem. Przyjemność, której dostarczył mu pocałunek, świadczyła dobitnie, że jego zmysły nie miałyby nic przeciwko temu. I nie ulegało wątpliwości, że kilka lekcji spod znaku Erosa, uwzględniających ulubione pozycje seksualne Dominica, wystarczyłoby, żeby Caro nauczyła się w pełni zaspokajać jego potrzeby.

      Jednak od kiedy po raz pierwszy pojawił się w Londynie, co miało miejsce przed dziesięciu laty, jeszcze przed wyruszeniem na wojnę, nigdy nie miał stałej kochanki, tak jak większość jego przyjaciół i znajomych. Wolał krótkie przygody z różnymi kobietami, które akurat mu się spodobały. Nie zamierzał zmieniać swoich nawyków, awansując energiczną i wygadaną Caro Morton na swoją utrzymankę.

      – Jeśli mnie pan zwolni, oczywiście nie będę miała innego wyjścia, jak poszukać gdzie indziej takiego samego zajęcia. – Wzruszyła szczupłymi ramionami. – Co nie powinno być trudne, jako że śpiewająca dama w złotej masce, bo jakoś tak mnie pan określił, zyskała wśród bywalców londyńskich lokali całkiem spore grono wielbicieli.

      To oczywiście byłoby jakieś rozwiązanie, tyle że U Nicka, niezależnie od tego, jak bardzo była tego świadoma nieznająca życia młodziutka panna Morton, zyskała coś wyjątkowego, a mianowicie szczelną ochronę ze strony troskliwych Drew i Bena. A teraz jeszcze ze strony Dominica. Tak, naprawdę miała wyjątkowe szczęście, bo w innych okolicznościach...

      – Jeśli to tylko kwestia pieniędzy... – zaczął.

      – A jeśli tak? – wpadła mu w słowo.

      – W takim razie mógłbym udostępnić pani środki, dzięki którym wróciłaby pani tam, skąd pochodzi.

      – Nie! – Ze szmaragdowych oczu Caro posypały się skry. – Nie mam jeszcze zamiaru opuszczać Londynu!

      Dominic nie bardzo wiedział, czy tak gwałtowna reakcja wynikała z tego, że zaproponował jej pieniądze, czy też chodziło o sugestię, by przeznaczyła je na powrót do domu. Mimo pozorów sprawa była subtelnej natury, dlatego postanowił zgłębić ją później, teraz natomiast chciał wybadać rodzinne problemy panny Morton.

      – A więc sytuacja w pani domu jest aż tak bardzo okropna? – spytał.

      – Chwilowo tak – przyznała Caro zrezygnowanym tonem.

      Dominic obserwował ją spod na wpół przymkniętych powiek. Zauważył cienie, które pojawiły się pod pięknymi oczami, a także bladość policzków.

      – Wnioskuję więc, że kiedyś może to się odmienić na lepsze? – zagadnął.

      – Mam taką nadzieję, milordzie – zapewniła z żarem.

      – Ale do tego czasu zamierza pani pozostać w Londynie, niezależnie od tego, czy będę panią nadal zatrudniał w klubie, czy nie? – indagował dalej.

      – Tak – odparła z determinacją.

      – Jest pani bardzo uparta, madame.

      – Raczej zdecydowana, milordzie, a to zasadnicza różnica.

      Westchnął ciężko. Nie chciał zmuszać Caro ani do powrotu tam, skąd z jakichś ważnych powodów uciekła, ani sprawić, by znów zaczęła przemierzać ulice Londynu w poszukiwaniu zatrudnienia, bo tak lekkomyślna młoda osoba w każdej chwili mogła wpakować się w okropne tarapaty.

      – A zatem chwilowo pozostawimy wszystko bez zmian – powiedział, umykając wzrokiem. – A teraz ruszajmy. Najwyższy czas, żeby znalazła się już pani w domu.

      Caro rzuciła mu triumfujące spojrzenie. Wygrała z hrabią! Nie zwolni jej! Po czym oznajmiła:

      – Stoimy przed nim od kilku minut, milordzie.

      Hrabia skrzywił się z irytacją i popatrzył na budynek. Był to dwupiętrowy dom, typowy dla tej okolicy, która kiedyś była elegancka, ale teraz stopniowo podupadała. Musiał jednak przyznać, że właściciel tego akurat budynku starał się zachować pozory dawnej świetności, o czym świadczyły czysta fasada, zadbane otoczenie i porządne zasłony w oknach.

      – W takim razie pozostaje mi tylko życzyć pani dobrej nocy – oświadczył.

      – Milordzie. – Caro dygnęła.

      – Panno Morton. – Dominic skinął lekko głową, ale jeszcze nie ruszył do powozu.

      – Nie ma potrzeby, żeby pan czekał, aż bezpiecznie wejdę do domu – powiedziała Caro.

      – СКАЧАТЬ