Dawid z Jerozolimy. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Służba Dawida dla króla była łatwa. Saul zwykle spał do późna. Przed południem przyjmował na audiencji dostojników, dowódców wojskowych i ojców miasta. Po obiedzie odpoczywał przez godzinę. Potem przychodził czas na sprawowanie sądów, od niesnasek między plemionami do rozstrzygania tych sporów między rolnikami, sąsiadami i żonami sąsiadów, które z jakiegoś powodu nie mogły być rozsądzone przez miejscowe władze. Sądownictwo było jednym z ważniejszych obowiązków króla. Całkiem niedawno Izraelem rządzili sędziowie, ale kiedy naród zaczął się domagać króla, stary prorok Samuel dał im w imię Boga pierwszego króla – Saula. A Saul był sprawiedliwym sędzią, o ile nie dopadł go atak jego dziwnej choroby. Zaczynał się zwykle od ponurego, nieobecnego spojrzenia, a czasem od nagłego wybuchu gniewu. Odprawiał wtedy wszystkich, wycofywał się do swojej sypialni i posyłał po Dawida. Łagodne dźwięki harfy i czysty młody głos zawsze pomagały. Król się uspokajał, zazwyczaj po paru minutach. Czasem zasypiał i Dawid wymykał się wtedy cicho z pokoju. Król jednak zachowywał się dziwnie nawet wobec młodego śpiewaka. Od ich pierwszego spotkania nie odezwał się do niego ani razu, a ponieważ nikt nie mógł przemówić do króla pierwszy, nigdy ze sobą nie rozmawiali. Saul rzadko nawet patrzył na Dawida, a kiedy to czynił, wzrok miał pusty i trochę zdziwiony, jakby widział go po raz pierwszy.

      Tak, to była łatwa służba i pozostawiała Dawidowi dużo wolnego czasu. Życie na zamku było wesołe i urozmaicone: spotykał możnych tego kraju, słyszał wiele interesujących rzeczy i widział jeszcze więcej. A jednak często tęsknił za Betlejem. Nie tak mocno za braćmi jak za ojcem, a jeszcze bardziej za matką – a najbardziej za cichą, spokojną samotnością pastwisk. Owce nigdy nie były nieżyczliwymi gburami jak dowódca straży Jakub, ani nie lubowały się w intrygach i plotkach jak większość dworzan. Jego pozycja „uspokajacza” króla musiała nieuchronnie wywoływać wszelkiego rodzaju komentarze. Niektórzy uważali go za magika, którego zadaniem jest wypędzenie z króla demonów; inni myśleli, że jest tajnym wysłannikiem proroka Samuela. „Ten starzec posłał młodzieńca, by doprowadził króla do całkowitego szaleństwa”. Inni zazdrościli mu, że mieszka w królewskim pałacu. Z kolei Chuszaj, mądry, niewzruszony mały sekretarz, został jego przyjacielem. Z nim, i tylko z nim, Dawid mógł czasem wymieniać myśli. Chuszaj ze swoim szerokim, płaskim nosem i wielkimi ustami przypominał małpę, lecz za niskim, pobrużdżonym czołem kryła się nieprzeciętna inteligencja.

      – Jesteś drugim Orfeuszem, Dawidzie – powiedział pewnego dnia.

      – Orfeuszem?

      – Tak, pewien Achaj opowiedział mi kiedyś o Or­fe­uszu. Był śpiewakiem, tak wspaniałym, że nawet dzikie bestie słuchały go oczarowane zamiast rozszarpać na kawałki.

      – Król Saul nie jest dziką bestią, Chuszaju.

      – Nie jest – przyznał sekretarz – lecz siedzi w nim dzi­ka bestia i czasami wyrywa się na wolność. Jeszcze tego nie widziałeś, ale my, którzy znamy go dłużej, tak. Może w każdym z nas tkwi dzika bestia. Czasami tylko jest mała – albo jej klatka bardzo mocna.

      – Mówiłeś, że skąd pochodził ten człowiek, który opowiedział ci o Orfeuszu?

      – Z Achai. To musi być kraj za morzem.

      – Za morzem? – powtórzył ze zdziwieniem Dawid. – Myślałem, że świat się kończy na morskim brzegu, to znaczy świat ziemski.

      – Nie. Jest wyspa zwana Kretą. Rozmawiałem z ludźmi, którzy stamtąd przybyli. Mają broń z brązu – szkoda, że my takiej nie mamy. Brąz nie jest tak dobry jak żelazo, ale dużo lepszy od drewna.

      – I ten Achaj przybył z Krety?

      – Nie, ze znacznie dalszego miejsca, z innego kraju zwanego Spartą. Czy słyszałeś o mieście Troi?

      – Na pastwiskach nie słyszy się wiele o miastach.

      – Była miastem wspaniałym i potężnym, dużo, dużo większym od Gibei. Achajowie wypowiedzieli jej wojnę i ostatecznie ją zdobyli i zniszczyli. Mówią, że stało się to z powodu pięknej kobiety. Wśród sprzymierzeńców Troi było parę dzikich plemion, które opuściły miasto po jego upadku i udały się na południe. Słyszałeś o nich, nawet jeśli nie na swoich pastwiskach. To Filistyni.

      Oczy Dawida rozbłysły.

      – Więc Achajowie pobili Filistynów! Jeśli oni mogli to zrobić, to my też.

      Chuszaj westchnął.

      – Gdybyśmy tylko mieli lepszą broń! Filistyni mają armię zawodowych żołnierzy, od młodości ćwiczonych w wojennym rzemiośle. My jesteśmy rolnikami i hodowcami bydła. Nic dziwnego, że oni rządzą, a my... my jesteśmy im poddani.

      – Chuszaju! Nie jesteśmy niewolnikami!

      – Nie – odparł z goryczą mały sekretarz. – Filistyni są zbyt mądrzy, by uczynić nas niewolnikami. Dobrze wiedzą, że ludzie wolni pracują lepiej i ciężej, bo pracują dla siebie. Pozwalają więc, by nam się dobrze powodziło – a potem przychodzą i nas łupią.

      – Ale czasem z nimi wygrywaliśmy.

      – Tak, kiedy jeszcze mieliśmy Samsona. Król Saul też czasem wygrywał z nimi bitwę, ale nie z całą armią, tylko z paroma plemionami. Od paru lat wszystko dobrze się dla nas układa. Pewnie wkrótce nastąpi kolejny atak.

      – Powinniśmy zdobyć Achajów jako sojuszników – powiedział z namysłem Dawid.

      Chuszaj roześmiał się.

      – Wrócili do swojej dalekiej ojczyzny dawno, dawno temu. Ale ty mówisz prawie jak wojownik. Kto cię tego nauczył? Na pewno nie Jakub – nie można go nazwać twoim przyjacielem.

      – Wiem.

      – Ale jest wpływowym człowiekiem – rzekł os­trze­gaw­czym tonem Chuszaj. – Uważaj na siebie. Księżniczka nie zawsze jest w pobliżu, by zjawić się w od­po­wiedniej chwili...

      – Nigdy potem nie widziałem księżniczki Mikal – przerwał mu Dawid.

      Chuszaj spojrzał na niego przenikliwym wzrokiem.

      – Nie odwiedza króla zbyt często – powiedział powoli.

      – Jest bardzo piękna.

      Chuszaj blado się uśmiechnął.

      – To tak, jakby powiedzieć, że słońce jest letnie.

      Dawid był zbyt młody, by dostrzec głęboką tęsknotę w oczach Chuszaja. Starając się panować nad własnym podekscytowaniem, СКАЧАТЬ