Opieka logopedyczna nad mową dziecka. Małgorzata Kitlińska-Król

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Phoniacticsn stowarzyszeń83. Z tego członkowstwa płyną istotne dla polskiej logopedii korzyści, między innymi:

      − pełniejsza integracja krajowej logopedii z logopedią na świecie,

      − możliwość uczestnictwa w międzynarodowych kongresach IALP,

      − wymiana doświadczeń z badaczami problematyki komunikacji językowej na świecie,

      − możliwość publikowania prac w czasopiśmie „Phoniatrica”.

      Kolejnym niezwykle ważnym wydarzeniem dla członków PTL był fakt umieszczenia zawodu logopedy w Klasyfikacji Zawodów i Specjalności. Po wieloletnich staraniach PTL, w 1995 roku pod numer 24406 wpisano zawód logopedy wraz z jego specjalnościami. Polskie Towarzystwo Logopedyczne organizuje zjazdy (pierwszy odbył się w 1966 roku) o problematyce logopedycznej, na których swe referaty wygłaszają znane postacie świata nauki.

      PTL współpracuje z organizacjami społecznymi i Towarzystwami działającymi na rzecz środowiska, w zakresie pomocy i opieki nad osobami niesłyszącymi i słabo słyszącymi. Taką współpracę podejmuje z Polskim Komitetem Audiofonologii. Organizacja ta została powołana w 1982 roku, afiliowana przy Międzynarodowym Biurze Audiofonologii. Zajmuje się inicjowaniem i koordynowaniem różnych prac badawczych, a także działań praktycznych na rzecz osób głuchych i niedosłyszących. Wydaje książki polskich i zagranicznych autorów, jak również cieszące się dużym uznaniem logopedów i nie tylko czasopismo „Audiofonologia”84.

      Osoby z wadami słuchu (niesłyszące, słabosłyszące, z rozlicznymi w związku z tym zaburzeniami komunikacyjnymi, specjalistyczną pomoc mogą uzyskać w Poradniach Rehabilitacyjnych dla Dzieci i Młodzieży z Wadami Słuchu, które funkcjonują pod patronatem Polskiego Związku Głuchych i resortu zdrowia. Polski Związek głuchych odgrywa istotną rolę w rewalidacji osób głuchych i słabo słyszących, jego głównym celem jest wspieranie, reprezentowanie indywidualnych interesów niepełnosprawnych wobec władz oświatowych i państwowych.

      Popularyzację wiedzy i doświadczeń naukowych podejmuje od 1997 roku prężnie działająca Sekcja Logopedyczna Towarzystwa Kultury Języka, której przewodniczy prof. dr hab. Halina Mierzejewska. Sekcja ta zrzesza logopedów i pracowników naukowych wielu ośrodków akademickich polski zainteresowanych działalnością naukowo-badawczą oraz problematyką kształcenia logopedów85. Podobną problematyką zajmuje się także Towarzystwo Naukowe Zaburzeń Słuchu, Głosu i Komunikacji Językowej. Obszar zainteresowań stanowią również zagadnienia związane z doskonaleniem zawodowym i problemami kształcenia logopedycznego. Naukowcy działający w Towarzystwie (powołane w 1996 roku) rozstrzygali między innymi problemy dotyczące klasyfikacji zaburzeń mowy, starali się określić niezbędne minimum programowe studiów logopedycznych, tak by możliwe było budowanie porównywalnych modeli kształcenia kadry logopedycznej86.

      Interesującą inicjatywę podjęła prof. dr hab. Marta Bogdanowicz, inspiratorka i założycielka Polskiego Towarzystwa Dysleksji. Wychodząc naprzeciw problemom osób z zaburzeniami dyslektycznymi od 1986 roku organizowane są pod patronatem M. Bogdanowicz samodzielne konferencje naukowe tzw. Ogólnopolskie Kolokwia Gdańskie na temat „Trudności w czytaniu i pisaniu dzieci”. Spotkania te skupiają profesjonalistów nie tylko polskich, ale i zagranicznych, cieszą się wysoką oceną, pozwalają na wypracowanie ulepszonego, wieloaspektowego spojrzenia na dysleksję87.

      Zbigniew Tarkowski był założycielem i pierwszym prezesem powołanej w 1991 roku w Lublinie Polskiej Fundacji Zaburzeń Mowy. Fundacja ta oprócz logopedów skupia również lekarzy i psychologów, rodziców i opiekunów oraz wiele innych osób, których łączy zainteresowanie problematyką zaburzeń mowy. Zasadniczym celem Fundacji jest opracowywanie nowych metod diagnozy i terapii osób z zaburzeniami mowy oraz rozwijanie różnych form opieki nad tymi osobami. Cele powyższe realizowane są poprzez:

      − prowadzenie badań naukowych i wdrożeniowych,

      − opracowywanie testów logopedycznych i psychologicznych, ich produkowanie i rozpowszechnianie,

      − organizowanie i prowadzenie konferencji i sesji naukowych, organizowanie konkursów i odczytów,

      − powoływanie i prowadzenie poradni dla osób z zaburzeniami mowy itd.

      Fundacja konsekwentnie realizuje swoje założenia, ma na swoim koncie kilkanaście liczących się w gronie logopedów, publikacji, w tym testy, programy terapeutyczne, poradniki itp88. Wymienione wyżej towarzystwa, sekcje, fundacje organizują zjazdy naukowe, często połączone z warsztatami metodycznymi pozwalającymi na prezentację osiągnięć teoretycznych i praktycznych. Prezentowane są wówczas nowości techniczne i wydawnicze, które są przydatne zarówno w pracach naukowo-badawczych jak i w praktyce logopedycznej.

      Te rozważania prowadzą do znanej tezy, na którą powoływał się także L. Kaczmarek, iż tylko wspólne działania instytucji świadczących opiekę logopedyczną, rodziny, szkoły, przedszkola (grupy rówieśniczej), bądź ewentualnie miejsca pracy, mogą efektywnie wpływać na harmonijne kształtowanie mowy osób z jej zaburzeniami i cech ich osobowości. W tak pojmowanym środowisku językowym umiejętności językowe zostaną utrwalone bądź zmarnowane.

      2. Wielospecjalistyczny model opieki logopedycznej Leona Kaczmarka jako podstawa aktualnego systemu pomocy logopedycznej

      Problematyką opieki logopedycznej zajmował się także wspomniany wcześniej Leon Kaczmarek. Na podstawie szczegółowej analizy systemów opieki logopedycznej w innych krajach sformułował zadania logopedii89 oraz nakreślił strukturę systemu pomocy dzieciom z zaburzeniami mowy w Polsce90.

      W swoim pierwszym projekcie L. Kaczmarek przedstawia „opiekę nad wymową dziecka normalną, jak i specjalną, dotyczącą umysłowo niedorozwiniętych i głuchych”91. Każda z form opieki, zarówno normalna, jak i specjalna, odnosiła się do rodziny dziecka z zaburzoną mową. Rodzina jest „łącznikiem” dziecka z poradnią foniatryczną:

      − w opiece normalnej świadczonej dzieciom z zaburzoną mową, ale bez dodatkowych sprzężeń, a przedszkolami, dziecińcami, szkołą,

      − w opiece specjalnej, kierowanej do dzieci niepełnosprawnych intelektualnie, niedosłyszących i głuchych, a przedszkolami i szkołami specjalnymi (dla osób upośledzonych umysłowo lub głuchych i niedosłyszących).

      Leon Kaczmarek w modelu opieki nazwanej „normalną” podkreśla – oprócz roli rodziny – zasadnicze znaczenie przedszkola i szkoły podstawowej. Wówczas już (1960 r.) zwracał uwagę na to, że „konieczność obznajomienia nauczyciela z wadami wymowy i głosu oraz zasadami ich zwalczania nie podlega dyskusji. Opanowanie ich pomoże mu nie tylko w likwidowaniu lżejszych wad, ale skłoni go również, by w czas zapobiegał nieodpowiedniemu odnoszeniu się uczniów wobec np. jąkającego się kolegi. Ścisła współpraca w tym względzie nauczyciela z lekarzem szkolnym i poradnią foniatryczną rozumie się sama przez się. Jako oczywisty należy też przyjąć postulat, aby nauczyciel w oparciu СКАЧАТЬ