Название: Atropos
Автор: Federico Betti
Издательство: Tektime S.r.l.s.
Жанр: Полицейские детективы
isbn: 9788873045762
isbn:
âJemi duke punuar për këtëâ, sqaroi Xamanji, âPër momentin dimë vetëm se e ëma kishte shkuar në shtëpinë e të bijës dhe, pasi nuk kishte marrë asnjë përgjigje, ishte kthyer të merrte kopjen e saj të çelësave. Kur kishte hapur derën e apartamentit, Luçia Mistroni gjendej e shtrirë mbi dysheme.â
Të paktën për momentin nuk tha asgjë në lidhje me telefonatat kërcënuese.
âShpresoj që të mund ta gjeni shpejt autorin. Përse keni ardhur të flisni me mua? Unë nuk e shihja më Luçian që kur u ndamë disa muaj më parë.â
âDuhet të ndjekim çdo pistë dhe ajo e ish të fejuarit është një nga pistat.â
âAshtu siç ju thashë, unë nuk di asgjë. Nuk e shihja Luçian që prej disa muajsh.â
âDimë se kohët e fundit grindeshit shpeshâ, tha inspektori.
âJua tha e ëma?â
âPo.â
âE kuptoj. Në rregull, kohët e fundit të fejesës sonë grindeshim shpesh, por kjo nuk do të thotë se jam unë autori.â
âNuk duam të themi këtë. Ashtu siç jua thashë, duhet të ndjekim çdo pistë që mund të na çojë tek ai që e ka bërë. Përse ziheshit?â
Pati një pauzë të shkurtër, në të cilën Paolo Karnevali u mendua, para se të përgjigjej: âMund të themi se çdo pretekst ishte i mirë për të filluar një debat të fortë mes nesh. Marrëdhënia, për ndonjë arsye apo tjetër, kishte marrë këtë rrjedhë gjatë muajve të fundit. Grindeshim edhe për gjërat më banale.â
Agjenti Finoki po mbante shënime, duke regjistruar edhe gjënë më të vogël.
âE kuptoj.â, foli inspektori. âMe sa duket kishte disa kohë që zonjusha Mistroni merrte telefonata kërcënuese. E keni idenë se kush mund tâi bënte? Ãfarë dini ju, kush mund të ishte ai që mund të shkonte deri këtu? Ndonjëri që e njihte Lucian dhe me të cilin kishte ndodhur ndonjë gjë e papëlqyeshme.â
âNuk di si tâju ndihmoj, më vjen keq.â
Me sa dukej, nga zoti Karnevali nuk do të shkëpusnin ndonjë gjë tjetër, të paktën tani për tani.
âNë rregull. Në rast se ju vjen në mend çfarëdolloj gjëje në lidhje me zonjusha Mistronin, na telefononi dhe më kërkoni mua.â
Djali tundi kokën.
âAh, dhe një gjë të fundit.â, foli inspektori Xamanji duke u përshëndetur, menjëherë para se të zbriste shkallët, âRrini në dispozicion.â
V
âA mund të paguaj me bankomat?â, pyeti gruaja.
âSigurishtâ, iu përgjigj nënpunësja e palestrës.
âShkëlqyeshëm. Ãfarë formulari duhet të plotësoj për tâu regjistruar?â
âJa ku është. Plotësojeni në çdo pjesë dhe, nëse keni paqartësi, më pyesni.â, i sugjeroi bjondja nga mbrapa banakut. âShkruani me gërma shtypi.â
Gruaja tjetër tundi kokën dhe mori stilolapsin që e gjeti të lidhur me një fije.
âMariolina Spaxhezi? Mirë e lexoj?â, pyeti nënpunësja.
âPo.â
âDhe banoni në rrugën San Vitale numri 12, saktë?â
âPo, e saktë.â
âNë rregull. Do thoja se është gjithçka krejt e lexueshme.â
Pastaj i dha një fletë ku ishte specifikuar rregullorja e palestrës.
Mariolina Spaxhesi e palosi, e vuri në çantë dhe, duke dalë, e përshëndeti gruan tjetër, për të marrë pastaj rrugën për në shtëpi.
Mezi po priste orën për të filluar: prej shumë kohësh i kishte premtuar prapë vetes që të frekuentonte lirisht një palestër, pa qenë e detyruar nga oraret dhe më në fund atë ditë kishte vendosur të kalonte andej.
Kalonte aty para thuajse çdo ditë pasi palestra gjendej në rrugën që lidhte shtëpinë e saj me vendin ku punonte dhe shpesh preferonte më shumë të bënte një shëtitje sesa të përdorte mjetet publike. I konsideronte si përçuese të sëmundjeve gripale dhe fundja, të ecurit i bënte mirë shëndetit, ashtu si kishin thënë gjithmonë.
Atë mbrëmje mbërriti në shtëpi dhe, pasi kishte tërhequr postën dhe kishte konsumuar një darkë të shpejtë me një picë që ia sollën në shtëpi, vajti të flinte në orën 9 të darkës: e zuri gjumi në çast duke qenë shumë e lodhur nga dita e rëndë e punës.
Kur u zgjua të nesërmen, kontrolloi në mëngjes postën që e kishte vendosur mbrëmjen e kaluar në tavolinën e ndenjies.
Disa broshura reklamuese, një kartolinë e dërguar nga një mike e saj që gjendej me pushime në veri të Evropës dhe një zarf i bardhë ku përsipër qe shkruar X MARIOLINA SPAXHEZI dhe adresa e shkruar me gërma të mëdha.
Nuk e dinte se kush qe dërguesi, sepse mesa dukej nuk kishte dashur ta bënte të ditur ose sepse ndoshta do tâia bënte të ditur në ndonjëfarë mënyre brenda zarfit, ose edhe për ndonjë arsye tjetër që Mariolinës nuk i binte ndërmend.
Vendosi filxhanin e kafes me qumësht mbi tavolinë dhe hapi zarfin, gjithë kureshtje rreth asaj se çâmund të kishte brenda.
Me aq e lehtë sa dukej dhe, në përgjithësi nga pamja e jashtme, dukej se nuk kishte gjë brenda.
Në fakt, kishte diçka aty, dhe pikërisht një kartëvizitë. Aty shkruhej:
MASSIMO TROVAIOLI
Drejtor Marketingu
Tecno СКАЧАТЬ