Надбярэзінцы. Фларыян Чарнышэвіч

Чтение книги онлайн.

      Ззаду падышлі Віцька з Юзікам.

      – Ты паглядзі, і лясніцтва на Працэсію захацела, – сказаў Віцька нібыта прыяцелю, але так гучна, каб пачулі і дзяўчаты, і Косцік.

      – Ну а хто яшчэ бабам боты будзе несці, – пакпіў Юзік.

      – Паднесці бабам рэчы – гэта ж не тое, што ім пад спадніцы зазіраць, – адпарыраваў Косцік. – Ну, пакажыце картачкі, паскуднікі.

      – Гэта няхай, затое не адну ўбачылі.

      – Убачыць дык убачылі, – улез Стах. – Чорную дзірку ў Забэлы.

      Косцік з дзяўчатамі пырснулі смехам.

      – Вось дык аканфузіліся вы сёння, хлопцы, – сказала Каруся.

      – Было б перад кім канфузіцца, знайшліся пані. Вунь за мной бегае колькі, і не смалярскіх, ясна?

      – Ага, бегаюць, як сабака за палкай. Вы на яго зірніце, які красунчык, які важны кавалер!

      – Калі б не быў важны, харугвы на Працэсію не насіў бы, абы-каму харугву не дадуць, – палез абараняць сябра Віцька.

      – Пайшлі ад іх, дружа, – сказаў Юзік, – а то падумаюць, што мы падлашчваемся. Хадзем лепей Ядзьку дражніць.

      – Ён праўда харугву насіў? – спытала Каруся ў Касі, калі яны адышлі. – Я думала, што іх толькі Казік з Ясем носяць.

      – Яны кожны год носяць, а мінулым летам Юзіку таксама далі.

      – Патрапіў жа…

      – Шмат старэйшых хлопцаў хацелі харугву несці, ім не далі, а яму далі. У спрытнасці яму не адмовіш, што ўжо казаць, – заўважыла Кася.

      – Нічога такі, пагаджуся, – пацвердзіла Каруся. – Яго яшчэ хваляць, што ў рабоце жвавейшы ад братоў.

      Нават калі б Каруся яму ў твар дала – і тое б Косціку так кепска не зрабілася.

      – Калі б я захацеў, таксама лёгка атрымаў бы тую харугву, – прабурчаў ён.

      Яны ўсё яшчэ крочылі бяскрайнім лесам, раз-пораз натрапляючы на самотныя паляны, альбо выходзілі на ўскраек нейкага поля і зноў заглыбляліся ў лес.

      Апоўдні выйшлі на шырокі гасцінец. Крыху пасядзелі ў цені дрэваў, а некаторыя хлопцы дык без адпачынку далей рушылі.

      На гасцінцы грукаталі колы і раіліся людзі. На вялікі фэст ішлі ўсе класы і саслоўі. Працэсія ў Бабруйску цвердзіла сілу польскага народу над Бярэзінай, яго штогадовае яднанне, гартаванне духу і патрыятызм. Адна за другою цягнуліся пешыя калоны, а яшчэ шнуры каламажак з простым засцянковым людам і шляхтаю, вялізныя параконныя фурманкі з маёнткаў, у якіх змяшчаўся тузін парабкаў, элегантныя брычкі заможных хутаран і раскошныя экіпажы магнатаў. Чым бліжэй было да горада, тым цясней на гасцінцы.

      Перад змярканнем пілігрымка смалярскай моладзі на паўгадзіны спынілася ў Зялёнцы. У хмызах пры гасцінцы ўсе абуліся, абтрэслі пыл, прывялі сябе ў парадак і не марудзячы рушылі далей, каб трапіць на кватэру ў горадзе загадзя.

      Фурманкі і пешыя калоны цягнуліся праз усю дарогу шчыльным гужам.

      Ужо праз чвэрць гадзіны Бабруйск паказаў смалерчукам свой твар. Па шырокай лагоднай плыні Бярэзіны перасоўваліся СКАЧАТЬ