Дыплом на царства. Аркадзь Ліцьвін

Чтение книги онлайн.

      Бражыну нават здалося, што паручнік пачынае сумнявацца, ці то Бражына спаў на суседнім пасланні. – Можа і на такое спадзяваліся? – прамовіў Бражына ў задуменні. Не зводзіў вачэй з купкі пяску пад рукою забітага. Магло здацца, што згроб яе, канаючы, апошнімі рухамі, але нешта адмаўляла такое простае тлумачэнне. Асцярожна, наколькі давалася, падняў і адвёў спруцянелую руку. – Зірні, браце, і скажы, што гэта? – Бражына асцярожна, каб не парушыць, паказаў пальцам.

      Паручнік прыгледзеўся і ўхвальна зірнуў на ганца.

      – Сказаў бы, што гэта…адбітак рукі, левай?

      Ганец уздыхнуў з палёгкай: не памыліўся.

      – Але прыгледзься…Палічы пальцы… – Мезенага бракуе! – выдыхнуў паручнік. – Падказка! Бедны хлопец… Не стаў Мінай ахвярай збіраў на цёмнай вулцы. Палёг у бязглуздай і ўсеабдымнай вайне, што ішла па нямераных абшарах Масковіі. За што загінуў, за каго, і сказаць цяжка, але не здаваўся ў сваю апошнюю гадзіну, змагаўся, каб нечага дапяць, перадаць сваім. Можа, каб адпомсцілі, а можа засцерагчы перад небяспекаю.

      – Што рабіць будзем? – запытаўся паручнік.

      Чамусьці звязваў усе падзеі не з сабою, а з Бражынам, дзеля якога тут апынуўся і якім павінен апекавацца. – Першае: знішчым след, – адказаў той.

      – А другое, – дадаў, памаўчаўшы, паручнік, – як на мой розум, трэба табе, браце, вымятацца адсюль як найхутчэй. Едзьма сёння ж. Міная мы ўжо не вернем, але я не ўсцерагу, каб ты не пайшоў за ім. Мне пан галаву скруціць, – закончыў спалохана. – Не патраплю я ва ўсім гэтым… Бражына панура выслухаў Малеевы скаргі. Толькі зараз спахапіўся, што трымае нож у руках. Сунуў пад вопратку за пояс.

      – Разумна раіш, – кіўнуў, уздыхнуўшы. – Але паеду сам—адзін. Так менш заўважна. Паперы мушу данесці кожнаму паасобку. Каб не змовіліся і былі гатовы да апошняга «пералёту», як будзе на тое пара і загад, – хмыкнуў нявесела. – Што да небяспекі, то sed pereundi mille figurae, ёсць тысяча спосабаў загінуць, а ў Тушыне напэўна ні Юдыцкага ні ягонага Сцяпана ўжо няма.

      Сапраўды, ні Гнядка, ні сцяпанавага Сіўкі, ні таго шкрэбала ў стайні не знайшлі. – Пан Юдыцкі яшчэ за дня ад'ехаў, – патлумачыў стары стаенны. – Казаў хутка не чакаць. А Сцяпан ягоны ноччу прыбег і некуды папёрся. Заўсёды так, як пан з'едзе.

      Бражына кінуў на паручніка вымоўны погляд. Выходзіла і Сцяпан цікаваў за Мінаем, але ці заўважыў самога ганца ля зямлянкі? Ці ведаюць Хёк з Юдыцкім, што іх хаўрус раскрыты? Шмат што ад гэтага залежыць для самотнага кур'ера.

      – Прачытай, браце, за мяне малітву над Мінаем. Не дам рады супакоіць сябе, што не спрычыніўся да яго гібелі, – папрасіў ужо з сядла. – Калі і так, ці то ж наўмысна? – уздыхнуў Малей, паціскаючы яму руку. – Будзь і ты асцярожны, пане—браце! Bene vixit qui bene latuit, як некалі казалі.

      – Той добра пражыў сваё жыццё, хто добра хаваўся? Паспрабуем! – ганец даў буланцы шпоры.

      Тры гасудары для Масковіі

      Місія каралеўскіх высланнікаў прыбыла СКАЧАТЬ