.

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ выцягнуў з сумкі прадукты, якія набыў у краме, паклаў на стол, туды ж паставіў і бутэльку віна, пасля чаго спытаў, ці не хоча дзяўчына павячэраць разам з ім?

      Моўчкі тая падхапілася з ложка, накінула на плечы коўдру і пачала наразаць хлеб.

      «Ты даўно ў Зары?» – спытаў Слядак.

      «Так», – кіўнула дзяўчына.

      «Дзе твае бацькі?»

      «Не ведаю».

      «Прастытуцыя – твой асноўны занятак?»

      «Не заўсёды. Я – пакаёўка».

      Распытваць далей не было сэнсу. Слядак хацеў сабраць са стала рэшткі ежы, але дзяўчына яго апярэдзіла і хутка зрабіла ўсё сама. Яна скінула з сябе коўдру, якая вісела на ёй накшталт хітона, і зноў апынулася ў ложку. Слядак, пакуль тое, схадзіў да Крэза і аднёс яму віна.

      «Мне прыслалі дзяўчыну на ноч», – паведаміў ён.

      «Хто?» «Зара».

      Крэз крыху падумаў.

      «Значыць, ёй трэба паслуга ў адказ, – урэшце выказаў ён сваю думку. – Тут усё не проста так».

      Вярнуўшыся, Слядак не стаў пытаць дзяўчыну ні пра яе імя, ні пра што іншае. Дый што можна выведаць у робата, зомбі?

      У ложку яна механічна выконвала быццам запісаную ў ёй раней праграму: пачала з аральнага сексу, потым села на яго верхам, ашчаперыўшы нагамі, – поза, забароненая мусульманамі, – і нават аргазм, якога яна ўрэшце дасягнула, быў у яе ціхі, нібы прытоены.

      Ноччу Слядак прачынаўся – ён заўсёды спаў чуйна. Пад раніцу, а світала хутка, у Паселішчы зноў пачуліся стрэлы, ён выйшаў вонкі, захапіўшы нож, але неўзабаве ўсё сцішылася, і ён вярнуўся. Дзяўчына ляжала на канапцы ў куце – ложак быў цесны для дваіх, і як ён вырашыў, ужо не спала, хоць вочы яе былі заплюшчаныя. Слядак паваліўся ў ложак, сунуў нож пад падушку і нечакана для сябе моцна заснуў.

      Калі ён прачнуўся, дзяўчыны ўжо не было. Ён апаласнуўся пад самаробным душам на падворку і пагаліўся. Выпадкова Слядак убачыў, як Крэз, азіраючыся, нешта таропка прыкідваў ля плота зямлёй. «Што б гэта магло значыць?» – падумаў Слядак і вырашыў праверыць пасля.

      Збольшага паснедаўшы, ён зноў даў старому грошай і папрасіў таго набыць у краме прадуктаў.

      «Агаладаліся? – спытаў той з іранічнай усмешкай. – Як прайшла ноч?»

      «Непадалёку стралялі. Я выходзіў на двор».

      «З дзяўчынай ці адны?»

      Слядак усміхнуўся, даючы зразумець, што адчувае гумар, і сказаў: «Я да ўчастковага, а потым зайду да той самай Зары. Падарунак, пэўна, трэба адпрацаваць?»

      У Шэрыфа сядзеў Штучнік. Тое, што гэта менавіта ён – асноўны інфарматар участковага, Слядак чамусьці здагадаўся адразу. Гэта быў невысокі ў гадах чалавек з выбягаючым наперад ілбом і выступаючай яйкападобнай патыліцай. У анфас галава яго нагадвала пілотку. Урэшце, ён выглядаў даволі акуратна і нават прыстойна, бо нягледзячы на спёку, быў апрануты ў адпрасаваныя штаны і пінжак і нават пры гальштуку.

      Пабачыўшы СКАЧАТЬ