Мільярд удараў (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ віна твар Крэза хваравіта пачырванеў. Гаворка стала з большымі паўзамі. Бачна было, што доза старога набрана, яму цяжка дыхаць, і ён стаміўся. Слядак адразу развітаўся і сказаў, што пойдзе спаць у прыбудову, а размову яны працягнуць заўтра. Стары не пярэчыў.

* * *

      Раніцай наступнага дня Слядак пайшоў да Шэрыфа, зачыніў таму ў сейф свой рэвальвер і спытаў, ці ёсць у яго бінокль. Армейскі дваццацікратны бінокль знайшоўся – Шэрыф развітаўся з ім, хоць і на кароткі тэрмін, не без шкадавання.

      «Аднойчы я разглядаў у яго з сотню дзяўчат з плантацый, якіх купалі ў возеры, – юрліва паведаміў ён. – Усё было бачна быццам перад носам: суперсеанс…» «Дарэчы, – сказаў Слядак, хаваючы бінокль у сумку, – я не супраць зірнуць на вашага асемянатара – я маю на ўвазе Імбэцыла».

      Шэрыф ажывіўся.

      «Можаце пазнаёміцца хоць зараз. Ён якраз паснедаў гнілой капустай і макухай – іншым зняволеных у нас не кормяць, і адпачывае, гэта значыць псуе паветра ў «малпачніку». Там ён сёння не адзін».

      За кратамі так званага «малпачніка» соўгалася з кута ў кут некалькі часовых зняволеных. Гэта былі маларослыя, кволыя на выгляд, зладзеяватыя дэгенераты: з абстрыжанымі маленькімі галоўкамі, сінія ад «тату» і брудныя – мурыны і мулаты, акрамя Імбэцыла. Той быў белы.

      «Усе за дробны крадзеж, – патлумачыў Шэрыф. – Каму на «дазняк» не хапала, каму на бутэльку шклоачышчальніка».

      «Ён?» – спытаў Слядак, кіўнуўшы на белага.

      «Падыдзі!» – паклікаў таго Шэрыф.

      Імбэцыл падышоў усутыч да кратаў і спыніўся, недаверліва і з апаскай пазіраючы на наведвальнікаў. У яго былі напухлыя вочы шчылінамі, адно вока большае за другое і рознага колеру, грубы азіяцкі твар з цёмнай скурай. З кутка шырокага, вузкагубага рота цягнулася праз брудны зрэзаны падбародак пісага ад сліны.

      «Ну што, мастурбант? – здзекліва і з непрыхаванай варожасцю спытаў Шэрыф, – хутка і ў канвертэр?»

      «Не біце мяне», – папрасіў той адразу. Голас у Імбэцыла быў квакаючы і хрыпаты, як у дзеркача.

      «Біць будзем, – расчараваў яго Шэрыф. – Ну, магчыма, сёння не вельмі, але заўтра дык ужо добра і дакладна».

      «Я не хачу, сукі, выпусціце мяне!» – нахабна і надакучліва заенчыў вязень.

      «Хацу, не хацу, – перадражніў яго Шэрыф, – а калі цябе не выпусцяць, а апусцяць датэрмінова, га? Ці, можа, гэта ўжо адбылося?»

      Усцешаны каламбурам, Шэрыф аж рохкнуў ад задавальнення.

      «Вось, – дадаў ён, звяртаючыся да Следака. – Хочаце што ў яго спытаць?»

      Слядак падышоў бліжэй і ўключыў дыктафон надалонніка.

      «Як вас зваць?» – спытаў ён.

      Імбэцыл моўчкі разглядаў яго праз краты. У глыбіні яго вачэй тлелі боязь і нянавісць.

      «Скажыце, – роўна і спакойна працягваў дапытвацца Слядак, – чаму вы здзяйснялі гвалт над жанчынамі такім дзікім спосабам?»

      «Я іх не гвалціў», – адказаў урэшце вязень.

      «Вы хацелі працягнуць свой род? Чаму вы не ажаніліся? У вас была СКАЧАТЬ