Мільярд удараў (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ поштай у Мегаполіс. Я іх часам перахопліваю, бо ў мяне на пошце свой чалавек», – ухіліўся ад прамога адказу Шэрыф.

      «Дарэчы, – пацікавіўся Слядак, – вы злавілі Імбэцыла?»

      «Ловім».

      «Я, урэшце, зайшоў не за гэтым, – сказаў Слядак. – Хачу спытаць: што вы ведаеце пра Зару?»

      «Надзвычайная сцерва, наколькі я ведаю».

      «Мне трэба з ёй пагаварыць наконт яе мужа-нябожчыка».

      «Ад яе стагналі і стогнуць усе яе падняволеныя, асабліва тыя, хто на «хіміі». Нехта ў Мегаполісе прыкрывае гэтую пачвару».

      «Вось яно як…»

      У паўзе Слядак разглядаў брутальны твар Шэрыфа. Чымсьці яму той нават падабаўся. Хутчэй за ўсё, праматой, але цяпер не той час, каб гэтая рыса характару садзейнічала ўдачы ці поспеху, а вось скараціць жыццё магла лёгка.

      «Ну я пайшоў, – сказаў ён і падняўся з крэсла. – Прывет Імбэцылу».

      Шэрыф усміхнуўся.

      «Хутка пабачыцеся. Ужо ўзялі яго след».

      «Ну а Зара, да слова, вам не па зубах?»

      «А вам? Хіба не ў вас учора начавала адна з яе акальцаваных? – пакпіў яму ў спіну Шэрыф, калі Слядак ужо адчыняў дзверы. – Вось у яе ўсё, што вас цікавіць, і спыталі б».

      «Вашаму сексоту цаны няма. Вы б яго ў памочнікі і вызначылі», – усміхнуўшыся, адпарыраваў Слядак.

      Ён выйшаў вонкі, але пайшоў не да незнаёмай яму Зары, а назад, да Крэза. Там, як ён адчуваў, магчыма, і хаваецца тое, што яго цікавіць.

      Старога ў доме не аказалася. «Пэўна, пайшоў у краму», – здагадаўся Слядак і раптам успомніў: той нешта прыхоўваў ля плота. Ён прыхапіў рыдлёўку і лёгка знайшоў месца, дзе зямля была свежаўскапанай і не паспела яшчэ высахнуць ад спёкі.

      Слядак паціху ўвагнаў лязо рыдлёўкі ў зямлю і выкінуў пясок. Нешта бразнула і бліснула на сонцы. Ён падняў – у руках у яго знаходзіўся электронны апазнавальны бранзалет, перапілаваны пасярэдзіне і скрыўлены. Слядак капнуў і выкапаў яшчэ два такія ж. Ён таропка запіхаў іх у кішэню і аднёс рыдлёўку на месца.

      Прыкладна праз паўгадзіны вярнуўся стары. Крэз нёс сумку з ежай, тырчэла адтуль і рыльца бутэлькі, і ён быў яўна задаволены.

      «Што трэба ў трывожны час? – спытаў ён свайго кватаранта і тут жа адказаў сам сабе: – Шклянку віна і спакой, хіба не так?»

      «Прысядзем за стол, – сказаў яму Слядак. – У мяне да вас размова, ці, як кажуць блатныя, базар».

      «Размова— гэта добра. Не так ужо і часта знаходзяцца ахвотнікі размаўляць з бедным старым».

      «На вас паступіў данос, – не даў яму апомніцца Слядак. – Вы суткі хавалі беглых «хімічак», якія зламысна парушылі закон. Гэта – па-першае».

      «А па-другое?»

      «А па-другое, як было там адзначана, вы не толькі верыце самі, але і распаўсюджваеце ідэю Сімуляцыі».

      «Лухта. Як юрод, я маю права фантазіраваць».

      Слядак дастаў з кішэні і кінуў на стол пашкоджаныя бранзалеты.

      «А гэта – юродства? За гэта – гады катаржных работ. Я павінен папярэдзіць СКАЧАТЬ