Брамнік заўжды самотны (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

      Максім моўчкі агледзеў яго постаць, пакамечаную вопратку, непаголены твар і, праглынуўшы камяк у горле, выскачыў за дзверы. “У інтэрнат, – вырашыў канчаткова. – І неадкладна”.

      З Юляй сустрэліся на цэнтральнай плошчы, ля помніка. Дзяўчына прыйшла крыху пазней, ён ужо хацеў тэлефанаваць ёй на мабільнік. Раптам, як ужо не аднойчы было ў апошні час, заўважыў, што яна амаль зусім дарослая: раздаліся па-жаночаму клубы, аформіліся грудзі. Толькі з твару была падлетак, і ад таго яшчэ больш мілавідная і пекная.

      Бралася ўжо на вечар. Сонца на даляглядзе занырнула ў хмары, частка з тых хмар апынулася проста над галавой. Пырснула дробным летнім дажджом.

      – Пайшлі ў кафэшку, пасядзім, пагаворым, – прапанавала дзяўчына.

      – Згода, – падтрымаў яе Максім і абмацаў у кішэні – праверыў, ці захапіў з сабой грошы. Цётчыны грошы былі пры ім: усё, што засталося ад бацькоўскага наведвання.

      У кавярні селі за свабодны столік. Дзяўчына замовіла каву і марозіва. Максім ад марозіва адмовіўся, сказаў, што толькі паеў дома. У цеснаватым памяшканні было няшмат наведвальнікаў, хіба што за здвоеным сталом у куце ўладкавалася шумная кампанія моладзі. Былі сярод іх і дзяўчаты. З музычнага аўтамата звыкла гучала расійская папса, якая даўно набіла аскоміну.

      – У мяне навіна, – адразу пачаў Максім. Ён вырашыў не адкладваць размову на потым. – Палавіна яе – добрая, другая – дрэнная. З якой пачынаць?

      – А ты яе раздзялі на дзве часткі. Дрэнную – выкінь.

      – Не выпадае. Карацей кажучы, я буду залічаны ў інтэрнат спартыўнага профілю. На поўнае забеспячэнне. Жыць буду ў абласным цэнтры, трэніроўкі амаль штодня. Там і школу давядзецца заканчваць. Гэта – першая палавіна.

      – А дрэнная?

      – Тое, што будзем рэдка бачыцца.

      – А я адразу і не падумала, – крыху памаўчаўшы сказала дзяўчына. – Дык не ўвесь час ты будзеш у свой футбол ганяць. А то тут на мяне ўжо, як кажуць, запалі.

      – Гэта хто яшчэ? – насцярожана спытаў Максім.

      – Ды так. Да Кірыла заходзіць той-сёй.

      – Спадзяюся ты мяне ў архіў не здасі?

      – Не здам, Максімка. Супакойся.

      Яны доўга гаманілі ні пра што – перайшлі на іншыя тэмы, гаварылі пра настаўнікаў, дырэктара школы па мянушцы “Цыркуль”, пра тое, як паедуць на выхадныя на возера, але ў душы хлопца ўжо засяліўся цьмяны неспакой, і зноў на нейкія імгненні ён адчуў сябе самотным.

      – Хіба я падобны на аўтыста? – спытаў раптам ён у дзяўчыны.

      – Што так?

      – Нешта не зусім мне файна бывае часам сярод людзей. Калі іх зашмат. Калі шуму многа.

      І бацькоў сваіх я не паважаю. Навошта жывуць?

      Ні сэнсу, ні мэты.

      – І ў мяне дома не ўсё гладка. Кірыл арганізаваў па-за школай рок-гурт. Прыходзіў у хату пад кайфам. Сябры ў яго такія: “на шмаль” ці на “калёсы” могуць падсадзіць.

      – Танэлі ў вушы ці ў губы яшчэ не паўстаўлялі? – нядобра СКАЧАТЬ