Fraszki. Jan Kochanowski

Чтение книги онлайн.

      Królowi rówien, a jeśli się godzi

      Mówić co więcej, i króla przechodzi,

      Anno, kto siedząc prawie przeciw tobie,

      Przypatruje się coraz twej osobie

      I słucha twego śmiechu przyjemnego,

      Co wszytkich zmysłów zbawia mię, smutnego,

      Bo skoro namniej wzrok skłonię ku tobie,

      Słowa nie mogę domacać się w sobie;

      Język mi zmilknie, płomień się w mię kradnie,

      W uszu mi piszczy, noc przed oczy padnie,

      Pot przez mię bije, drżę wszytek i bladnę,

      Tylko że martwy przed tobą nie padnę.

      Wczora, czekając na twe obietnice

      I zabywając niejako tęsknice,

      Napisałem ci krom rozmysłu wszego

      Ten rym niegładki, skąd byś serca mego

      Frasunk poznała i myśl utrapioną,

      Anno, twoimi słowy zawiedzioną,

      Bom ustawicznie rachował godziny

      A szukał twego mieszkania przyczyny[126]

      Chciałem li czytać, tom nic nie rozumiał;

      Chciałem li zagrać, tom począć nie umiał.

      Na koniec wziąwszy we mdłą rękę piórko

      Pisałem: „Ojca prawdziwego córko

      Nieprawie słowna!” — a w tym mię sen zmorzył,

      Gniew upokoił, nadzieję umorzył.

      Bartoszu łysy, a z hiszpańską brodą,

      Godzien by łaski za swoją urodą;

      Ale panienki na cię niełaskawy,

      Tak powiadają, żeś nogieć wąchawy;

      Co jeśli tak jest, szkodać i urody,

      I tej łysiny, i tej czystej brody.

      Bogini, która miłością szafujesz,

      A ludzkie serca według swej frasujesz

      I cieszysz myśli, jeśli niewdzięczności

      I ty nie lubisz w uprzejmej miłości,

      Sfolguj mi mało; owa się wyłamię

      Z tej niepobożnej niewolej, która mię

      Tak sfrasowała, że i zdrowia nie mam,

      I o rozumie toż na koniec mniemam.

      Już mię nie wracaj ku pierwszej wolności,

      Bo nie wiem, bych żyć umiał bez miłości.