Планета ў падарунак. Людмила Рублевская

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ паверхняў, і такія выцяканні, якія захоўваюць без змен становішча і рух цвёрдых целаў.

      …Такое выцяканне доўга захоўвае парадак атамаў цвёрдага цела».

Дыяген Лаэрцкі. Кніга дзясятая. Эпікур

      1

      Супрацьлеглы бераг Ясельды быў нізкі, увесь у вербах, і вада каля таго берага была цёмная, цяжкая, па ёй нават хвалі не прабягалі, але ж кветкі лотаці пакалыхваліся, трымцелі. Лотаць расла толькі там, каля таго берага.

      – Чакай!.. А калі твой дзень нараджэння?!

      Гнатко азірнуўся, хацеў нешта сказаць, але замест гэтага падхапіў пруток, што вытыркаўся з пяску пад нагамі, і хутка пайшоў да ракі. «Паплыве да таго берага, каб нарваць лотаці», – падумала яна. Ён сапраўды паплыў, але перад гэтым схіліўся каля самай вады і пачаў хутка нешта пісаць прутком на вільготным пяску…

      І ўся яна затрымцела, рука моцна сціснула краёк коўдры. Ад гэтага свайго міжвольнага руху яна і прачнулася. Гнатко! Зноў Гнатко! У прыадчыненыя дзверы з сумежнага пакоя прабівалася святло. Брат ужо не спаў. Усхапілася, села на канапу, у вачах усё яшчэ стаяў той бераг, тыя вербы…

      – Валодзя, – гукнула ціхенька і адразу ж пачула братавы крокі.

      Ён зазірнуў у пакой:

      – А я ўжо збіраўся цябе будзіць. Ведаеш, колькі часу?

      – Вось таму і не люблю лістапад, калі самыя доўгія і цёмныя ночы.

      – Якая ноч! Ужо каля васьмі, у мяне цягнік у дзесяць.

      …Потым яны сядзелі на кухні. Снедалі. Была субота, слотная, ветраная.

      – Дык ты пазвані маці, скажы, што я ўжо выехаў.

      – Угу-у, – кіўнула яна галавой. – А грошы ты добра схаваў?

      – Ды няўжо ж!.. У розныя кішэні паклаў. Пяцьсот долараў у адну і пяцьсот – у другую! А твае – на тэлевізары…

      Яна ледзь праглынула кавалак сыру, з цяжкасцю стрымлівала слёзы. І брат гэта бачыў. Адсунуў ад сябе талерку, паклаў руку на плячо.

      – Галка!.. Ды супакойся ты! Ну мала, ма-а-ла далі людзі… Адкуль тыя грошы! За цётчыну хароміну і тры тысячы можна было б узяць. Але колькі ўжо далі! За зіму згніло б усё!

      – Не згніло б!

      Брат устаў з-за стала:

      – Ну тады, ведаеш… Трэба было табе самой ехаць! Прадаваць! Вось і твой Лагуцкі гэтаксама, як і я, думае. Лепш за паўтары тысячы прадаць, чым…

      – Ты ўжо і Лагуцкаму паспеў пазваніць? – перабіла яна яго.

      – Пазваніў… Усё ж сваякамі былі. – І брат заспяшаўся, пайшоў збірацца ў дарогу, у свой невялічкі райцэнтр на ўсходзе Беларусі, дзе жыў з сям’ёю. У тым райцэнтры з імі жыла і маці… Але яна, Галка, туды да іх не любіла ездзіць. Вось да цёткі – іншая справа… Але цёткі Мані ўжо няма, і хата прададзена за бясцэнак. І якая хата! Чамусьці ёй успомнілася, як уражаны быў Лагуцкі, ейны былы муж, калі гадоў шэсць таму яны разам паехалі да цёткі, нават загарэўся зрабіць прыбудовачку з цэглы. А для чаго тая прыбудовачка, калі ў хаце было ажно пяць пакояў! Шасцісценак на два бакі, з дзвюма верандамі! Брат, нібыта падслухаў думкі, зазірнуў на кухню ўжо з шалікам на шыі.

      – Я СКАЧАТЬ