Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ эди, унинг ўгирилишини кутиб турганди шекилли, бирдан ўшқирди:

      – Ҳа, акам, нимага қарайсиз? Бирон нарса демоқчимисиз менга?

      Ҳамдамов яна бир зум гарангсиб турди-да;

      – Қани, буёққа кел-чи! –деди.

      Овози сал титраб чиққани учун кўнгли ғаш тортди. Дағалроқ гапириш, дўқ уриш керак эди.

      Ўсмир жойидан жилмагач, Ҳамдамовнинг ўзи у томонга юрди. Шундан сўнг ўсмир ҳам Ҳамдамовга қараб хезланиб келаверди.

      Ё ўнинчида ўқийди, ё шу йил битирган. Урсамикин, а? Ҳеч портфель кўтармаган одам келиб-келиб шу бугун…

      Ҳамдамов бир қўли бандлигидан жуда афсуслан-ди.

      Ўсмир икки қўлини белига тираб Ҳамдамовнинг қаршисида ғоз турди.

      Қўрқмайди ҳам. Вой, сенинг қоракуя суртилган мўйлабчаларингга…

      – Мени танийсанми ўзи? –Ҳамдамовнинг тилига келган гап шу бўлди.

      Ўсмир ишшайди:

      – Йўқ!

      Ростдан ҳам. Ўзи яқинда кўчиб келган бўлса, бу бола уни қайдан танисин. Шунақа ҳам бўлмағур савол бўладими?!

      Ҳамдамовнинг кўнгли хижил бўлди.

      – Қаерда ишлашимни ҳам билмайсанми?

      Ўсмир яна ишшайди:

      – Йўқ!

      У-уҳ, сурбет! Башарасига тушириб қолсами!.. Лекин одамлар нимага урдинг, дейишса, бнронта жиддийроқ сабабни рўкач қилиш керак-да.

      Ҳамдамов, хуноби ошиб, бошқа гап эсига келмаганидан яна ўша саволини такрорлади:

      – Билмайсанми!

      – Билмайман. Ўзингиз айта қолинг, – деб эриклади ўсмир, – одамни кўп қийнаманг. Қаерда ишлайсиз?

      Ҳамдамов индамади. Билдики, айтса баттар калака қилади. Кичик илмий ходимлигию академияда ишлаши буларга бир пул. Шунақа ҳам аҳмоқона савол бўладими?! Кўнглида бошқа гап-у, тилида… Бунақа ади-бади айтишиб ўтиргандан кўра, келибоқ солиб қолиши керак эди. Дўқ уришни эплолмагандан кейин… Энди кеч-да.

      – Милицияда ишлайсизми, а? – дея ижикилашда давом этди ўсмир. – Мени қамаб қўясизми? Вой, қаманг!

      Билади-да, милицияда ишламаслигини. Шунинг учун ҳаддидан ошяпти.

      – Йўғ-э, – деб чайналди Ҳамдамов. – Сени қаматмоқчи эмасман, сал… мундоқ, ўзннгни… Қаерда туришимни ҳам билмайсанми?

      Оббо, яна шунақа савол берадими, а?

      У шоша-пиша саволига ўзи жавоб берди:

      – Мен ҳу анави яшил дарвозали уйда тураман. Тўртинчи. Истаган пайтда боришларинг мумкин.

      – Ароқ ҳам қуйиб берасизми? –деди ўсмир жуда эшилиб кетгандай.

      Ҳамдамов кейинги гапини кўплашиб боришса ҳам муштлашишга тайёр эканлигини писанда қилиб айтган эди, ўсмир бутунлай бошқа нағмага ўтгандан сўнг сал довдираб, гапини йўқотиб қўйди.

      – Боринг, ака, йўлингиздан қолманг! –деди ўсмир дабдурустдан, сиз ҳам одамми, дегандай.

      – Э-э, сен жуда аҳмоқ бола экансан-ку! –деди Ҳамдамов бош чайқаб.

      Ўсмирнинг кўзлари чақчайиб кетди!

      – Ким аҳмоқ?

      – Бор-э, СКАЧАТЬ