Ўзим билан ўзим. Аъзам Аҳмад

Чтение книги онлайн.

      У бурилиб кетди. Кўкрагини шишириб, бошини баланд кўтарганча тор кўчага кириб кетди. Бирон марта ҳам орқасига ўгирилиб қарамади.

      Унга анқайиб йўлка четидаги темир бетон тўсиққа қоқилдим. Чиқиб қолган қайқи сими оёғимга жуда ёмон урилди. Шимимнинг почасини шимарсам, оёғимнинг бир энлик жойи қип-қизил шилинибди. Хайрият, шим йиртилмабди.

      Уйга атиги бир бекат қолган бўлса-да, итар-итар билан трамвайга илиниб олдим. Трамвай ғала-ғовур, дим экан, нафасим қайтиб, бир зумда терга ботдим. Тер кўзимни ачиштирди. Қимдир оёғимни эзғилаб босди.

      Оқсоқлана-оқсоқлана кета туриб чўнтагимни кавласам, рўмолча йўқ. Бефаросат хотин, нуқул овқатни ўйлайди. Гумбаз бўлиб семириб кетган. Ҳўй, сон тегмаган, ўқувчиларимнинг кўз ўнгида юзимни қоғозга артаманми! Бурним-пурним қонаб кетса нима бўлади! Қачон ақл битади сенга? Доим: гўшг, картошка, пиёз… Лағмонга чўзилган хамир олиб келишим керак эмиш! Ана, гапни қаранг: эркак бошим билан шаҳарнинг ўртасида хамир кўтариб юрай! Э, ўргилдим сендақа хотиндан! Битта болани эплаб боқолмайди, доим чирқиллатгани-чирқиллатган. Яна бола тарбиясини ўргатадиган консультацияларга қатнайдилар!

      То эшикка етгунча хотинимга дағдаға қилдим. Ичимда.

      Уйга киргач, ечина солиб, тўғри ваннахонага ўтдим. Узоқ ювиндим. Сал енгил тортиб чиқдим.

      Овқатланиб ўтириб, йўлдаги воқеани хотинимга айтиб бермоқчи бўлдим.

      – Ҳозир келаётиб бир йигит билан ким тез юришдан баҳслашиб қолсак бўладими!

      Хотиним пиқ этиб кулиб юборди. Жаҳлим чиқиб кетди.

      – Нега куласан?

      – Пиёда юришданми?

      – Самолётдами бўлмаса? – дедим жаҳлимга ҳай бериб. – Қарасам, мендан ўтиб кетмоқчи. Эҳ-ҳе, йўл бўлсин, дедим-да… – Хотинимнинг ҳали ҳам илжайиб турганини кўриб, бирдан гапиргим келмай қол-ди. – Чойдан қуй! .

      – Кейин-чи!

      – Кейинми? Кейин ҳеч гап бўлгани йўқ… Нега бу кайвони кампирларга ўхшаб саллаи дастор қилиб қолдинг?

      Энди жаҳлимни босолмай қолдим.

      – Боя бош ювгандим. Қуримаяпти, – деб минғирлади хотиним.

      – Кир сочиқдан бошқа нарса йўқ эканми?! Яна дастурхон тепасида! Тур, кўзимдан йўқот! Қачон сон киради сенга?

      Хотиним йиғламсираб, индамай ўрнидан қўзғалди.

      Негадир сира ўзимни босиб ололмадим, бақиравердим:

      – Қачон тартиб киради бу уйга! Нега супургини тикка қилиб қўйдинг? Ўн кун бўлди полга сув тегмаганига. Шифоньернинг чангини қара, отингни ёзса бўлади…

      Ўғлим нариги уйда ухлаб ётган эди, чириллаб йиғлаб юборди.

      Ярим соатдан кейин хотинимга ҳасрат қилдим.

      – Ке, қўй, ҳадеб тумшуқ қилаверма. Кайфиятим ёмон эди. Шунақа пайтда… биласан-ку, сени қистоққа оламан-да. Хўш, сендан бошқа кимга бақирай? «Эру хотин – қўш ҳўкиз» деб қадимгилар бекорга айтишмаган. Турмушнинг оғирлигини назарда тутишган. Омочнинг бир томонини сен тортмасанг…

      Ўз-ўзимдан хафа бўлиб кетдим: болалигим қачон қолади? Кап-катта одам, ота СКАЧАТЬ