Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

      Аҳён-аҳёнда ичкаридан ҳарбий кийимдаги бир рус йигит чиқиб, кимларнингдир исм шарифини айтиб чақирар, чақирилганлар тўполонда, қий-чувдан эшитишмаса ҳарбий киши тағин такрорлар, товуш берган йигитни ичкарига бошлаб кириб кетар эди.

      – Абдирайим, у нима деб қичқиряпти? – деб сўради Ғиёс ака ҳалигина ўзи билан бирга келган йигитдан. Абдирайим нима учундир ҳаяжонда, у ёқдан-бу ёққа юриб махорка тутатарди.

      – Камасияга чақиряпти, – деди у махорка қолдиғини бир чеккага отиб.

      – Бизларниям чақирармикан?

      Абдурайим ажабланиб бир қараб қўйди…

      – Чақиради.

      – Зийракроқ бўлиб тур, ука, бехабар қолмайлик тағин.

      Абдурайим Ғиёс акага тағин бир қаради-ю, индамай юришда давом этаверди. «Атайлаб повиска юбориб чақиртириб келишади-ю, ичкарига таклиф қилишмайдими? Ғалати гапларни гапиради. Ҳазилми ё чиними?!»

      Ғиёс ака хаёлга кетиб қолган экан, оғир қўл зарбидан ўзига келди. Бундай қараса – Абдурайим.

      – Ҳа? – деди у ағрайиб.

      – Туринг, чақиришяпти.

      – Ким? Қаёққа?

      – Қаёққа бўларди? Ичкарига-да. – Абдурайимнинг товуши ўктамроқ чиқди.

      Ғиёс ака шоша-пиша, орқа-олдига қарамасдан дарахтга суёқлик турган қопини орқалаганча ичкарига қараб юрди. Абдурайим ҳай-ҳайлаганча қолаверди…

      Ғиёс ака ичкарига кириб, бўғма каноп қопини гуп этказиб полга қўйганида, одамлар аввалига таажжуб билан бир-бирларига қарашди-ю, кейин юзларига табассум қўнди. Ғиёс ака ҳам ҳайрон бўлиб қолди: рўпарада тепакал бир ҳарбий киши оқ халат кийиб олган, жиддий, олдида қоғоз дегани уюлиб кетибди… нималарнидир қирт-қирт ёзиб ўтирибди. Ўнг томонда эса беш-олтита йигит, онадан қандай туғилган бўлса шундай – қип-яланғоч, оқ халатли бир врач аёлнинг олдида навбат кутиб туришипти. «Буни қара-я! – Тағин аёл кишининг олдида… – Ғиёс ака уятдан шолғомдек қизариб кетди. – Мен ҳам ечинаманми? Наҳот?!»

      Теварак-атрофдагилар – ҳалиги яланғоч йигитлар, оқ халатли ҳамширалар унинг эгни-бошига, оппоқ деворга суяб қўйилган каноп қопига қараб пиқир-пиқир кулишар, аммо буни Ғиёс ака пайқамас эди. Аёлларнинг пиқир-пиқирини эшитиб, эндигина бошини кўтарган бояги жиддий тепакал ҳарбий кишининг нигоҳи Ғиёс акага тушди шекилли, ҳайрон бўлиб:

      – Это что ещё?! – деди.

      – Нима деяпти?! – деди Ғиёс ака атрофига аланглаб.

      Рус тилини билмаслигини пайқаган ҳамширалардан бири Ғиёс акага яқинлашди. Татар экан.

      – Қабчиғиздоғи ний дия, – деб тушунтирди у Ғиёс акага.

      Ғиёс ака қопига қаради. У ҳарбийга чақирилганини эшитиб, бир кун аввал Шарифа холага анчагина нон ёптирди. Шаҳарга бораман-у поездга ўтириб кетавераман, деб ўйлаган эди. Бунақа комиссияга тушишини туш кўрибдими?

      – Нон, – деди Ғиёс ака СКАЧАТЬ