Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ҳаваси келаётганидандир. Эҳтимол… Ҳарҳолда буни билиш қийин эди!

      Тўра билан Камола бирпас жим ўтиришди-ю, Ғиёс аканинг кайфиятини тағин унутишиб, гапга тушиб кетишди. Тўра дастурхонда турган битта қурутни олиб синдирмоқчи бўлган эди, кучи етмади. Сўнг ўрнидан туриб, фуфайкаси чўнтагидан қаламтарошни олди-да, яна жойига ўтирди, қурутни қаламтарош тиғи билан синдирди, бир бўлагини Камолага узатди, бир бўлагини Ғиёс акага… Шу пайт Камола чаққонлик билан Тўранинг қўлидан қаламтарошини юлиб олди.

      – Буёққа бер, –деди Тўра қўлини чўзиб.

      – Ҳо, бериб бўпман…

      – Бер дедим, сенга!

      – Аҳа, бериб бўпман. Ололмайсан, ҳи-ҳи…

      – Бер дедим… – Тўра ўрнидан турди.

      Камола ҳам ўрнидан учиб туриб, ариқ бўйига қараб қочди. Тўра уч ҳатлашдаёқ унга етиб олди.

      – Буёққа бер!

      – Кучинг етса, ола қол… Ҳи-ҳи…

      Ғиёс ака бошини кўтариб қичқирди:

      – Ҳой, бор бўлгурлар, қўйсаларинг-чи. Тағин ҳазилларингдан ўт чиқиб кетмасин. Ҳазилнинг таги зил, дейдилар.

      Бу маҳалда Тўра билан Камола олишиб, бир-бирларини суришиб ариқ бўйига яқинлашиб қолишган эди. Ғиёс ака ўрнидан оғир туриб тағин бир марта қўйинглар, дегунча, иккаласи қучоқлашганча шалоп этиб сувга йиқилишди.

      Ғиёс ака ўрнидан туриб кетди.

      – Ҳазилларинг бор бўлсин!

      Камола чаққон ҳаракат қилиб сувдан чиқди. Шунча ҳаракат қилса ҳам, унинг қўлидан қаламтарошини ажратиб ололмаган Тўра: «Шошмай тур, сеними!» – деганича қирғоқдаги ўтларни ушлаб чиқа бошлади. Камола эса қиқирлаб: «Тутиб бўпсан, ҳи-ҳи…» деб ариқ бўйлаб юқорига қараб қочди. Тўра ариқ бўйига чиқди-ю, тўхтаб қолди.

      – Раис бобомлар…

      Шаҳар томондан ёлғиз салт отлиқ йўртиб келарди. У отда бир ёнига қийшайиб ўтирар, бу ҳолат ҳаммага таниш, ўрганиш бўлиб кетган, шунинг учун ҳам ҳамқишлоқлари уни узоқдан танир эди. Ғиёс ака ҳам уни таниб пешвоз чиқди. Тўра хижолат тортиб, ариқ бўйида турганича, шалаббо бўлиб кетган кийимларини сиқа бошлади.

      Раис бобо уларнинг ёнгинасига келиб отдан тушди, тўриқ йўрғани ўз ҳолига қўйиб, дастурхон ёнига ҳорғин чўкди. Баъзи Соли оқсоқолга ўхшаган тенги-тўшлари уни Йўлдошвой, Йўлдош оқсоқол дейишади-ю, аммо кўпчилик унга «раис бобо», деб муомала қиларди. Шунга ўрганиб, одатланиб кетишган.

      Раис ҳам бугун, негадир, хафадек кўринар эди. Одамларга бир нарса бўлганми ўзи?

      – Абдиғиёс, ишлар қалай? – деди у сал мийиғида кулишга ҳаракат қилиб. Раис кимни чақирмасин, унинг исми олдига «абди» қўшмасдан айтмас эди. – Чойдан борми, бир пиёла қуй.

      Ғиёс ака қора қумғондан зарангга чой қуйиб узатди. Раис бобо чойдан бир ҳўплаб, бошини чайқади.

      – Шу дейман, қора қумғоннинг чойи бўлакча бўлади-да… – у устма-уст чой ҳўплар, ҳар ҳўплаганда «ҳа-а…» деб қўяр, тамшаниб бошини чайқар эди. Бу чой Ғиёс акага ўрганиш бўлиб кетган. Шунинг учун СКАЧАТЬ