Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

      – Чақирдингизми, амаки?

      – Манави ўтини бор бўлгур ёнмаяпти. Бир қучоқ қуруқ ўтинми, тезакми териб келасанми, девдим…

      – Хўп бўлади, ҳозир…

      Камола ариқ томонга бир айёрона қараш қилди-да, сув ёқалаб чопиб кетди.

      Сал ўтмай Тўра ҳам ариқдан «ола»ни етаклаб чиқди. Тиззалари титилиб кетган эски тринка шимининг почаларидан сув сирқиб оқар, ранги билинмай кетган чит кўйлаги шалаббо бўлиб бадан-баданларига ёпишиб қолган эди. Ола сигирнинг юнглари бир текис ётиб, офтобда ялт-ялт қилар, дўмбира бўлиб кетган қорнидан сув сирқиб тупроқ устига оқар эди. Тўра сигирни нарироқдаги тол соясига ҳайдаб, ўзи Ғиёс аканинг олдига аста келиб чўкди.

      – Кўйлагингни ечиб тушсанг бўлмайдими сувга, бор бўлгур, – деди Ғиёс ака кўз ёшларини артиб.

      Тўра индамади. Камола бир қучоқ қуруқ хашак билан бир-иккита таппи кўтариб келди. Тўра ўчоққа хашакдан бир-икки тутам ташлади. У сал фурсат ўтмай бирдан лов этиб ёниб кетди. Сўнг устидан таппи синдириб қалади. Қора қумғонга жон кирди: аввал, жиғиллаб товуш чиқарди-ю, кейин вақирлаб қайнай бошлади. Учала подачи уч-учлари сарғайиброқ қолган қалин ажриқзор устига бўз дастурхонларини ёзиб, чойга ўтиришди. Дастурхон устида, одатдагидек, бир-иккита зоғора, пишлоқ, қурут, қовоқда айрон пайдо бўлди; қовоқнинг оғзини маҳкам беркитиб, уни эшак устида эгар қошига илиб юради Ғиёс ака. Сувсаганларида Камола ҳам, Тўра ҳам бориб тик туриб қулт-қулт ютиб кетаверади.

      Чой ўрталаб қолганида Ғиёс ака юмшоқ ажриқ устига ёнбошлади. У Тўра билан Камолага бугун негадир хомушроқ кўринарди. Дарвоқе, бугун қандайдир нохуш хабар эшитадигандай кўнгли ғаш эди. Бу қандай хабар, уни билмасди. Ўзи шунақа, кўнгли сал ғашланса албатта бирор нохуш хабар эшитади. Ҳар куни бу маҳалда қизиқ-қизиқ гаплардан гапириб, ёшларни кулдириб ўтирадиган Ғиёс ака бугун миқ этмай ёнбошлаб ётибди. У анча маҳалгача хаёл суриб индамай ётди. Камола билан Тўра унинг бу аҳволини тушунишолмай, бир-бирларига аланглаб қараб олишди. Орадан анча вақт ўтди, Ғиёс аканинг хаёлига бир фикр келди чамаси, бошини кўтариб Тўрага мурожаат қилди:

      – Тўра, бу йил неччига кирдинг?

      Тўра ҳам орадаги ноқулай жимликни кўтариш учун илжайиб туриб жавоб берди:

      – Абдуғани билан тенгман.

      Камола пиқирлаб кулиб юборди. Тўра бу гапи билан Ғиёс аканинг қишда ҳарбий комиссариатга чақиришганида берган жавобини эслатганди. Ғиёс ака бу шамани тушундими ё тушунса ҳам унга аҳамият бергиси келмадими, қошларини чимирди.

      – Абдуғанининг неча ёшга кирганини мен қаёқдан биламан, бор бўлгур!

      Камола Ғиёс аканинг ранжиганини сезиб, дарров жавоб қилди:

      – Тўра бу йил ўн олтида.

      – Унақа эмас, – деди Тўра қаддини ростлаб. – Қаёқдан биласан ўн олтига кирганимни?

      – Ҳим, биламан… – деди Камола шўхлиги тутиб.

      – Билмайсан.

СКАЧАТЬ