Илон ўчи. Мирмухсин Мирсаидов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ кўчага чиқди. Катта асфальт йўлда туриб, ўткинчи машиналарга қўл кўтарди. Ўн-ўн беш дақиқалардан сўнг, бўш келган бир машина Ҳабибни олди. У Чилонзордан Навоий кўчасига учди, Ўрдадан ўнгга қайрилиб, янги тушган коттежларга, тор йўлга бурилди. Китобни бераман-у, кейин шу машина билан яна орқамга қайтаман, деган режа тузганди. У бориб, қўнғироқни босгач, ичкарида турган Нигора эшикни очди.

      – Марҳамат, бу ёққа киринг!

      – Мана ўша китоб, – деди Ҳабиб қўл узатиб.

      – Ичкарига! Эшикдан кўришмайдилар.

      – Мени машина кутиб турибди.

      – Жавоб бериб юборинг!

      – Ойингизлардан уяламан.

      – Уяладиган киши йўқ. Уйда ҳеч ким йўқ. Беш дақиқага киринг!

      – Ҳозир! – Ҳабиб югуриб бориб, машина эгасига пул бериб, жўнатди, Нигоранинг ёнига қайтиб келди. – Қандоқ бўларкин кириш.

      – Қўрқманг. Мен ўзим таклиф қиляпман. Нима, бу тўғри келмайдими?

      Ҳабиб ичкарига қадам қўйди. Плашини ечиб, катта хонага кирди. Нигоранинг таклифига кўра аввал қизил духоба диванга ўтирди.

      Нигора дарҳол дастурхон тузаб, ноз-неъматлар олиб келди. Чиройли пиёлада меҳмонга чой узатди.

      – Афанди айтиб беринг, демайман, юрагингиз гуп-гуп уриб турибди. Ёдингизга ҳеч нарса келмайди. Бундан ташқари кўнглингизга ҳар нарсани олманг, зўрлаб уйга олиб кирганимга ҳайрон бўлманг. Ўзбеклар эшикка ҳурмат қилиб келган кишини шу ернинг ўзидан жўнатмайдилар. Адамлар шундай ўргатганлар. Адамларга бувамлар шундай таълим берган эканлар. Мана бу китоб учун ҳам ташаккур! Лекин шу ғазални ўқиб, менга таржима қилиб, тушунтирсангиз, миннатдор бўлардим.

      Ҳабиб Нигоранинг лаби остидаги холига тикилди. Нигора уялиб, ерга қаради, ўз гўзаллигидан мамнун ва айни вақтда жамолида хижолатлик аломатлари зоҳир бўлди, кулимсиради, ўйламсиради – гапиролмади. Ҳабиб китобни очиб, саҳифага кўз ташлади.

      «Агар он турки Шерозий ба даст ород дили моро,

      Ба холи ҳиндуяш бахшам Самарқанду Бухоро».

      Мазмуни шундай:

      «Агар кўнглимни шод этса ўшал Шероз жонони,

      Қаро холига бахш этгум Самарқанду Бухорони»… 1

      Бу ғазал учун Ҳофиз Шерозийнинг боши кетай деган.

      – Нечун? – Нигора Ҳабибга ялт этиб боқди.

      – Хуросону Мовароуннаҳр султони Амир Темур ривоятларга кўра, Ҳофизни ўз ҳузурига чорлаган, шоирга дебдики, «Сен менинг икки буюк шаҳримни қандай қилиб Шероз гўзалининг бир қаро холига бериб юборар экансан?!» Шу асно Ҳофиз айтмишки, «Эй, саркарда, агар Самарқанд билан Бухорони беролмасам, улуғ султон, ўз жонимни беришга тайёрман», дебди. Бу жавобдан кейин Амир Темур шоирнинг гуноҳидан ўтган экан.

      – Ўҳ-ҳў, – деди Нигора, – шоирлар қалби шундай сахий бўладими?

      – Ҳа, шоирлар қалби сахий. Лекин бизнинг шўримиз қурсин! Бизлар шу юракка СКАЧАТЬ