Qum fırtınası. Джеймс Роллинс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dəmir fiqurun ətrafında olan qırıntılardan şüşəli şkaf yığılmağa başladı.

      Burada saxlayın.

      Görüntü azacıq əsərək monitorun ekranında donub qaldı. Dəmir fiqur şüşələrin arasında açıq-aydın görünürdü. Hətta çox aydın. Deyəsən, özü işıq saçırdı. Safiyə nəzərlərini qədim fiqurdan çəkə bilmədi. İndi o, bura niyə görə dəvət olunduğunu anladı. Burada iştirak edənlərin heç biri Kensinqton qalereyasında nələrin baş verdiyini dərk edə bilmirdi. Onların ekranda gördüklərinin heç bir məntiqi izahı yox idi.

      – Bu nə müəmmalı heykəldir belə? – kommander Rendolf soruşdu. – O, çoxdan buradadır?

      Safiyəyə elə gəldi ki, onun sözlərində bir şübhə duyuldu. Əgər muzeyə heykəlin altında maskalanmış bomba gətirilibsə, onda necə? Və əgər belədirsə, necə yardım etmək olar?

      Safiyə sanki gərəksiz fikirləri ataraq başını yellədi.

      – Bu, heç də heykəl deyil.

      – Onda nədir?

      – Bu, on doqquzuncu əsrin sonunda Oman səhrasında tapıl-mış meteorit qırıntısıdır.

      Safiyə metal fiqurun daha qədim tarixə malik olduğunu bilirdi. Əsrlər boyu ərəb rəvayətlərində girişini dəmir dəvə qoruyan itmiş şəhər haqqında deyilirdi. Deyilənlərə görə, bu şəhərin sərvəti xəyalları heyran edirdi. Orada o qədər ləl-cəvahirat vardı ki, qara mirvarilər darvazaların ağzında adi çay daşları kimi səpilmişdi. On doqquzuncu əsrdə bir bədəvi sarvan ingilis tədqiqatçını itmiş şəhərə aparmağı öhdəsinə götürsə də, şəhəri tapmaq ona nəsib olmamışdı. İngilis tədqiqatçı yalnız qumda basdırılmış, dizləri üstə oturan dəvəyə bənzər dəmir fiqur tapmışdı. Qara mirvari isə meteorit düşməsi ilə yaranan böyük temperatur nəticəsində qumdan əmələ gələn, ərimiş şüşədən olan hissələrlə aşkarlanmışdı.

      – Dəmir dəvə Britaniya muzeyinin kolleksiyaları sırasına yarandığı vaxtdan daxildir, – Safiyə davam etdi. – Mən ona kataloqda rast gəlib ekspozisiyaya əlavə edənə qədər, ehtiyatda qorunurdu.

      Yaranmış sükutu xəfiyyə Semuelson pozdu.

      – Bu nə vaxt baş verib?

      – İki il bundan qabaq.

      – Daha doğrusu, kifayət qədər çoxdan. – xəfiyyə Samuelson kommander Rendolfa diqqət yetirərək vurğuladı. O, bununla sanki kommanderin mübahisənin nəticəsi ilə qane olduğunu yoxlayırdı.

      – Meteorit? – hərbiçi başını yelləyib öz-özünə söylədi. – Bu, heç nəyi izah etmir.

      Göründüyü kimi Rendolf terrorçular haqqında dediyi variantın iflasa uğradığını görüb, məyus oldu.

      Qapıdan gələn səs hamını geri çevrilməyə məcbur etdi. Safiyə muzeyin direktoru Edqar Taysonun otağa daxil olduğunu gördü. O, adətən qüsursuz görünsə də, indi əyninə öz üz ifadəsinə heç cür uyğun olmayan azacıq əzilmiş kostyum geymişdi. Tayson fikirli halda ağarmış saqqalını qaşıyırdı. Safiyə yalnız indi direktorun şübhəli yoxluğu nə ilə izah olunduğunu düşünməyə başladı. Muzey Edqar Tayson üçün bütün həyatının işi idi.

      Qəribə gecikmənin səbəbi həmin dəqiqə aşkar oldu. Otağa ucaboy, böyük qarışla hesablansa, altı futdan da hündür, dama-dama “şotland” üslublu və su damlaları ilə örtülmüş uzun paltoda bir qadın sanki elektrik enerjisi ilə soxuldu. Onun çiyinlərinə qədər vurulmuş qızılı-qumral saçları quru idi və yığılmış yumşaq telləri öz-özünə tərpənirdi. Görünürdü ki, qadın çətir götürməyi unutmamışdı.

      Kommander Rendolf qəddini düzəldib irəli addım atdı. Onun səsində qəflətən ehtiramlıq duyuldu.

      – Salam, ledi Kensinqton.

      Qadın salamlaşmaya əhəmiyyət vermədən, nəzərləri Safiyəyə zillənib qalana qədər həyəcanla otağa baxdı. Və dərhal ona tərəf gələrək Safiyəni bərk-bərk bağrına basıb həyəcanla dedi.

      – Saffi, şükür Allaha! Mən eşidəndə… Sən elə tez-tez gecə yarısına qədər işləyirsən ki.... Mən də sənə zəng edə bilmirdim.

      Safiyə da qadına qısıldı. Uşaqlıqdan tanış olduqları üçün, bacı kimi bir-birinə yaxın idilər.

      Sakit ol, Kara. Məndə hər şey qaydasındadır, – Safiyə pıçıldayıb, üzünü rəfiqəsinin çiyninə sıxaraq onun necə titrədiyini hiss etdi.

      Adətən dözümlu və güclü olan Kara heç vaxt gizlətmədiyi səmimi qorxunun dərinliyində təccübləndi. Axı o, atası ölən vaxtdan etibarən sevgisini bu cür nümayiş etdirməmişdi. O zaman onlar ikisi də gənc idi.

      Kara həyəcandan əməlli-başlı titrədi.

      – Əgər səni itirsəydim, mən neylərdim?

      O, Safiyəni möhkəm qucaqlayıb özü də təsəlli axtararaq, ona təsəlli verirdi.

      Safiyənin gözlərindən yaş gəldi. O, başqa ağuşları və buna oxşar sözləri xatırladı: “Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”.

      Anası avtomobil qəzasında öləndə Safiyənin cəmi dörd yaşı vardı. Atası da o vaxt sağ olmadığı üçün Safiyəni uşaq evinə verdilər. Bura, damarlarında qarışıq qan axan uşaq üçün dəhşətli bir yer idi. Bir ildən sonra Kensinqton ailəsi onu himayəyə götürdü ki, o, balaca Kara ilə oynasın. Safiyə həmin günü pis xatırlayırdı. Onun dalınca hündür bir kişi gəlmişdi. Bu, Karanın atası Recinald Kensinqton idi.

      Safiyəni ayrıca otağa apardılar. Qızlar yaşıd olduqlarına və coşqun xasiyyətləri ilə seçildiklərinə görə tez dostlaşdılar. Onlar gecələr yorğanı başlarına çəkib bir-birlərilə ən gizli sirlərini bölüşüb, öz arzularından danışır, gündüzlərsə xurma palmalarının arasında oynayıb kinoya qaçırdılar. Gözəl zamanlar idi – nəhayətsiz şirin yay.

      Qızların on yaşı olanda lord Kensinqton Karanın iki illik İngiltərəyə oxumağa gedəcəyini elan etdi. Xəbərdən qulağı tutulan Safiyə üzr istəmədən stolun arxasından durub qaçdı. O, öz otağına çəkilib dəhşətlə uşaq evinə dönəcəyini təsəvvür edərək, özünü heç kimə lazımlı olmayıb, qutuya qoyulan oyuncaq kimi hiss etdi. Amma Kara onu axtarıb tapdı.

      “Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”, – deyərək rəfiqəsini qucaqlayıb, göz yaşları içində inandırdı. – “Atamı sənin mənimlə getməyin üçün üçün razı salacam”.

      Və o, buna müəssər oldu.

      Safiyə Kara ilə birgə iki illik İngiltərəyə yollandı. Onlar ən yaxın rəfiqə kimi, bacı kimi oxuyurdular. СКАЧАТЬ