Dahi. Теодор Драйзер

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ işinə qarışım?” Beləliklə, redaksiyada sakit, işgüzar, hətta demək olar ki, xoşagələn bir əhvali-ruhiyyə hökm sürürdü. Burada işləmək adama ləzzət verirdi.

      On yeddi yaşı tamam olan kimi, parta arxasından birbaşa bura düşən Yucin, ona qüvvətli təsir bağışlayan mister Uilyams, arxasında işləyən Conas Layl və işə müntəzəm gəlməyən, yalnız təcili mətbəə sifarişləri olduğu hallarda çağırılan Con Sammerslə də dostlaşdı. Yucin tezliklə öyrəndi ki, əlli beş yaşlı, ağsaçlı, qaradinməz bir adam olan Con Sammers daim içir və vərəmdir. Sammers ən müxtəlif saatlarda on-on beş dəqiqəliyə gizlincə mətbəədən yox olurdu. Hamı özünü heç bir şey görmür kimi göstərirdi, çünki burada heç kəsə ağalıq etmirdi. Hər halda işin öhdəsindən gəlirdilər.

      Conas Layl daha maraqlı tip idi. Sammersdən on yaş cavan, ondan daha çox sağlam və möhkəm olan Conas da özünə görə qəribə idi. Təbiətcə şən olan bu adam bəzi şeylər haqqında oxumuşdu və filosofluq etməyi sevirdi. Yucin tezliklə öyrəndi ki, Layl Birləşmiş Ştatların hər yerində – Denverdə, Portlenddə, Sent-Polda, Sent- Luisdə, daha haralarda isə işləmişdi; o özünün sabiq ağaları, mətbəə sahibləri haqqında danışmağı sevirdi. O, mətbuatda az-maz görkəmli bir ada təsadüf edən kimi dərhal qəzeti götürüb Uilyamsın, sonralar isə, yaxından tanış olduqları zaman Yucinin yanına gəlir və deyirdi: ”Mən filan yerdə yaşayarkən bu adamı tanıyardım… O filan №-də poçt müdiri idi (yaxud başqa bir vəzifədə idi), indi isə, görün, necə yüksəklərə qalxmışdır!” O əksər hallarda bu məşhur adamları şəxsən tanımırdı, lakin onlar haqqında eşitmişdi və onların şöhrətinin bu uzaqlara gəlib çatan əks-sədası onun xəyalına təsir göstərirdi. O, işin qızğın vaxtında korrektura düzəlişlərində Uilyansa kömək edirdi. O, yaxşı mürəttib idi və ümumiyyətlə öz vəzifəsini vicdanla yerinə yetirirdi. Lakin bu dünyada onun bəxti gətirməmişdi, çünki özgələrinin əmrlərinin yalnız dəqiq bir icraçısı idi; Yucin bunu ilk baxışdan anlamışdı.

      Həmin bu Layl Yucinə mürəttiblik işini öyrətdi. O, birinci gün şriftlər üçün kassada “yuvaların” yaxud “gözlərin” necə düzəldiyini, hərflərdən bəzilərinin o birilərindən ələ daha yaxın olması üçün onların necə yerləşdirildiyini göstərdi, nə üçün bəzi hərflərin çox işləndiyini, nə üçün bəzi qəzetlərdə müəyyən hallarda kursiv hərflərinin işləndiyini, başqalarında isə işlənmədiyini izah etdi.

      – Çikaqoda “Tribun” qəzetində işlədiyim zaman biz kilsə, paraxod, kitab, mehmanxana və bu cinsdən olan başqa şeylərin adlarını adətən kursivlə verirdik, – deyə o nəql edirdi. – Bildiyimə görə, bu, adları kursivlə verən yeganə qəzetdir.

      Çox keçmədən Yucin şponun, qrankanın, verstatkanın nə olduğunu öyrəndi, öyrəndi ki, barmaqlar tədricən, şriftin vəzninə görə onun hansı şrift olduğunu müəyyən etməyə alışır, müəyyən dərəcədə vərdiş etdikdən sonra hərflər, demək olar ki, mexaniki surətdə öz yerlərinə düşür, hətta bu barədə düşünmürsən də. Layl bütün bunları məmnuniyyətlə öz şagirdinə çatdırırdı. O Yucindən belə şeylərə ciddi münasibət tələb edirdi və hər cür biliyə hörmət edən Yucin onu fikir və diqqətlə dinləyirdi. Yucin hələ nə ilə məşğul olmaq istədiyini təsəvvür etmirdi, bunun müqabilində hər şeyi bilmək istədiyini hiss edirdi. Yucin tezliklə nə mürəttib, nə repartyor, nə də ümumiyyətlə əyalət qəzetlərinə mənsub olan başqa bir işçi olmağı arzu etmədiyinə əmin olmuşdu. Buna baxmayaraq, yenə də bir müddət mətbəə ona maraqlı gəldi, çünki o burada həyatı öyrənirdi. O, ancaq pəncərədən özünü xatırladan dünyaya təbəssümlə baxaraq, öz həqiqəti arxasında gülər üzlə işləyirdi. Xəbərlərdən, məqalələrdən yaxud yerli elanlardan – onları yığdığı zamanlar – məzəli parçalar oxuyur və bu dünyanın onun üçün, Yucin üçün, nələr hifz etdiyini düşünürdü. O zamanlar onda sonralar əmələ gəlmiş olan böyük xudpəsəndlik yox idi. Lakin bir qədər fikir çəksə də, qəlbi ümidlərlə dolu idi. O işsiz olaraq küçədə gəzişən, yaxud yol ayrıclarında duran tanış qız və oğlanları, Ted Martinvudun atasının şarabanında şəhərin küçələrində necə çapdığını, Corc Andersonun heç bir zaman işləməsi lazım gəlməyən bir adam görünüşü ilə (şəhərdə olan yeganə mehmanxana onun atasına məxsus idi) necə veylləndiyini görürdü. Yucinin başında çox vaxt balıq ovu, qayıq gəzintisi, çəmənlikdə qəşəng bir qızla oturmağın nə qədər xoş olacağı haqqında fikirlər dolaşırdı. Lakin, əfsus ki, qızlar ona, görünür, o qədər də meyl göstərmirdilər. O həddən artıq utancaq idi. Bəzən o varlı olmağın, yəqin ki, çox yaxşı olduğu haqqında düşünür və xəyala dalırdı.

      Yucin elə bir yaşda idi ki, bu yaşda adam öz hislərini ifadə etmək istəyi ilə dolub-daşır. Həmçinin bu elə bir yaşdır ki, insan sevsə və coşqun bir təbiətə malik olsa belə, utancaqlıq onu təmkinli olmağa vadar edir. Stellaya dediyi sözlər ona bayağı görünürdü, o öz hislərini sözdən artıq ah çəkməklə ifadə edirdi. Lakin qız ahlardan usanır və bayağı sözləri ondan üstün tuturdu. Stella hələ o zaman düşünməyə başlamışdı ki, Yucin bir qədər qəribədir, nə isə həyəcanlıdır, əsəbidir. Bununla belə o, Stellanın xoşuna gəlirdi. Şəhərdə belə fikir əmələ gəlmişdi ki, Stella onun sevgilisidir. Kiçik şəhərlərdə və kəndlərdə belə sevişmə məktəblilər arasında adi haldır. Onları hər yerdə birlikdə görürdülər. Atası Yucini lağa qoyurdu. Stellanın ata anası isə bunu qızlarından çox (onlar bilirdilər ki, qızları çox da oğlanlarla maraqlanmır və oğlanların hislərinə çox da əhəmiyyət vermir.) Yucinin uşaqlıq əyləncəsi hesab edirdilər. Onlar düşünürdülər ki, Yucinin sentimentallığı tezliklə Stellanı usandırmağa başlayacaqdır. Bu belə də oldu.

      Bir dəfə yuxarı sinif məktəbliləri tərəfindən düzəldilmiş ziyafətdə “kənd poçtu” oyunu təşkil etdilər. Bu, hər şeyin öpüşlə nəticələndiyi oyunlardan biridir. Oyunda iştirak edənlərə suallar verilir, cavab verməyənlərdən fant alınır. Fantı çıxmış olanlar poçt müdiri olur və poçtu aparmaq üçün bir nəfəri çağırır. Bu isə o deməkdir ki, siz poçt müdirinin sizi gözlədiyi qaranlıq otağa gedirsiniz və orada xoşunuza gələn yaxud sizi xoşlayan oğlan ya da qız sizi öpür. Poçt müdirinə istədiyi adamı çağırmaq üçün hüquq, yaxud hökmranlıq – necə istəyirsinizsə adlandırın – verilir.

      Bu dəfə Yucindən əvvəl poçt müdiri olmaq növbəsi Stellaya düşdü. Stellanın ilk fikrinə gələn o oldu. Lakin bunu açıqca etməkdən çəkindiyindənmi, yaxud Yucinin coşğunluğunun gizlində onu narahat etməsindənmi, o, Xarvi Ratterin adını çəkdi. Xarvi gözəl oğlan idi. Stella onunla bu yaxınlarda, Yucinə rast gəldikdən sonra tanış olmuşdu. Stella ona vurulmamışdı, lakin Xarvi onun xoşuna gəlirdi; gənc, işvəli qız onu yaxından tanımağın əleyhinə deyildi. Indi onun əlinə müvafiq təsadüf düşmüşdü.

      Xarvi onun çağırışına getdi; Yucini quduz bir qısqanclıq bürüdü. O, Stellanın onunla nə üçün belə rəftar etdiyini anlaya bilmirdi. Onun növbəsi çatdığı zaman, o xoşuna gələn, özü də qəşəng qız olan, lakin Yucinin fikrincə Stella ilə müqayisə edilə bilməyən Berta Şumeykeri çağırdı. Əslində başqası СКАЧАТЬ