Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 1. Ахат Гаффар

Чтение книги онлайн.

      Һәм чемоданына күлмәкләрен тутыра башлый…

      ТӨШ

      Диңгез буендагы ялларының соңгы көне иде.

      – Төштә әнине күрдем, – диде ире хатынына.

      – Ничек итеп?

      – Мм… хәтерләмим.

      Ул, әнисен ничек итеп күргәнен онытканга үзен гаепле тоеп, хатынының күзенә карап алды. Аның күзе куе көрән төстә һәм иренең төше белән бөтенләй кызыксынмый иде бугай. Ул әледән-әле әйләнгәләп ята; шул арада, затлы тун кигәндәге кебек, кояшта янган тәненә куана-куана караштырып ала.

      – Ә мин йоклый алмадым, – диде хатыны. – Ашказаны авыртты.

      – Ешлады, – диде ире, төшен хәтерләргә азаплануын ташлап.

      – Үзем дә куркам инде.

      – Кайтуга тикшертерсең.

      – Кая инде! Дачаны чүп баскандыр.

      – Җиләк өлгереп бетмәсә ярый инде.

      – Безнең анда һавалар нинди икән?

      – Әйбәт – елдагыдан салкынчарак.

      – Алайса, ник әйбәт булсын?

      – Җиләк нәкъ без кайтуга гына өлгереп җитә. Җылы булса, өлгереп, күптән бозылып бетәр иде инде.

      – Сиңа әйбәт, – диде хатыны. – Ә андагы кешеләргә?

      – Әйе, – дип килеште ире. – Һәркем диңгезгә бармый.

      Ком эссе, йомшак иде. Ә тирәндәрәк салкынча, дымлы.

      Күңеленә кинәт: «Ә безнең бәрәңге бакчасының туфрагы йомшак, салкынча», – дигән уй килде.

      Җил көнбатыштан – якындагы бер абхаз авылы ягыннан исә иде. Авылның бу башындагы сыер фермасыннан сизелер-сизелмәс кенә булып тирес исе килеп тора. Бу да аңа үз авылын исенә төшерде. Күптән кайтканнары юк иде инде.

      – Пес-с итәсем килә, – дип, кызлары йөгереп килде.

      – Каптыр әле, – диде йөзтүбән яткан хатыны.

      Ире, аңлап, иренеп кенә аның лифчик каптырмасын эләктерде. Хатыны, торып, кызларын бамбук арасына алып барып килде. Аннары үзе дә суга кереп китте. Һәм, тиз генә чыгып, йомшак сөлгесенә аркан сузылып ятты.

      – Син шәп каралдың, – диде ире, сокланмыйча гына. – Шикалат төсле. Юк, тутыккан тимер. Дөресрәге, чикләвек кабыгы төсле.

      – Миңа карап торганда да язма әле, яме! – диде хатыны. – Миңа шикалат төсле булды ни дә чикләвек кабыгы төсле булса ни – кызынам, бетте-китте.

      – Әйе, мин язганда кулланыр өчен онытмаска тиеш… Бүтәннәргә карап язуымны теләмисеңдер ич?

      Хатыны эндәшмәде.

      – Черем итеп ал, – диде ул хатынына. Үзе, кайчандыр күптән печәнгә ятып тургай карагандагыча озаклап, акчарлак көтүен озатып калды. Бу диңгез акчарлакларының, эре һәм тук булганга, ыгы-зыгысыз, дәрәҗәле очканлыгын күңеленә салып куйды.

      Бераздан хатыны, күзен ачып:

      – Ә ник менә чикләвек төсендә? – дип сорады.

      – Белмим, – диде ире башта. Аннары: –Чөнки мин сине яратам, – дип өстәде.

      – Чикләвек кабыгы төсенең моңа ни катнашы бар?

      – Минем ярату синең эчтә, – диде СКАЧАТЬ