Tajemnica Zegarmistrza. Jack Benton

Чтение книги онлайн.

      - Gdzie jest teraz znaleziony przez pana zegar?

      Slim usiadł naprzeciwko Geoffa Bunce w kawiarni na rogu targu w Tavistock. Pociągnął łyka słabej kawy ze styropianowego kubka i odparł:

      - Ukryłem go.

      - Gdzie?

      - Tam, gdzie na pewno będzie bezpieczny – uśmiechnął się detektyw.

      - No tak – pokiwał głową Bunce. – Świetny pomysł. Ma pan jakiekolwiek pojęcie, co stało się z Amosem?

      - Ani trochę.

      - Ale jest pan prywatnym detektywem, prawda?

      - Najczęściej zajmuję się zdradami małżeńskimi lub wyłudzeniami – powiedział Slim. – Nic porywającego. Nie zarobię żadnych pieniędzy na tym śledztwie, więc gdy trop się urwie, prawdopodobnie wyjadę stąd i poszukam spraw, za które płacą.

      - Nie ma pan żadnych śladów?

      - Mam ułożoną w głowie listę możliwości. Im więcej z nich będę w stanie wykreślić, tym bliżej będę rozwiązania zagadki.

      - Co pan ma na tej liście?

      - W zasadzie wszystko od morderstwa, po uprowadzenie przez kosmitów – zaśmiał się Slim.

      - Chyba nie myśli pan… - Bunce urwał nagle i zmarszczył nos. – Ach, to był żart. Rozumiem.

      - Nie mam pojęcia, co mogło się stać. W tej chwili po prostu staram się ustalić okoliczności tego zaginięcia. Być może mógłby mi pan w tym pomóc.

      - W jaki sposób?

      - Mówił pan, że widział go ostatni, nie licząc członków jego rodziny. Opowie pan coś o tym?

      Bunce wzruszył ramionami i nagle zrzedła mu mina.

      - To było dawno temu. Poszliśmy na spacer po wrzosowiskach, w stronę Yarrow Tor. Trasa prowadziła obok znajdującego się tam opuszczonego gospodarstwa.

      - Po co tam szliście?

      - To była nasza zwyczajowa trasa – wzdrygnął się dziwnie Bunce. – Chodziliśmy tam co kilka miesięcy. Bez szczególnego powodu.

      - Pamięta pan, o czym rozmawialiście?

      - O niczym specjalnym – potrząsnął głową Bunce. – Nie prowadziliśmy głębokich dyskusji. Często się widywaliśmy. Zawsze gadaliśmy o pogodzie, narzekaliśmy na politykę i takie tam.

      - Niewiele mi to daje.

      - Bo chyba nie ma zbyt wiele do opowiadania – powiedział z nutą rozczarowania Bunce. – Wie pan, znam Amosa od zawsze. Nie byliśmy jednak ze sobą na tyle blisko, żeby rozmawiać ze sobą o wszystkim. Taki to był człowiek. Często mówiono, że wolał zegary od ludzi.

      - Powiedział pan, że ten zegar może być wart kilka tysiaków. Jak dobrym zegarmistrzem był Amos? Ale tak szczerze.

      Bunce uśmiechnął się, ponieważ w końcu zadano mu pytanie, na które był w stanie odpowiedzieć.

      - Miał złote ręce. Większość rzemieślników ma po jednej konkretnej zdolności, lecz Amos miał ich cały pakiet. Sam projektował, rzeźbił, a także budował mechanizm. Wszystko ręcznie. Ma pan pojęcia, jak ciężko jest wykonać ręcznie element zegara? W ciągu dnia powstaje jedna lub dwie części. To bardzo pracochłonne i w dzisiejszych czasach tylko kilka osób jest wstanie tak mocno się skupić. Wyjątkowy był ten Amos.

      - Ile zegarów wykonywał?

      - Nie tak wiele. Dwa lub trzy rocznie. Niektóre były na zlecenie, inne na sprzedaż dla prywatnych klientów. Nie spieszyło mu się. Nie chciał być bogaty. Lubił wrzosowiska i spokojne życie. Jego gospodarstwo przynosiło trochę zysków, wbrew temu co gadali ludzie, a pieniądze ze sprzedaży zegarów pozwalały mu na pewien poziom luksusu.

      - Czy ktoś mógł mieć z nim na pieńku? Może niezadowolony klient?

      - Możliwe, choć wątpię. Amos był pokornym człowiekiem.

      - Co ma pan na myśli?

      - Po prostu był bezkonfliktowy – oznajmił Bunce, gładząc się po brodzie. – Nigdy nie powiedział o nikim złego słowa. Poświęcił się pracy, a jego praca była dobra. Któż mógłby narzekać na zegary wykonane z takim sercem i troską? Jak często psują się zegary z kukułką? Ile razy wszedł pan do pubu, a w rogu wisiał taki niedziałający zegar? Z kolei zegary Amosa… Jak długo ten zegar leżał pod ziemią? Dwadzieścia lat? A mimo to można go nakręcić i znowu działa. Żaden kupiony w sklepie zegar nie jest taki trwały. Dzieła Amosa służyły latami.

      Bunce nie miał już nic ciekawego do powiedzenia, więc Slim wziął jego numer, usprawiedliwił się i poszedł w swoją stronę. Dotarł na przystanek autobusowy i stanął w kolejce po bilet. I wtedy go olśniło.

      Wyciągnął zapisany numer telefonu i zadzwonił do Bunce’a.

      - Tak szybko się pan stęsknił?

      - Tylko jedno krótkie pytanie – uśmiechnął się Slim. – Jak często należy nakręcać taki zegar jak ten, znaleziony przeze mnie.

      - Nie wiem, raz na parę miesięcy. Amos robił takie niesamowite sprężyny. Można było je nakręcać i służyły latami.

      - Dobrze, СКАЧАТЬ