Astrologia pomocna w życiu. Przemyślenia i obserwacje. Fritz Riemann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ chińskiej Księgi Przemian (Yijing) czy akupunktury. Próba wyjaśnienia ich „pochodzenia” jest równie beznadziejna, co próba wywiedzenia mowy dźwięków z mowy gestów, muzyki instrumentalnej ze śpiewu – nawet jeśli możemy potraktować je jako formy wstępne, by zadośćuczynić naszej potrzebie myślenia historyczno-przyczynowego oraz potrzebie wyjaśnień. Wyobrażenie, że do owych odkryć doprowadziły ostatecznie gromadzone przez długi czas doświadczenia i drobne kroki cząstkowe, jest również zbyt marne jako wyjaśnienie i koniec końców nie do utrzymania; rozumując w sposób ilościowo-materialistyczny, natykamy się zawsze w którymś momencie przy tego rodzaju próbach wyjaśnień na niemożliwy do udowodnienia missing link darwinizmu lub też pozostajemy w sferze hipotez.

      Stąd też możemy jedynie przypuszczać, że zmiany świadomości, że odmienne duchowe doświadczanie świata doprowadziły niegdyś do odkrycia astrologii; podobnie jak w przypadku innych zjawisk zmiany świadomości tego rodzaju kazały ludziom w twórczych aktach odkryć coś, czego zalążek już w nich tkwił, doznali „objawienia”. To, co objawione, staje się z czasem doświadczeniem i wiedzą – ale wiedza fundowana na doświadczeniu zapomina zwykle o swoim pochodzeniu, podobna dzieciom, które uważają, że wszystko, czym się stają, zawdzięczają wyłącznie sobie samym. Jeśli podążymy za tą myślą, odkryjemy, że dzięki naszemu nieświadomemu uczestnictwu w kosmicznej całości mamy możliwość uświadomienia sobie w pewnym momencie cząstek owej całości, objawienia się ich nam. Jeżeli bowiem – odpowiednio do bezustannie zmieniających się kosmicznych konstelacji – pojmujemy również ludzką świadomość jako podlegającą nieustannej przemianie, widzimy, że dokonują się w niej coraz to nowe akty objawienia bądź zmiany świadomości. Takie zmiany nieustannie wstrząsają nabywaną wiedzą fundowaną na doświadczeniu i wielokrotnie czynią ją przestarzałą, wręcz błędną, natomiast to, co objawione, zachowuje ważność na wieki, choć może zostać odrzucone przez ducha danej epoki.

      Ważne jest to, że możemy „przyciągać” objawienia. Intelektualne lub medytacyjne zajmowanie się określonymi problemami może stać się wstępną pracą na rzecz aktów objawienia, którą zwykliśmy określać psychologicznie jako intuicję lub inspirację. Trudno byłoby sobie wyobrazić doświadczenie senne Kekulégo, w którym „objawiła” mu się budowa pierścieni benzenu, albo doświadczenie Newtona, który z obserwacji spadającego jabłka wysnuł prawo powszechnego ciążenia, bez odpowiedniego ukierunkowania zainteresowań i intelektualnej pracy przygotowawczej, spożytkowanych do wyjaśnienia zjawisk chemicznych bądź fizycznych. Tak też człowiek dawniejszych epok, o wiele bardziej zależny od sił natury, zafascynowany wspaniałością nieboskłonu i gwiazd, musiał niejako wykonać pracę przygotowawczą, by mogły mu się objawić zależności pomiędzy makro- a mikrokosmosem. Zgubą dzisiejszych mechanistyczno-przyczynowych nauk przyrodoznawczych stało się ich generalne dążenie do uzyskania władzy nad naturą oraz wykorzystywanie jej w znacznym stopniu w sposób celowy i użytkowy. Doprowadziło to z jednej strony do wielkich postępów techniki, z drugiej jednak znacznie przyczyniło się do beznadziei, jaka panuje dzisiaj w wielu dziedzinach nauki. Pytania o sens lub o związki metafizyczne uchodzą za nienaukowe – wiedza naukowa i mądrość rozdzieliły się i obecnie zdają się wzajem wykluczać; spowodowało to zubożenie nauki i zakwestionowanie mądrości.

      W tej chwili jesteśmy zdani na akceptację wiedzy astrologicznej w przekazanej tradycją postaci. Stąd też nie chcę zabierać się do stawiania hipotez, w jaki sposób ludzie doszli do nadania symbolicznego znaczenia planetom czy w ogóle znakom zodiaku. Nawet jeżeli współczesne badania Kosmosu i promieniowania kosmicznego pozwalają w coraz większej mierze uznawać, że podlegamy nieznanym dotąd wpływom kosmicznych rytmów i promieniowania, że stosujemy się do praw, które zdają się potwierdzać pewne analogie opisywane przez astrologię, to jednak rozwikłanie właściwej tajemnicy owych zależności pozostaje tak samo odległe jak zrozumienie istoty człowieka, mimo że wiemy, iż powstał on z plemnika i jajeczka. Tylko jedna nauka humanistyczna – jeśli którakolwiek w ogóle – może liczyć na uzyskanie głębszego wglądu w te sprawy, nauka humanistyczna, która wychodzi z podstawowego założenia o istnieniu kosmicznego organizmu jako podłoża zawiadujących nami sił i która nie myli ducha z intelektem.

      Nie ulegajmy złudzeniom, że to dopiero początki badania naszej psychiki lub ducha. Nie zajdziemy daleko, posługując się wyłącznie metodami ilościowymi jak statystyka, pomiary i eksperymenty. Musimy znowu zatroszczyć się o znany mistykom ogląd wewnętrzny. Wtedy może przypomnimy sobie, że istnieje świat psychiczno-duchowy, w którym jako cząstki całości zdolni jesteśmy przeczuwać jej istnienie. Może coś takiego miał na myśli Teilhard de Chardin, pisząc: „Moje życie jest teraz w całości ogarnięte ową »bezstronnością«, która – czuję – staje się coraz większa w odniesieniu do mojej osoby, podczas gdy równocześnie narasta poczucie głębszego sensu tego wszystkiego, co jest rzeczywiste w tle tego, co rzeczywiste”. Czy my wszyscy nie jesteśmy zbytnią przeszkodą sami dla siebie, czy nie jesteśmy zbyt „stronniczy” względem własnej osoby, by otworzyć się na ów głębszy sens?

      III

Myślenie astrologiczne

      Naszą wiedzę można bez trudu i bez umniejszania jej rangi pomieścić w systemie astrologicznym, lecz nie odwrotnie.

      Ernst Jünger¹⁰

      Myślenie astrologiczne opiera się zatem na podstawowej koncepcji, że ciała niebieskie Układu Słonecznego, ich ruchy, pozycje, rytmy obiegu oraz wzajemne aspekty, czyli kąty, pod jakimi pozostają do siebie wzajem, stanowią nieustannie się zmieniający układ sił, który oddziałuje na Ziemię oraz wszystko, co na niej żyje. Ruchy planet dokonują się na tle nieba gwiazd stałych na płaszczyźnie ekliptyki, dzielącej się na dwanaście sekcji noszących nazwy znaków zodiaku. Za pomocą graficznych symboli horoskop przekazuje nam informację o konstelacjach planet w określonym momencie w historii świata (pora urodzenia) w odniesieniu do określonego miejsca na Ziemi (miejsce urodzenia). Według astrologii człowiek żyje nie tylko w środowisku geograficznym i społecznym, które oczywiście zachowują swoje znaczenie; do jego – kosmicznego – środowiska, któremu przypisywana jest moc kształtująca, należy także relacja Ziemi i ciał niebieskich.

      Jeżeli znamy przekazane tradycją symboliczne znaczenie i oddziaływanie znaków zodiaku oraz planet, aspektów i rozmaitych pozycji planet w znaku zodiaku oraz w tak zwanych domach lub polach horoskopu, to mamy elementy, z którymi pracuje nauka o horoskopach, czyli horoskopia. Wykładnia horoskopu, który zawiera wszystkie te elementy, tyle że zawsze w zróżnicowanej indywidualnie konstelacji i rozłożeniu akcentów, jest wówczas kwestią doświadczenia, wiedzy i umiejętności, daru dedukcji, intuicji oraz „wyczulenia” interpretatora. Nieunikniona też jest zależność interpretacji od własności interpretującego; przy objaśnianiu horoskopu zderzamy się zawsze z granicami własnej osobowości.

      Myślenie astrologiczne dokonuje się w analogiach i symbolicznych odpowiednikach. Kto jest przyzwyczajony do myślenia przyczynowo-mechanistycznego, abstrakcyjnego, temu na ogół z trudem przychodzi przestawienie się na ów odmienny sposób myślenia; błędnie widzi w nim myślenie czysto asocjacyjne, które polega na samowolnym łączeniu z sobą rzeczy sobie obcych na podstawie „przypadkowych” podobieństw lub czasowej zbieżności, a następnie wyciąganiu z tego wniosków. Ktoś taki nie umie rozpoznać w takich myślowych konstrukcjach zasady logicznej lub przyczynowej, odrzuca więc je jako przed- lub nienaukowe, nie uświadamiając sobie, że jego własne podejście jest tylko jednym spośród wielu i że za jego sprawą natrafia na granice, które inna forma myślenia może przekraczać.

      Spróbujmy ukazać astrologiczny sposób myślenia na przykładzie. Wybieram w tym celu z mnogości elementów horoskopu jedną СКАЧАТЬ