Magiczne chwile w Pensjonacie Leśna Ostoja. Joanna Tekieli

Чтение книги онлайн.

      Następnego dnia Kazia z niecierpliwością czekała na przyjście Leokadii. Tyle miała jej do opowiadania, a koleżanka jakoś się nie pojawiała. Kazia zagniotła więc ciasto na chleb w wielkiej dzieży i właśnie miała pójść po koszyki, w których ciasto mogło spokojnie wyrastać, gdy ktoś zapukał do drzwi.

      – Nie mogłam wcześniej, bo mi mama kazała pomóc w krochmaleniu firan – poskarżyła się na dzień dobry Leokadia. – A ja nie mogłam wytrzymać, bo tyle ci mam do powiedzenia!

      – No, ja tobie też. Chodź do kuchni, wyłożę tylko ciasto do koszyków i wszystko mi opowiesz!

      W kuchni Kazia zajęła się swoją pracą, w międzyczasie przygotowując zmarzniętej przyjaciółce herbatę, a Leosia rozsiadła się za stołem i zaczęła opowiadać, wyrzucając z siebie słowa z prędkością światła:

      – Wczoraj, jak od ciebie wróciłam, to przed domem czekał na mnie Kazik od sołtysa. W takie zimno stał i czekał, sama pomyśl! A jak mnie zobaczył, to podszedł, na kolana się zwalił i o rękę mnie poprosił!

      Zamilkła, czekając podekscytowana na reakcję Kazi, ale ta tylko wzruszyła ramionami.

      – Przecież już ci się w zeszłym roku oświadczył, to co cię tak dziwi?

      Leokadia kiwnęła głową.

      – No, niby tak – zgodziła się. – Ale teraz było trochę inaczej, bo wtedy, tak po zabawie, można to było za żarty uznać, a teraz… Było na poważnie. Powiedział, żebym mu od razu nie odpowiadała, tylko się zastanowiła i odpowiedziała w Nowy Rok. To będzie dla niego wróżba na przyszłość…

      – I co zrobisz?

      Leosia pokręciła głową bezradnie.

      – Sama nie wiem… – powiedziała smętnie. – Wszyscy wokół się żenią, boję się, że sama jak palec zostanę, jak będę na Władka czekała…

      – Eeeee, bzdury gadasz! Masz przecież czas! A do tego Kazik to nawet jeszcze w wojsku nie był!

      – Mam i nie mam… No bo na co czekać, skoro Władek jakoś się nie kwapi?

      Kazia skończyła przekładać ciasto, odłożyła na bok dzieżę, umyła ręce i popatrzyła na przyjaciółkę z błyskiem w oku. Kiwnęła na nią, żeby przeszły do pokoju, sięgnęła po swoją robótkę na drutach i streściła Leokadii usłyszaną wczoraj rozmowę.

      – Czyli, jak widzisz, on się w tobie kocha, tylko myśli, że nie ma żadnych szans – zakończyła. – Więc jeśli chcesz, to powiem Staszkowi, żeby mu coś tam podszepnął…

      Leokadia zmarszczyła brwi.

      – Wiesz co? – powiedziała posępnie. – Ja już nie wiem, czy chcę takiego głupka jak Władek…

      – Chcesz, chcesz, aż ci się oczy świecą! – roześmiała się Kazia.

      – No, może i tak. Ale, ale, poczekaj… Wymyśliłam coś!

      Leosia klasnęła w ręce i wstała, po czym zaczęła przechadzać się po pokoju, co Kazi mocno działało na nerwy. Nic jednak nie powiedziała, bo od przyjaciółki biła energia i nadzieja na poprawę sytuacji.

      – Powiem Kazikowi od razu, że wyjdę za niego, i szybko, najlepiej jeszcze przed świętami, damy na zapowiedzi.

      Kazia zamrugała oczami i popatrzyła na Leosię ze zdziwieniem, a robótka opadła jej na kolana.

      – I co to ma niby być za pomysł? – zapytała. – Po co chcesz tak zrobić? Myślałam, że skoro już masz pewność, co czuje Władek, to na niego poczekasz!

      – No bo wtedy Władek na pewno mnie zapyta, czy kocham Kazika, albo powie coś w tym stylu… No albo przynajmniej pogratuluje! Po prostu nie wypada mu inaczej postąpić! A ja mu wtedy powiem, że nie kocham mojego narzeczonego, ale ten, który mnie interesuje, jakoś się nie kwapi do oświadczyn, więc wolę wybrać Kazika niż zostać sama. I on wtedy zapyta, kto to jest, ten drugi, a ja mu powiem, że chyba musi być ślepy, skoro nie widzi…

      – Leosiu… СКАЧАТЬ