Morderców tropimy w czwartki. Richard Osman

Чтение книги онлайн.

      15

      Joyce

      W każdą środę jeżdżę naszym minibusem do Fairhaven na małe zakupy. W poniedziałki bus kursuje do Tunbrigde Wells, które leży pół godziny drogi w przeciwną stronę, ale ja wolę młodzieńczą atmosferę Fairhaven. Lubię popatrzeć, co się teraz nosi, słuchać krzyków mew. Kierowca nazywa się Carlito i wszyscy biorą go za Hiszpana, ale ja rozmawiałam z nim już kilka razy i okazało się, że jest Portugalczykiem. Nie ma nam tych pomyłek za złe.

      Tuż przy nadmorskim bulwarze jest wegańska kawiarnia. Odkryłam ją przed kilkoma miesiącami. Nie mogę się doczekać miętowej herbaty i brownie z mąki migdałowej. Nie jestem weganką i nie zamierzam nią być, ale uważam, że to postawa, którą powinno się promować. Czytałam, że jeżeli ludzkość nie przestanie jeść mięsa, w 2050 roku czeka nas głód. Sama zbliżam się do osiemdziesiątki, więc to nie mój problem, mam jednak nadzieję, że coś na to poradzą. Moja córka Joanna jest wegetarianką i pewnego dnia przyprowadzę ją do tej kawiarni. Po prostu wejdziemy do środka, jakby moja wizyta w takim miejscu była czymś najzwyklejszym na świecie.

      W busie spotykam zawsze te same osoby. Korzystają z niego regularnie Peter i Carol, miłe małżeństwo z budynku Ruskin. Odwiedzają córkę, która mieszka nad morzem. Wiem, że nie ma dzieci, mimo to w ciągu dnia zwykle przebywa w domu. Musi być jakiś powód. Bywa też sir Nicholas, bo lubi się czasem przejechać, a nie pozwalają mu już prowadzić samochodu, Naomi z chorym biodrem, na które nikt nie potrafi nic poradzić, i kobieta z budynku Larkin, jej imienia nie dosłyszałam, a teraz krępuję się spytać. Choć jest dosyć sympatyczna. (Elaine?)

      Bernard, jak zwykle, zajmie miejsce z tyłu. Zawsze kusi mnie, żeby usiąść obok niego, jest miłym towarzyszem, jeśli ma na to ochotę. Ale wiem, że jeździ do Fairhaven wspominać zmarłą żonę, więc zostawiam go w spokoju. Tam właśnie się poznali i mieszkali przed przeprowadzką do Coopers Chase. Powiedział mi, że od śmierci żony miał zwyczaj zachodzić do hotelu Adelphi, gdzie kiedyś pracowała. Wypijał tam kilka kieliszków wina, patrząc na morze. Szczerze mówiąc, to od niego dowiedziałam się o minibusie, więc każda sytuacja ma swoje plusy. W zeszłym roku miejsce Adelphi zajęło Travelodge i teraz Bernard przesiaduje na molo. Co nie jest takie smutne, jak mogłoby się wydawać. Molo ostatnio odnowili i dostało kilka nagród.

      Może pewnego dnia powinnam po prostu usiąść obok Bernarda z tyłu busa? Na co właściwie czekam?

      Cieszę się na myśl o herbacie i brownie, a także o odrobinie ciszy i spokoju. Całe Coopers Chase wciąż plotkuje o biednym Tonym Curranie. Często mamy tu kontakt ze śmiercią, ale mimo wszystko… Ostatecznie nie każdy dostaje czymś po głowie.

      Na razie tyle. Jeżeli tylko coś się wydarzy, zaraz wam o tym napiszę.