Racer. Katy Evans

Чтение книги онлайн.

      Wieczorem tego samego dnia wsiadam do samolotu lecącego z Australii do Atlanty, a potem do kolejnego – z Atlanty do St. Petersburga na Florydzie. Zamierzam złapać kierowców IndyCar podczas treningów przed rozpoczęciem sezonu, a wiem, że teraz ćwiczą w St. Pete. W samolocie wodzę wzrokiem po liście pilotów i analizuję ich mocne i słabe strony.

      Jest mi niewygodnie i ciągle zmieniam pozycję, starając się nie przeszkadzać swoim dwóm sąsiadom. Kupowałam bilet w ostatniej chwili i dlatego skończyłam na rozchwytywanym przez wszystkich (ha, ha) środkowym siedzeniu.

      Na Florydzie ląduję po południu i jestem niewyspana, odwodniona oraz skrajnie zmęczona. Ale mam trzy dni – z tym, że nie tylko na znalezienie kierowcy, ale też na odbycie długiej podróży powrotnej do Australii przed pierwszym wyścigiem Formuły 1 w sezonie. Spekulacje na temat wycofania się naszego zespołu z rywalizacji muszą trwać w najlepsze. Nie mam kontroli nad tym, co myślą inni, ale prędzej sczeznę w piekle, niż pozwolę ojcu wycofać się bez najwyższej nagrody. A więc nawet niewyspana, odwodniona, głodna i zatroskana, jadąc autem na tor, mocno trwam przy swoim postanowieniu wykazania się przed rodziną. Ilekroć mijam jakąś restaurację, burczy mi w brzuchu, ale wiem, że jedzenie musi poczekać.

      Krążę wokół toru, na którym kierowcy odbywają treningi przed wyścigiem. Szukam miejsca do zaparkowania, ale nie jest to łatwe zadanie, ponieważ niektóre ulice zamknięto, aby stworzyć tymczasowy tor uliczny do wyścigu.

      Zauważam wolny kawałek przestrzeni, lecz muszę dać po hamulcach, bo przed moje auto z piskiem opon wjeżdża czerwony samochód.

      Marszczę brwi i znów wciskam pedał gazu, kierując się w stronę jednego z dwóch wolnych miejsc. Jadący przede mną mustang kradnie pierwsze z nich, a ja – spanikowana, że ktoś mnie znienacka wyprzedzi i zajmie drugie, tuż obok – wystrzelam jak z procy. I wtedy kierowca mustanga nagle się zatrzymuje.

      „Cholera jasna!”

      Właśnie staranowałam mu samochód.

      – Ups, moja wina – mówię, po czym włączam wsteczny i wycofuję się nieco, a potem ostrożnie parkuję.

      Drzwi mustanga otwierają się na oścież i wychodzi z niego facet w czerni. Zdenerwowana wysiadam pospieszenie ze swojego auta i podchodzę do nieznajomego.

      Facet ocenia szkodę.

      Ja oceniam szkodę.

      – Musisz iść na lekcje jazdy – rzuca opryskliwie bardzo głębokim głosem.

      Ta zniewaga wprawia mnie w konsternację. Zaciskam zęby.

      – A ty musisz się nauczyć kulturalnego zachowania za kółkiem. – Podnoszę głowę, aby na niego popatrzeć, i oddech zamiera mi w gardle.

      Bo…

      Nikt.

      Na tym świecie.

      Nie powinien mieć tak męskiej…

      Tak seksownej…

      I tak pięknej twarzy.

      Facet patrzy na mnie płonącym wzrokiem, jakby chciał mnie pożreć. Jego oczy są dzikie, przeszywające, zaczepne, ogniste, zwierzęce i nie sposób im się oprzeć. Cała reszta jego powierzchowności to kwintesencja piękna. Inaczej nie potrafię go opisać. Kiedy się do mnie uśmiecha i w jego policzku pojawia się dołeczek, ziemia pod moimi stopami lekko się trzęsie. Boże, mam taką słabość do dołeczków w policzkach.

      – Serio? – pyta mężczyzna, a gdy nasze spojrzenia się spotykają, kąciki jego ust unoszą się w wyrazie rozbawienia.

      – Tak, serio. Nie jestem w nastroju. Zająłeś mi miejsce. – Gdy złość СКАЧАТЬ