Dom sekretów. Natalia Bieniek

Чтение книги онлайн.

      Tego poranka rozmowa w kuchni naprawdę nie zmierzała w dobrym kierunku i Dorota czuła, że coraz trudniej wysiedzieć jej z matką. Tymczasem ta już po chwili wróciła do swojego dawnego tonu i jakże przytłaczającej opiekuńczości. Zofia łatwo się denerwowała, ale też równie łatwo odzyskiwała spokój.

      – Pytałam cię już, czy chcesz kanapkę do pracy? – Wskazała pojemnik na pieczywo, uśmiechając się promiennie. – Mam świeże bułki.

      I właśnie to zdanie przelało czarę goryczy. Nie zawsze bowiem czarę goryczy przelewają sprawy wybitnie dramatyczne czy wyjątkowe. Tym razem wystarczyło pytanie o kanapkę do pracy. Zadane po raz tysiąc pięćdziesiąty pierwszy.

      – Nieee! Mówiłam już, że nie! – wykrzyknęła Dorota.

      Trzepnęła przy tym rękoma w stół, co sprawiło, że wszystkie gazety spadły i rozleciały się po podłodze, tworząc chaotyczny stos porozrzucanych kartek. Gwałtownie odsunęła od siebie talerz z niedokończonym naleśnikiem. Matka otworzyła szerzej usta, ale nic nie powiedziała.

      – Tak nie może dłużej być… – Dorota była wściekła.

      Podniosła się energicznie z krzesła, aż szklanka z herbatą zadrżała i parę kropli wylało się na serwetę.

      – Spokojnie, o co ta cała afera? – Zofia zrobiła wielkie oczy.

      Niewiele brakowało, a od razu popędziłaby po ścierkę, żeby zmyć plamę po herbacie z serwety. Aż tak gorliwa jednak nie była. W gruncie rzeczy robiła głównie to, na co miała ochotę, a pomagała innym tylko wtedy, kiedy sama chciała.

      Podobnie nerwowe sytuacje już się zresztą zdarzały. W tym domu mieszkały pod jednym dachem dwie temperamentne kobiety, nie mogło więc być inaczej. Tu ciągle mówiło się głośno, trzaskało garami i co rusz przeżywało małe tragedie życia codziennego.

      – Wyprowadzam się! – wypaliła Dorota.

      Pozbierała z podłogi „Dziennik Łódzki”, w którym przed chwilą przeczytała ogłoszenie starszej pani o pokoju w centrum. Kolokwia studentów szybko wcisnęła do torby.

      Zofia z wrażenia upuściła na posadzkę pokrywkę od patelni. Rozległ się huk, jakby co najmniej dom się walił.

      – Co tu się dzieje? – Do kuchni wszedł ojciec Doroty.

      Radomir Wiśniewski był profesorem filozofii na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie zazwyczaj spędzał większość dnia. W domu urządził sobie tak zwaną męską jaskinię w piwnicy i tam głównie przebywał. Godzinami przesiadywał w fotelu typu uszak i czytał dzieła filozoficzne wybitnych myślicieli. Z dala od dwóch kobiet swego życia. Teraz szykował się właśnie do pracy, a usłyszawszy z kuchni hałasy, wyszedł, by sprawdzić, czy jego żona i córka przypadkiem się nie pozabijały.

      – Dorota, podwieźć cię do pracy? – spytał, poprawiając mankiet koszuli, nieświadom, że dolewa oliwy do ognia.

      Córka spojrzała na niego piorunującym wzrokiem, jakby proponował jej udział w popełnieniu zbrodni. Jego propozycja utwierdziła ją w przekonaniu, że podjęła właściwą decyzję. Choć było to postanowienie nagłe i spontaniczne.

      – Nie trzeba, tatko. Pojadę autobusem.

      Radomir przyjął jej odpowiedź bez protestu. Chce się tłuc autobusem, jej sprawa. Dawał Dorocie tyle swobody, na ile tylko okoliczności pozwalały.

      Zofia natomiast straciła ochotę na naleśniki. Po cóż poszła na wcześniejszą emeryturę! Póki zajmowała się swoją pracą, sytuacja w domu nie była tak nerwowa.

      Matka Doroty robiła protezy, miała do tego celu osobny pokój, na parterze, z wejściem bezpośrednio od ulicy, i tam przyjmowała zlecenia. Nadal w różnych miejscach w domu znajdowało się czasem jakieś niedorobione czy zagubione fragmenty. Jedną ostatnio znalazła przypadkiem jej przyjaciółka i omal nie dostała zawału, myśląc że zęby komuś wypadły.

      Teraz Zofia trochę się nudziła. Stąd te ciągłe sprzeczki z córką. Z nudów i braku zajęcia.

      – Wyprowadzam się – powtórzyła Dorota łagodniejszym tonem, tym razem w stronę obojga rodziców.

      Nawet uśmiechnęła się przy tym do matki. W jej słowach zabrzmiała duma.

СКАЧАТЬ