Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ in die Waterfront uitstap. Hy’t pas ’n wit hemp van gestikte dubbelkatoen gekoop en wil gou ’n flat white teen die see gaan drink toe hy bewus daarvan word dat hy dopgehou word. Die man kyk vinnig af, maar Ian het klaar gesien: daardie skewe skouer wat die man het. Hy’t hom juis laas week ook gesien. Toe Ian vroegaand uitry by Brand, Nortier & Cele, toe klim die man haastig by ’n motor in en ’n ruk lank kon Ian daardie motor in sy eie truspieël sien, totdat hy in Langstraat opgeswaai het na sy woonstel teen die berg.

      #

      Ian is tuis nog aan’t pak vir Boedapest toe sy selfoon lui.

      Elizabeth. Elektries, altyd. Volts deur die ondermaag. Ian kan dit nie verhelp nie.

      Sy klink ontsteld. “Ian, het jy gehoor, daai universiteit van jou se balletskool gaan toemaak?”

      “Nee?”

      Sy stoom voort. “Is die mense gerook of wat? Ballet is skynbaar veels te Westers en koloniaal.

      “Hulle moet uit. Wég. Dis klaar en verby. Iemand het dié skerp idee gehad.”

      Hy het geweet dat die nuus Elizabeth sleg sou tref. Normaalweg kry sy ’n dromerige uitdrukking in haar oë wanneer sy praat oor “die youngbloods en die komende revolusie”. Maar dalk raak dit nou ook vir haar te dik vir ’n daalder. Op skool was sy ’n balletdanser en sy’t taamlik goed op die Royal Ballet-leer gevorder totdat haar een knie begin pla het.

      Sy het hom ’n keer vertel dat haar onstigtelikheid net tot rus kom wanneer sy in Kunstekaap in die groot saal sit, die gordyne sak en Swanemeer se eerste trippelfigure verskyn.

      “Alle angs dreineer uit my uit, Ian. Ek is dan weer ’n dogtertjie, en als is okay.”

      “Elizabeth, mens moet …”

      “Nee, dis darem te erg. Weet jy …”

      “Hoe weet jy dis nie fake news nie?”

      “Dis oral op sosiale media.”

      “Maar Elizabeth …”

      “Natúúrlik is dit waar.”

      “Elizabeth … Luister, ek pak vir Boedapest. Ek is laat. Ek raap en skraap.”

      “Ian, hoe laat is jy op die lughawe? Hmm?”

      “Nee, Elizabeth, ek is klaar laat. Die antwoord is nee.”

      “Okay.” Hy hoor haar asem uit haar lippe plof in die sel in. Elizabeth is klaarblyklik weer in een van haar buie vir toiletseks. Om die seksresessie opnuut op sy bas te gee.

      “Okay. Lekker vlieg, Ian.

      “Weg uit hierdie stukkende fokken land uit.”

      Elizabeth, met haar stukkende begeertes. Elizabeth wat sy lyf so honger kan verrinneweer.

      #

      Reuke dryf oor die stad. Ian vryf oor sy neus.

      Sommige dae, die brandreuk, asof jy nou net ’n vuurhoutjie geskraap het en hy nie vlam geslaan het nie maar daardie kenmerkende swawelreuk losgelaat het. Dis traangas, iewers gebruik in die een of ander opstootjie van ontevredenheid. Oor die MyCity-busdienste, oor Metrorail en die power treindienste, oor puttoilette of oor tikhuise. Oor grondbesettings en die afbreek en verwydering van nuwe sinkplaathuise.

      Diensleweringsbetogings, so roetine deesdae soos oggendkoffie. Jy ry maar net met ’n ander roete werk toe, en kyk nes al die ander in die verkeersknoop van vér na die kolomme rook.

      Dalk is dit weer ’n treinwa wat in die Kaapse stasie brandgesteek is, sonder vooruitsig dat die skuldige aangekeer sal word. Nou kan die minibusmaatskappye weer afskep, want die treine staan stil en die polisie, kop in een mus met die groot minibuskartels, kyk anderpad.

      Dis ’n pot water wat stadig kook en jy weet dit gaan oorkook maar jy dink dit weg. Jy trap jou Alfa se petrolpedaal om die Atlantiese kuslyn en verlustig jou in die verskietende kwiksilwer see. Jy bestel Uber Eats en sluit jou woonsteldeur en binge watch ’n reeks.

      Jy weet dat die transaksie tussen wit en swart in jou land nie betyds gesluit gaan word voordat die pot oorkook en die stomende water van frustrasie uitstort en meer as net jou hande brand nie.

      Dan is daar die tweede reuk, wat al meer bekend raak en die inwoners van Kaapstad en omstreke bekruip – riool. Soos jy in ou huise in Rome kry, onthou Ian, waar die subtiele reuk van riool en nat klip van diep uit die antieke tyd opstyg in trapsuile en kelders, só styg die reuk van riool uit die Kaapse vlak se sand.

      Ongemerk, eers, net ’n snuifie. Maar mettertyd meer.

      Soos die watertafels sak en damme opdroog en mense toilette minder trek en minder water gebruik, verstop die pype onder die stad. Of hulle verdroog en reuke stoot na bo.

      Dis die tyd van kokkerotte wat al groter lyk, dink hy. Snags, op soek na kos of vog, skarrel hulle uit droë dreinpype op en vlug oor huise se sitkamervloere wanneer jy die ligte aanskakel.

      Maar daar is altyd die wind, Kaapstad se swart suidooster. Wanneer hy oor die berg begin stoot, is geen reuk meer moontlik nie.

      Totdat hy bedaar en gaan lê, en stadig maar seker, van iewers en van nêrens, dalk van oral, skuif die geure van hierdie jaar van afwagting oor die stad en woonbuurte uit.

      #

      Dis só ’n kokkerot wat een van die gaste by sy ouers se aandete doodgetrap het toe dit onverwags van agter ’n sofa uitskarrel.

      Vir sy ouers ’n groot verleentheid, maar hulle is gou verseker: Ons het dit almal; dis die droogte.

      Toe sê iemand saggies: “Ja, in Rwanda het hulle mos aanvanklik net gepraat van kokkerotte, en toe volg die slagting. Die etniese suiwering.”

      Oor die skaapboud het die gaste na mekaar gesit en kyk. “Nou ja toe, kokkerotte,” het Ian se pa gegrap en sy glasie gelig: “Lekker eet!”

      En toe die poeding kom, sê iemand wat met sy selfoon besig was omdat sy beroep dit noodsaak dat hy heeltyd dinge moes nagaan (só het hy sy verslawing verskoon): “Netwerk24 is steeds besig met daardie UCT-professor wat selfmoord gepleeg het.” Hy’t vinnig na Ian gekyk en toe verder met sy vingerpunt gestiplees terwyl die gaste wag. “Skynbaar in sy kantoor.”

      “Ai.” Ian se ma het haar kop geskud.

      “En die feit dat hy sy kantoor gekies het vir sy selfmoord …”

      “Selfdood,” help die skrywer hom stilweg reg.

      Maar hy stoom voort: “… word nou gesien as ’n simboliese gebaar … waarmee hy ’n boodskap wou gee aan die universiteit … skynbaar het studente verlede jaar ’n petrolbom …”

      “Is hy ’n Engelsman?” het Ian se pa gevra.

      “Nee, nee. Hy’s swart. ’n Sotho. Van Boshoff in die Vrystaat.” Die gas het verder gelees. “Skynbaar ’n briljante man. Nes jy, Ian,” en nou swaai elke gesig na Ian, “’n Rhodes Scholar.”

      “Nou ja, toe,” het Ian СКАЧАТЬ