Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ons dit terwyl ons hier sit, deur Google Translate gooi, Ian?

      En wat gaan jy sê, Ian, as ek hier met iets in Xhosa aankom … hoe gaan jy dít in daai moedertaal van jou vertaal? Ken jy Xhosa? Nie? Zoeloe? Nie? In watter seepbel het jy dan gelewe? Hier in Afrika?

      Jy weet, Beth: daardie steeg. Ek dink hy strek diep in, terug, terúg, verby my ouers, verby my oupas en oumas, daardie steeg loop tot diep in my voorgeslagte in, en hy ken van als. Hy ken van als.

      Kyk hoe donker is sy bodem van die bloed.

      Maar Beth, wag. Wag. Kort ná my aankoms beduie my gasvrou my straatop nadat sy die notatjie gelees het wat doktor Zhou my gegee het om aan haar te toon.

      En Beth, net twee straatblokke verder kon ek dit aanvoel voordat ek dit sien. Die pragtige Bund. Jy stap daar by die trappe na die promenade op en agter jou strek die ou geboue uit ’n era waarvan mens nog net in boeke kan lees – en daar, oorkant die water, in die helder, oop wind, is die ongelooflike poskaart van hipermoderniteit. China se droom van die toekoms.

      My arme, arme pa. ’n China-bewonderaar.

      My liewe pa. Ek dink, Beth, hy weet wat ek op sy rekenaar gelees het. Hy weet. Hy weet presies hoekom ek in Shanghai is.

      Hy weet wat op hom wag.

      Dis net: ek dink nie ék weet heeltemal wat op my wag as ek dit waarvoor ek hiernatoe gekom het, regkry nie.

      Jou vriendin

      Thuli.

      Ns. Jammer om af te pak, vanuit van alle plekke China, oor jou vriend Ian. Maar dis lekker om met jou te praat. Ek onthou nog jou woorde aan my: “Maar Thuli! Sensuur behoort nie deel van die wapentuig van die Left te wees nie! Sensuur was nog altyd die kortswaard van Regs!”

      Hieroor dink ek steeds. Ek beloof.

      Ek onthou wat jy gesê het oor hierdie soort sensuur as ’n tipe Heckler’s veto. Ek dink, ek dink.

      #

      Ek was ’n klip wat uit die hemel geval het, het Thuli geskryf, vier maande voor haar lyf gedryf het by die Bund. Die klip het ék geword. Só het sy haar ouers laat weet kort voordat die gety haar saggies suidwaarts in die rivier gestoot het.

      Sy’t natuurlik na ’n klassieke Chinese roman verwys, maar haar ouers sou dit nie weet nie. En dag: Kom ek laat hulle goed voel. Toe vertel sy ’n kind het die Yu-tuin vir sy ouers gebou – uit respek en waardering. Iets om in hul oudag te geniet.

      Agterna het dit geblyk dat die klein expatgroepie – Oos-Europeërs, Afrikane en Skandinawiërs, soms met ’n Kubaan of Skot daarby – glo sy is in die tuin vanaf ’n voetbruggie in ’n poel in gestámp.

      ’n Waarskuwing aan haar.

      Dat sy moes oppas. Dat sy dopgehou word. Dat sy besig was om ’n spel te speel op ’n speelveld waarvan sy niks weet nie.

      Dis ironies dat dit in die Tuin van Vrede en Gemak gebeur het, net daar langs die God-van-die-Stad-tempel in die oustad.

      Hulle was ’n klompie jong mense wat die middag in die tuin gaan stap het. Hulle het almal via MeetupExpatShanghai ontmoet en minstens een keer ’n week het hulle ’n Meetup gehad en saam iets interessants gedoen. Meestal ontdekkingstogte die stad in.

      Thuli het die Meetup-groep kort ná haar aankoms in die International Bookshop digby haar slaapplek op die internet nageslaan en aangesluit.

      Hulle het daardie dag elkeen op hul eie, van waar in die stad hulle ook al ingery het, lyn 10 op die besige metro geneem, deur die gewoel gedruk en soos afgespreek mekaar in die binnehof van die tempel ontmoet. Monnike het nou en dan by ’n venster op die tweede verdieping uitgeloer of in geel jurke agter ’n boom met laaghangende takke verskyn. In die middel van die binnehof het groot stokke wierook in ’n groot, oop vuurmaakplek gesmeul. As jy dieper die tempel in beweeg, kyk lewensgroot goue standbeelde op jou neer.

      Hulle was ’n groepie wat saamgebind is deur die lojaliteit van ver-van-huis en Saterdagaande het hulle met serpe en gek hoedjies op die kop gaan jazz luister in die House of Blues and Jazz in Fuzhou-weg daar by die Bund.

      Naweke het hulle saam die stad verken. Die miljoenestad, het Thuli dit in haar kop genoem. As alle stadsinwoners uit hul woonstelle sou afkom straat toe, is daar op straat en sypaadjie nie genoeg staanplek nie.

      Oral het hulle gaan kyk. Verbysterend vinnig met die spoedhyser in die Oriental Pearl TV-toring opgery of effe pretensieus gaan rondhang op ’n stoep in die boomryke French Concession, waar jy op ’n goeie Saterdagmiddag nog op ’n restaurantterras digby ’n tafel met gesofistikeerde Franse kon beland. Hul melodieuse taal spoel oor jou terwyl jy ’n martini drink en die oneindige stroom motorfietse, taxi’s in alle kleure en driewielbromponies verbystroom.

      Aan haar ouers skryf sy ’n langerige WeChat-boodskap die dag nadat sy in die tuin van die groepie afgedwaal en op een van daardie paadjies beland het waar jy skielik alleen op ’n voetbruggie is by een van die gestileerde spoelrotse onder ’n geil boomtak.

      Onder jou is ’n diep poel met groot geel visse wat rustig heen en weer roei. Hulle swem plasse sonlig binne en glip dan weer tussen die rotse in, na die skaduwees. ’n Waterskilpad staan en gaap in die son op ’n rotsbank. Doodstil staan hy, sien Thuli, en dis op daardie oomblik dat sy skielik haar balans verloor en in die water val.

      Sy skryf dat die klip wat sy geword het die klip is wat haar klasmaat Jerome na die onlustepolisie in Kaapstad gegooi het. Maar, skryf sy, omdat Jerome selde klip gegooi het, het hy te hoog gemik.

      Die klip het bo-oor die perspeksskilde en swart helms getrek en al hoër het die klip getrek en nog hoër, en toe hoër as die wind, en dit het om die boog van die aardbol gevlieg met die spoed van woede en toe het dit begin afdaal na die stad teen die see – Shanghai – en dit het nie momentum vermeerder nie maar stadiger geval en in een van die goudvispoele van die antieke Yu-tuin geplons.

      Dit was my geboorte, skryf Thuli, toe ek as klip geval het en op die bodem gaan lê het en eers tot verhaal moes kom en toe in ’n goudvis verander het, waarna ek baie dae lank skaam in die donker water onder die groot waterlelies gedryf en oor als nagedink het.

      Wat sy nie aan haar ouers skryf nie, is dat sy meestal gedink het oor wat haar tot hier gebring het en wat haar dryf om teen haar eie ouers in opstand te kom.

      Oor die aard van verraad het sy gedink. Oor die vurk in die pad.

      Wat sy wel skryf, is: Hier by die gleuwe in die gekrulde kalksteen het ek my doel en my beslistheid bevestig gekry, en uitgestap as Thuli.

      5

      Die boekwinkel agter die swart deur

      ’n Sms blits op Ian se iPhone:

      Met verwysing na jou stuk in Huffington Post vanmôre:

      Bly weg van sigbewaking.

      Jy is agter die kaplyn.

      Bly weg van die Lab.

      Of wil jy albei knieë verloor?

      #

      Van wie?

      Eers СКАЧАТЬ