Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die hitte wat in die kar opdam, begin dit teen glas spartel.

      Die handelinge is te gretig, te arbitrêr, te ondeurdag.

      En als te midde van die kuspad se asemrowende skoonheid. Landskap as narkose; hierdie land se groot oëverblindery.

      Hy’t regswerk gedoen vir die uitgewersbedryf. Daar waar papier vergly in digitaliteit. Elizabeth se vroeëre eksperimente met die lewering van selfoonnovelles het nie juis lesers getrek nie. Dit was ’n moeilike tyd vir die boekbedryf, vir Kaapstad, eintlik vir die hele land. “Dalk,” het Elizabeth hom uitgedaag, “moet ons heel nuut begin dink oor storie. Virtuele werklikheid! Kamers van fiksie! Resepromans deur rekenaars geskryf!

      “Ian, ry môre saam met my, dan praat ons? Ek moet ’n ou in Pringlebaai gaan sien. Kan jy die oggend afvat?”

      Hoekom nie? Boonop was daar ’n knipoog in haar stem. Tot dusver het hulle net sake gedoen, maar ’n keer of wat – of het hy hom dit verbeel? – was daar ’n blinkheid in haar oë wanneer sy oor die vergadertafel na hom kyk.

      Die soeke na nuwe moontlikhede, die verkenning van die terrein tussen tegnologie – veral kunsmatige intelligensie – en storie en die oop moontlikhede daarvan het bygedra tot ’n gevoel dat enigiets moontlik was.

      Dat hulle – hy en die onvoorspelbare Elizabeth – hul moes oopstel vir die onverwagte.

      Dit was in die lug.

      Moeilike tye. Ook by sy praktyk. Spanning by hom. Spanning by haar. Die skielike oplaai van begeerte na mekaar was spanning op soek na ontlading.

      #

      Inderdaad, terugskouend gesien, het die landskap tot daardie middag bygedra. Die pad het om die steil berghang geloop, al langs die kontoerlyn. Die berg het met verskeie voete in die see gestaan en die pad was vol draaie. Om hierdie skerp draaie het die padoppervlak na binne, berg se kant toe, gehel asof die teer jou uitnooi om eerder teen die berg vas te jaag as om oor die afgrond see toe te stort.

      Na bo het kranse uitgeklim en lappe fynbos het donker in die klowe verdig. Regs en ver na onder het die see uitgeplaat, ’n silwer verskiet. ’n Vars bries het deur haar oop karvenster ingewaai. Dit het oor die oppervlak van die onrustige see ingestoot binneland toe en het sout geruik. Die oorsprong van hierdie wind was die maling by Kaappunt waar volgens die volksmond die warm Agulhas-seestroom uit die noorde die koue Benguela wat vanuit Antarktika in die suide opvloei, ontmoet.

      Die blou lyn van die horison het in ligte mis vervaag sodat jy in die verte nie tussen lug en water kon onderskei nie. Dit het ’n gevoel van disoriëntasie ingegee. Enigiets was moontlik. En die grensloosheid is aangevul deur die risiko van die afgrond regs van die motor, ’n byna loodregte helling na swart rotse en spattende branders waarvan die skuim hoog uitgeslaan het oor die laagste proteabosse wat daar onder by die hoogwatermerk soutbedek geklou het om lewe en dood.

      Sy was aan ’t bestuur toe hy op ’n ingewing sy arm oor haar rugleuning uitstrek en sy hand daarop laat rus.

      Wat het hom tog besiel?

      Hy het ’n rukkie gewag terwyl hy die spanning in die kajuit voel styg. Sy’t al vinniger deur die draaie gevleg. Elizabeth se voet was maar altyd swaar op die lepel, maar nou het sy deur die draaie ingelê asof sy ’n bestemming wou haal, hoe gouer, hoe beter.

      Min het Ian tóé geweet, soos sy later gebieg het, dat hý haar bestemming was. Vanaf die eerste oomblik toe sy in die uitgewery se kantore aan hom voorgestel is, daardie dag van die eerste verkennende gesprekke oor StorieDigitaal.

      Daar om die kuspad het hy liggies, baie liggies, eers een, toe twee, en toe vier vingertoppe teen haar vel neergesit. Op die agterkant van haar nek, daar waar die haarlyn met fyn donshaartjies begin. Sy’t niks laat blyk nie en voor haar bly uitkyk.

      Hy het met sy vingertoppe liggies, nes met die pootjies van ’n vlinder, begin streel waar die swaanboog van haar nek sierlik buig. Hy kon damp voel uitslaan. Die geur van haar lyf, skielik gewek, het hom getref, en toe hy sy kop na haar draai, sien hy sweetdruppeltjies op haar bolip uitslaan.

      Die volgende oomblik bak hy sy handpalm om haar agterkop en terwyl sy nog bestuur, draai hy haar kop na hom toe en trek haar na hom aan en nes in Picasso se skildery van twee koppe wat mekaar met saagtande te lyf gaan, het hulle mekaar aangeval. Sy’t remme aangeslaan en skuinsweg met ’n los grondwal teen die pad se kant opgery, half tussen bosse in.

      Die enjin het stol-stol uitgedoof, die kar het ’n boksprong gegee, en dit was dan hul onbeholpe, hongerige begin.

      Om klaarblyklike redes was die kanse skraal dat dit ’n verhouding sou word.

      #

      Later meer daaroor. Dalk sou mens ook kon bysê: Net so skraal soos wat die moontlikhede van ’n rustige republiek op hulle wag.

      Maar daar in die kar was dit die ene geslagtelikheid. Hortende asems en ’n skootstreep oor die paneelbord, oor die spoedwyster se perspeks.

      Dit was hul slordige begin. Nadat hulle agterna hul klere reg gerangskik het en sy binne sig van hom hurkend ’n entjie weg, oorkant die pad en op die rand van die afgrond, gaan water afslaan het terwyl karre van agter by hul motor verbyjaag, het hulle na haar medewerker gery.

      ’n Voorbladontwerper, ’n pretensieuse en liggeraakte mannetjie wat in Pringlebaai ’n tuinwoonstel by sy ouers gehad het en nooit oor sy voorbladontwerpe wou praat nie, maar hulle bloot sonder gesprek voorgelê het, met die wete dat hy die briljantste in die bedryf was. Hy was ook ’n grafiese roman aan’t skep – ’n soort Suid-Afrikaanse weergawe van Nick Drnaso se Sabrina. Só’t Elizabeth vertel. “Oor surveillance,” het sy gesê, en voortgestoom: Die jong man het veral buitengewone begrip van die verskil tussen die Afrikaans- en Engelstalige boekkoper se visuele voorkeure.

      Al meer uitgewers, het sy verduidelik, het hul fiksie in beide Engels en Afrikaans gepubliseer, en die uitgewery het sigself ook so begin posisioneer, met Afrikaanse fiksieverkope wat Engelse verkope ver oortref.

      Die Boere het hul skrywers se boeke gekoop (Elizabeth).

      Die Engelstalige Suid-Afrikaanse lesers, onvas van voet en wars van hier wees, kon wei teen die hange van Exclusive Books se boekrakke en die beste van wêreldletterkunde in hul taal koop. Waarom sal hulle hulself verontrus met verhale oor Suid-Afrika wanneer hulle hulle kan verwen aan die bestes van oor die wêreld?

      Waarvan Ian by Elizabeth gehou het, was haar waagmoed, haar gebalanseerdheid tydens vergaderings en terselfdertyd haar uittoets van grense. En die manier waarop sy sy tong gekou het wanneer hulle soen.

      Hy het ook van haar gemaklike intimiteit gehou. In baie opsigte is Elizabeth grensloos. Jou lyfspasie, en ook ander grense, is vir haar geen versperring nie. En dit, paradoksaal, terwyl sy in werksverband so ’n nugtere en bedagsame speler was.

      Met hul eerste ontmoeting, in die uitgewery se voorportaal, het sy teenaan hom kom staan. Met ’n soort vertroulikheid, byna, dag hy later, ’n aanvaarding van sy lyf se bona fides. Hy weet nie hoe om dit anders te beskryf nie.

      Miskien was haar skanse net permanent af. Miskien was sy die radikale uiterste.

      Hy weet sy’t ook vroue bemin, en soms het sy in mansklere opgedaag by die paar boekgeleenthede waarheen sy hom saamgenooi het. “Gesuit en getie,” het sy dan self gespot, haar hare plat gejel teen haar kop. Dit was byna of net ’n aangeverfde snorretjie kortgekom het. Ander kere was sy СКАЧАТЬ