Infanta. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kop dik en seer, een arm onder hom, sonder gevoel, die bloedsomloop afgesny deur die gewig van sy lyf.

      “Ons moet praat, Bennie.”

      Hy kreun, probeer regop sit.

      “Ek het vir jou koffie gebring.”

      Hy sien haar, die diep lyne op haar gesig. Sy staan steeds gebukkend oor hom.

      “Hoe laat is dit?” Sy woorde sukkel om sy stembande te vind.

      “Dit is vyfuur, Bennie.” Sy gaan sit hier langs hom op die rusbank. “Drink die koffie.”

      Hy moet dit met sy linkerhand vat. Die beker is warm teen sy palm.

      “Dis vroeg,” sê hy.

      “Ek wil met jou praat voor die kinders wakker word.”

      Die boodskap van haar stemtoon en woorde dring tot hom deur. Hy skuif regop en die koffie stort op sy klere – hy het nog gister s’n aan. “Wat het ek gedoen?”

      Sy wys met haar vinger oor die oopplanvertrek. Die bottel Jack Daniel’s staan op die eetkamertafel langs sy onaangeraakte bord gekookte kos. Die asbak loop oor en ’n glas lê stukkend langs die omgekeerde kroegstoele by die ontbyttoonbank.

      Hy sluk aan die koffie. Dit brand sy mond, maar dit neem die siek smaak van die nag weg. “Ek is jammer,” sê hy.

      “Jammer is nie meer goed genoeg nie,” sê sy.

      “Anna …”

      “Nee, Bennie, ek kan nie meer nie. Ek kan nie meer nie.” Haar stemtoon is sonder infleksie.

      “Here, Anna.” Hy steek sy hand na haar toe uit, sien hoe dit bewe, die dronkenskap nog nie uit sy lyf uit nie. Toe hy aan haar skouer wil vat, beweeg sy weg van sy aanraking en dan sien hy die klein swelsel aan haar mond, reeds besig om wynrooi te verkleur.

      “Dis klaar. Sewentien jaar. Dis genoeg. Dis meer as wat enigiemand kan vra.”

      “Anna, ek … dit was die drank, jy weet ek het dit nie bedoel nie. Asseblief, jy weet dis nie ék nie.”

      “Jou seun het jou gisteraand van daardie stoel af gehelp, Bennie. Kan jy dit onthou? Weet jy wat jy vir hom gesê het? Kan jy onthou hoe jy gevloek en geskel het, tot jou oë omgedop het? Nee, Bennie, jy kan nie – jy kan nooit onthou nie. Weet jy wat hy vir jou gesê het, jou seun? Toe jy daar lê met jou oop mond en jou stink asem? Weet jy?” Die huil lê vlak, maar sy onderdruk dit.

      “Wat het hy gesê?”

      “Hy het gesê hy haat jou.”

      Hy neem dit in. “En Carla?”

      “Carla het haarself in haar kamer toegesluit.”

      “Ek sal met hulle praat, Anna, ek sal regmaak. Hulle weet dit is die werk. Hulle weet ek is anders …”

      “Nee, Bennie.”

      Hy hoor die finaliteit en sy hart trek saam. “Anna, asseblief.”

      Sy kyk nie na hom nie. Haar vinger trek die swelsel teen haar mond na en sy praat weg van hom af. “Dis wat ek elke keer vir hulle sê: dis die werk. Hy’s ’n goeie pa, dis net sy werk, julle moet verstaan. Maar ek glo dit nie meer nie. Húlle glo dit nie meer nie … Want dit is jy, Bennie. Dit is jy. Daar’s ander polisiemanne wat elke dag deur dieselfde ding gaan, maar hulle suip nie. Hulle vloek nie en hulle skel nie en hulle breek nie goed nie en slaan nie vrouens nie. Nou is dit klaar. Nou is dit heeltemal klaar.”

      “Ek sal ophou, Anna, jy weet ek hét al. Ek kán. Jy weet ek kan.”

      “Vir ses weke? Dit is jou rekord. Ses weke. My kinders het meer as dit nodig. Hulle verdien meer as dit. Ék verdien beter as dit.”

      “Óns kinders …”

      “’n Dronk man kan nie ’n pa wees nie.”

      Die selfbejammering oorval hom. Die vrees. “Ek kan nie help nie, Anna. Ek kan dit nie help nie, ek is swak, ek het jou nodig. Asseblief, ek het julle nodig – ek kan nie sonder julle nie.”

      “Ons het jou nie meer nodig nie, Bennie.” Sy staan op en dan sien hy die twee tasse wat agter haar op die vloer staan.

      “Jy kan nie. Dis my huis hierdie.” Smekend.

      “Wil jy hê ons moet op straat gaan sit? Want dit is óf jy óf ons. Jy moet kies, want ons bly nie meer onder een dak saam nie. Jy het ses maande, Bennie – dis wat ons jou gee. Ses maande om te kies tussen ons en die drank. As jy kan droog bly, kan jy terugkom, maar dit is jou laaste kans. Jy kan Sondae die kinders sien, as jy wil. Jy sal kom klop by die deur en as jy na drank ruik, sluit ek dit in jou gesig. As jy dronk is, hoef jy nie eens terug te kom nie.”

      “Anna …” Hy voel hoe die trane in hom opwel. Sy kan dit nie doen nie, sy weet nie hoe verskriklik moeilik dit is nie.

      “Spaar my dit, Bennie, ek ken elke een van jou truuks. Moet ek jou tasse buitetoe dra, of gaan jy hulle self vat?”

      “Ek moet bad, ek moet eers was, ek kan nie só hier uitgaan nie.”

      “Dan dra ek hulle self,” sê sy en neem ’n tas in elke hand.

      * * *

      Daar is ’n vae wanhoop in die speurder se kantoor. Dossiere lê in deurmekaar stapels, die karige meubels is afgeleef en die verouderde plakkate teen die muur maak hol aansprake oor misdaadbekamping. ’n Portret van Mbeki hang skeef in ’n goedkoop, dun raam. Die vloerteëls is kleurloos grys. In een hoek staan ’n stukkende waaier – stofdeeltjies het saamgepak aan die metaalrooster voor die lemme.

      Oor alles hang ’n bedompigheid, ’n bedrukte reuk van mislukking. Tobela sit op ’n staalstoel met grysblou stoffering waarvan die spons geel by ’n hoek uitpeul. Die speurder staan met sy rug teen die muur. Hy kyk deur ’n vuil venster uit op die parkeerterrein. Hy het smal hangskouers en daar is grys kolle in sy kennebaard.

      “Ek gee dit vir Misdaadintelligensie by die provinsiale hoofkantoor. Hulle sit dit op die nasionale databasis. Dis hoe dit werk.”

      “’n Databasis van voortvlugtiges?”

      “Jy kan maar so sê.”

      “Hoe groot is dié databasis?”

      “Groot.”

      “En hulle name sit net daar op ’n rekenaar?”

      Die speurder sug. “Nee, meneer Mpayipheli – die foto’s, misdaadrekords, die name en adresse van familie en kontakte is deel van die dossier. Dit word alles saamgestuur en versprei. Ons volg op wat ons kan opvolg. Khoza het mense in die Kaap. Ramphele se ma is hier in Umtata. Hulle sal besoek word …”

      “Gaan jy Kaap toe?”

      “Nee. Die polisie in die Kaap sal navrae rig.”

      “Wat beteken ‘navrae rig’?”

      “Iemand СКАЧАТЬ