Infanta. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie in die beskuldigdebank nie …”

      “Meneer Singh, is jy iewers heen op pad met dié betoog?”

      “Absoluut, edelagbare. Ek vra net vir een oomblik die hof se geduld.”

      “Gaan voort.”

      “Is dit jy waarna die koerantberig verwys, meneer Mpayipheli?”

      “Ja.”

      “Ek kan nie hoor nie.”

      “Ja.” Harder.

      “Meneer Mpayipheli, ek stel dit aan jou dat jou weergawe van die gebeure by die vulstasie net so ontwykend en eufemisties is as jou inkleding van jou agtergrond.”

      “Dit is …”

      “Jy is ’n hoogs opgeleide militaris, geskool in die gevegskuns, stedelike terreur en guerrilla-oorlogvoering …”

      “Ek maak beswaar, edelagbare – dit is nie ’n vraag nie.”

      “Beswaar van die hand gewys. Gee die man kans om klaar te maak, mevrou.”

      Sy gaan sit kopskuddend, met ’n diep frons agter die goueraambril. “Soos dit die hof behaag,” sê sy, maar haar stemtoon is ’n teenwig.

      “En ’n ‘lyfwag’ by ’n dwelmsindikaat in die Kaap, vir twee jaar. ’n Lýfwag. Dit is nie wat die koerantberigte sê nie …”

      Die staatsadvokaat staan op, maar die regter spring haar voor: “Meneer Singh, nou beproef jy die hof se geduld. As jy getuienis wil lei, wag jou beurt af.”

      “My opregte apologie, edelagbare, maar dit skrei teen die beginsels van geregtigheid dat ’n getuie hier onder eed kan kom staan en ’n storie fabriseer.”

      “Meneer Singh, spaar my. Wat is jou vraag aan die getuie?”

      “Soos dit die hof behaag, edelagbare. Meneer Mpayipheli, wat was die spesifieke aard van jou militêre opleiding?”

      “Dit was twintig jaar gelede.”

      “Antwoord die vraag, asseblief.”

      “Ek was opgelei in teenspioenasie-aktiwiteite.”

      “Het dit die gebruik van vuurwapens en plofstof ingesluit?”

      “Ja.”

      “Hand-tot-hand-gevegskuns?”

      “Ja.”

      “Die hantering van hoëdruksituasies?”

      “Ja.”

      “Eliminasie en ontvlugting?”

      “Ja.”

      “En by die vulstasie sê jy, en ek haal aan: ‘Ek het agter die petrolpomp weggekoes,’ toe jy die skote hoor?”

      “Die oorlog is tien jaar gelede verby. Ek was nie daar om te veg nie, ek was daar om petrol …”

      “Die oorlog was nie vir jou tien jaar gelede verby nie, meneer Mpayipheli. Jy het die oorlog Kaapse Vlakte toe geneem met jou opleiding van doodmaak en seermaak. Kom ons praat oor jou rol as lyfwag …”

      Die staatsadvokaat se stem is hoog, kermend. “Edelagbare, ek maak ten sterkste beswaar …”

      Op daardie oomblik sien hy die gesigte van die beskuldigdes, met hul monde wat vir hom lag.

      “Beswaar toegestaan. Meneer Singh, dit is genoeg. Jy het jou punt gemaak. Het jy nog spesifieke vrae oor die gebeure by die vulstasie?”

      Singh se skouers sak, asof gewond. “Soos dit die hof behaag, edelagbare, ek het.”

      “Nou vra hulle, en kry klaar.”

      “Meneer Mpayipheli, het jy vergeet dat dit jy was wat op die beskuldigdes afgestorm het toe hulle die vulstasiegebou verlaat het?”

      “Ek het nie.”

      “Het nie vergeet nie?”

      “Edelagbare, die verdediging …”

      “Meneer Singh!”

      “Edelagbare, die beskul … verskoon my, die getuie ontwyk die vraag.”

      “Nee, meneer Singh, jy lei die getuie.”

      “Nou goed. Meneer Mpayipheli, sê jy … jy het nie die beskuldigdes op ’n dreigende manier bestorm nie?”

      “Dit is wat ek sê.”

      “Jy het nie ’n voorwerp in jou hande gehou wat hulle as ’n wapen kon beskou nie?”

      “Ek het nie.”

      “Nie ’n wielsleutel of ’n stuk gereedskap …”

      “Ek maak beswaar, edelagbare, die getuie het reeds die vraag beantwoord.”

      “Meneer Singh …”

      “Ek het geen verdere vrae aan hierdie leuenaar nie, edelagbare …”

      4

      “Ek dink hy het geglo hy kan dinge regmaak. Enigiets,” sê sy in die skemerte van die vertrek. Die son het agter die rante van die dorp weggetrek en die lig wat nou by die venster inkom, is sagter op hulle. Dit maak die vertel makliker, dink sy en wonder waarom.

      “Dit is die ding wat ek die meeste bewonder het. Dat iemand kan opstaan en iets doen waarvoor die meeste van ons ander te bang is, al wíl ons dit ook doen. Ek het nooit die guts gehad nie. Ek was te bang om terug te baklei. En toe lees ek van hom, in die koerante, en ek het begin wonder: Miskien kan ek ook …”

      Sy talm vir ’n oomblik en vra dan, met ingehoue asem: “Weet jy van Artemis, dominee?”

      Hy reageer nie dadelik nie, sit steeds net so, vooroor, vasgevang in die storie wat sy vertel. Dan knip hy sy oë, verskuif sy aandag.

      “Artemis? Ja …” sê hy onseker.

      “Die een waaroor die koerante geskryf het.”

      “Die koerante …” Asof hy verleë is. “Dit gaan soms by my verby. Elke week iets anders. Ek hou nie tred nie.”

      Sy is verlig daaroor. Dit is asof daar ’n klein verskuiwing in hul rolle is – hy die afgesonderde kleindorpie-predikant, sy die wêreldwyse een, die een met die inligting. Sy trek haar voet uit die sandaal en vou dit onder haar in, skuif haar gemakliker in die stoel. “Ek sal jou vertel,” sê sy met groter selfvertroue.

      Hy knik.

      “Ek was in die moeilikheid toe ek die eerste keer van hom gelees het. Ek was in die Kaap. Ek was …” Vir ’n oomblik huiwer sy en wonder of dit hom sal ontstel. “Ek was ’n call СКАЧАТЬ